Australia part two

New South Wales

“ Hi there,how are you? That ‘ll be two dollar fifty darlin. Beauuutiful. Thanks a lot, see ya”. Basic conversation hier in Australie. Ik kan er uren naar luisteren zonder dat het gaat vervelen.

We zijn inmiddels de regen in Sydney ontvlucht en nu gaan we een stukje van dit immens grote land ontdekken per huurauto. Australie is 240 keer groter dan Nederland en de staat New South Wales, waar wij ons bevinden, is alleen al 800.000 km2! Wij rijden alleen een stukje (slechts een uur of 6…) het binnenland in omhoog en gaan via de oostkust weer omlaag richting Sydney. Hier hebben we twee weken de tijd voor.

We zijn op weg naar Coonabarabran, maar het hele stuk in een keer rijden is te ver. Daarom is onze eerste stop in Dubbo. In Dubbo is, behalve dat ze zichzelf de Koala capital van de wereld noemt, niet zo veel te doen. We arriveren later op de dag en komen er achter dat de accommodatie van onze eerste keus veel te duur is. We vinden een enigszins sleazy motel, maar vooruit, goed voor een nacht.

Veel gaan we hier niet doen, het is slechts een doorrijpunt. De volgende dag, na ons ontbijt op de (gratis) picknickplek van de plaatselijke dierentuin, gaan we op weg naar ons eigenlijke doel: Coonabarabran.

Coonabarabran, probeer het maar eens uit te spreken zonder je tong te breken, is de plek waar wij gaan overnachten bij een farmstay. Wat we in Europa kennen als ‘kamperen bij de boer’, maar dan in een huis of een kampeerboerderij. Vanaf het centrum van deze plaats rijden we nog 10 km, voordat we op een bushroad komen. Na nog eens 10 km door de bushbush, zijn we op de plek van bestemming. Een stel Duitsers heeft jaren geleden hier een paar hectare gekocht en er van gemaakt zoals het nu is. Je vraagt je af hoe ze op deze plek terecht zijn gekomen.

Het is een soort artistiek, geitenwollensokken verblijf, waar ook een ‘pottery’ bij is, een pottenbakkerij dus. Ik voel me meteen thuis. De kinderen vinden het hier ook geweldig. Zo komen ze erachter dat ze mee mogen helpen met het voeren van de varkens en kippen, mee mogen met het koeien melken en er staat ook nog een pingpong tafel in onze kampeerboerderij. Binnen de kortste keren zit de hele family te kleien, jazeker, zelfs Peter, maar de bekende spanningsboog is bij hem met dit soort dingen erg kort. Hij kleit in 5 minuten een pot met een deksel en snapt niet waarom het bij ons allemaal zolang moet duren.

We blijven hier twee nachten, maar na een nacht wisselen we van huis, zodat we een keer weer twee slaapkamers hebben. De dagen worden hier gevuld met huiswerk maken, hardlopen, bij de dieren kijken, kleien en we maken nog een wandeling. Op de eerste avond brengen we ook een bezoekje aan een Observatory, een soort sterrenwacht. In Coonabarabran zijn er veel van die malle witte paddenstoelen en wij hebben afspraak met Peter Starr (what’s in a name), die ons van alles gaat uitleggen over het heelal. Een ‘tour’ van anderhalf uur, wat er eigenlijk op neer komt: lopen, in de nachtelijke kou, van de ene naar de andere verrekijker. Wat we zien is behoorlijk indrukwekkend. Nog nooit hebben we sterren en planeten zo helder en scherp gezien. Ook de maan zien we zo duidelijk, alsof je hem aan kan raken. Echter de uitleg is, behalve in het Engels, ook nog eens gortdroog. Je kan Peter Starr gerust saai noemen. En dan wordt een uur toch lang. Het huis waar we de tweede nacht in slapen is echt gaaf. Een soort huis op poten, eigenlijk meer een toren. Het is fijn om weer even wat meer ruimte te hebben. Lang op een kamer met z’n vijven eist soms wel eens zijn tol. Zeker als je echt ALLES van mekaar ziet.

De volgende plaats waar we naar toe rijden is Bellingen, dit is een ritje richting de kust. Of nou ja ritje. Het is eigenlijk een vrij idiote rit voor de gemiddelde Nederlander. Het laatste stuk is zo bochtig, kronkelig en daarbij ook nog deels in het donker. Het schijnt erg mooi te zijn, maar helaas kunnen we dat nou niet zien.

