Cambodja, deel 1

Cambodja, Kampot en Koh Rong Samloen

Wij kiezen voor een grensovergang in Ha Tien. Deze grenspost is pas een paar jaar open voor buitenlanders en staat bekend om zijn corrupte douanemedewerkers aan de Cambodjaanse kant. In de Lonely Planet en op internet worden we al gewaarschuwd dat ze overal steekpenningen voor willen hebben. Na even stempelen lopen we zo de grens over, uit Vietnam en naar Cambodja. Een soort niemandsland. We worden constant achtervolgt door een mannetje dat straks als we in Cambodja zijn voor taxichauffeur wil spelen. Honderd keer zeggen dat hij op moet zouten, dit helpt niet dus laten we hem maar om ons heen hangen. We zien straks wel hoe we ons transport verder regelen. Dan is daar het Cambodjaanse grenshokje. Even melden bij iemand die er zit en we krijgen 5 formulieren die we in moeten vullen voor onze visa. Het voordeel van Cambodja is dat je bij de grens tegenwoordig de visa aan kunt vragen en dit niet meer bij de ambassade hoeft te doen. Na 10 minuten in de brandende hitte formulieren ingevuld te hebben geef ik ze weer terug. Er moeten nog pasfoto’s bij, die we gelukkig bij ons hebben. “Now you pay me” zegt de politie man. Ik heb op internet gezien dat de visa 25 dollar kosten dus dat is duidelijk. Hij wil echter 32 dollar van me hebben. Dertig dollar voor het visa p.p. en 2 euro stempelkosten. Hier ben ik het helemaal niet mee eens. We rekenden erop om per visa voor 5 dollar opgelicht te worden niet voor 7! Stevig gaan we in discussie met die gast dat een visa geen 30 dollar kost maar 25. Internet wordt erbij gehaald, zowel door mij als door hem. Uiteindelijk stijgt de spanning en krijg ik alle paspoorten en formulieren terug. Dertig dollar is volgens hem het nieuwe tarief sinds oktober 2014 en hij zegt als dat niet klopt dan kom ik morgen maar terug om 5 dollar p.p. terug te eisen. “Ja maar wij hebben niet zoveel cash dollars bij ons”. Nou euro’s waren ook goed, gaf hij aan. Ondertussen zitten we dus op 30 dollar per visa en zijn de stempelkosten verdwenen. Nou even afwerken, we moeten toch verder. Na 10 minuten staan de Cambodjaanse visa in onze paspoorten. Dan naar het volgende hokje. Hier wordt met een thermometer op ons voorhoofd onze temperatuur gemeten. Totaal bezopen natuurlijk. Gelijk maar even duidelijk maken dat we hier niets voor betalen. Nee, dat was oké, gaf de grensbeambte aan. Na deze “uitgebreide medische keuring” moesten we nog naar een volgend hokje waar onze paspoorten, nu met visa erin, gecontroleerd werden en we een datum op het visa gestempeld kregen. Hier gingen we ook zeker niet voor betalen. In totaal waren we dus 30 dollar p.p. kwijt. Achteraf bleek dat het inderdaad zo was dat dit de nieuwe prijs was die voor iedereen geldig was. Mooi, het was ons dus gelukt om deze afzetters niets  extra te betalen.

Na de grens moesten we nog wel even transport zoeken naar Kampot. Gelukkig liepen we een Australisch stel (zei hadden in totaal 35 euro p.p. betaald om Cambodja binnen te komen, hahahah, geloof me dat voelt goed) tegen het lijf dat een privé minibus geregeld had. Na wat onderhandelen met de chauffeur mochten we uiteindelijk voor een paar dollar de man mee helemaal naar Kampot, ongeveer een uurtje rijden.

Je merkt gelijk dat je in Cambodja bent, nog niet 10% van de scooters op straat. Dat wil ook zeggen dat vervoer veel sneller gaat omdat je niet constant hoeft op te letten op traag verkeer. De weg is nog redelijk nieuw en voelt als de A2 voor ons na al dat gebump in Vietnam.

In Kampot hebben we een hotelletje geboekt gerund door Nederlanders, Marcel en Rik. Voorheen hadden ze in den Haag een restaurant bij het Nederlands dans theater.  Typisch figuur maar enorm vriendelijk en gastvrij, met name onze kinderen vonden Rik geweldig. Maar hier ging het toch met name om het zwembad. Eerst maar eens een paar uur afspoelen en de inwendige temperatuur wat laten dalen…..

In Kampot zit een bioscoop waar je privé films kunt kijken. Dus eigenlijk huur je een kamer met z’n vijven en daar staat een groot 51 inch TV scherm. Beneden wordt even illegaal een film gedownload en die kun je dan boven in je eigen kamer gaan kijken. Wij kiezen: Life of Pi. Echt een geweldige film. Zelfs de kids vonden hem geweldig, ook de setting is natuurlijk heel anders dan dat je in een bioscoop zit. Nu liggen