 Lonely Planet omschrijft Bellingen als een zo’n typisch Australisch plaatsje, relaxed, met goede eet- en koffie tentjes, maar ook hier weer met die hippie sfeer. We slapen in een hostel, van de YHA keten, doorgaans DE jongerenhostels. Het is echter zo’n leuke plek dat we drie nachten blijven. Iedereen in Bellingen loopt op blote voeten, maakt chai latte of doet aan ontgiftingskuren. Wij houden er wel van (voor een tijdje dan). De kinderen werken weer veel aan school, dat kan hier perfect, in tegenstelling tot wat je zou verwachten is het hier namelijk erg rustig. Er is hier een heel fijn een overdekt terras, met een prachtig uitzicht. Verder zijn we bezig met de missie ‘Uggs voor Java’, maar helaas, we slagen niet. Ook maken we nog een wandeling in het Unesco beschermde, Dorrigo National Park. Dit is het enige stuk sub tropisch regenwoud van Australie en inderdaad, het is een mooie wandeling. Misschien zien we nog wel wat dieren als we geluk hebben, zegt de mevrouw van het park, bv een slang. In heel het national park zien we geen beest. Echter aan dieren geen gebrek hier in Australie hoor, want onderweg in de auto of zomaar ineens in de stad kan je van alles tegenkomen. In tegenstelling tot Nieuw Zeeland, waar de natuur echt adembenemend was maar waar we nog geen gekleurd vogeltje hebben gezien, hebben we hier al koala’s, papagaaien (honderden in alle kleuren), kangoeroe’s en andere onbekende diersoorten in de vrije natuur gezien. Echt leuk en dus ook onderscheidend van Nieuw Zeeland, want je bent toch geneigd de twee landen met elkaar te vergelijken, aangezien ze ook veel overeenkomsten hebben.

Na het prettige verblijf in Bellingen zijn we helemaal Zen. Port Macquarie is the next stop. Het is niet zo ver rijden en onderweg boeken we nog even via Booking.com een accommodatie (jaja, reizen is niet meer zo spannend…). Hier gaan we naar het Koala Hospital. Een groep vrijwilligers verzorgen de koala’s, die doorgaans door toedoen van mensen, bijvoorbeeld aanrijdingen, gewond raken. De mensen behandelen de koala’s zodat ze, wanneer ze daar toe in staat zijn, weer terug de natuur in kunnen. Erg leuk om eens te zien en wat een grappige beesten zijn het toch. De koala’s blijken al miljoenen jaren in Australie te leven en zo leren wij ook elke dag weer wat bij. 

Port Maquarie biedt ons verder nog een heel mooi strandje en dat in combinatie met het werkelijk SUPER gave, mooie en ultraschone gekleurde houten strandhuis waarin we verblijven, ons doet besluiten twee nachten te blijven. Lekker nog een even op het strand, nog wat aan school werken nu het nog makkelijk kan, dat klinkt goed. Peter koopt nog nieuwe hardloopschoenen, de oude zijn inmiddels versleten. Ook sturen we een pakket via de sea mail naar huis. Dit is goed te doen, prijstechnisch, het duurt alleen wat langer. Het is echt wel de moeite, het is toch gelijk weer 6 kilo minder mee te sleuren.

Via de Pacific Highway rijden we, met wat stops onderweg, naar Port Stephens onze laatste stop voordat we weer terug gaan naar Sydney. De eerste boete voor een snelheidsovertreding is al binnen, dus houden we de maximum snelheden nou goed in de gaten. Met slechts 10 km te hard rijden hebben we al een bekeuring van ruim 150 dollar op ons conto. Serieuze bedragen zijn het dus.

In Port Stephens kan je met een 4WD auto een beach drive maken, dus echt over een stuk strand rijden! Dit mag, na dat je een toegangsbewijs gekocht hebt. Het stuk strand is onderdeel van de Worimi Conservations Land en eigendom van de Aboriginals, dus zij verlenen je toestemming om hun land te betreden. Ook is er hier het grootst aaneengesloten stuk zandduinen te zien van het heel zuidelijk halfrond. Zo’n ritje over het strand zie ik wel zitten, maar ik heb een klein detail over het hoofd gezien: wij hebben geen vier wiel aandrijving. Desalniettemin is Port Stephens toch een plek waar we ons kunnen vermaken. School staat weer op het programma, zeker omdat we denken dat het in Japan moeilijker wordt om daar een beetje structuur in aan te brengen. Tijdens het hardlopen kom ik nog oog in oog met een slang, die stond nog niet op mijn 'gezien-lijstje' (van huis uit heb ik eigenlijk een oerangst voor slangen, maar daar blijk ik zowat over heen gegroeid te zijn).

Voordat we de volgende dag naar Sydney teruggaan, rijden we naar de zandduinen. Het is best mooi om te zien, maar we hebben al meer soortgelijke landschappen gezien en het waait behoorlijk dus zijn we zo klaar. Aan het eind van de middag arriveren we in Sydney en we worden door het autoverhuur bedrijf afgezet op het vliegveld. Nu is het wachten tot ons vliegtuig naar Japan vertrekt. Wij verwachten dat daar een hele nieuwe wereld voor ons open zal gaan! Bye Australia, we had a great time. See ya!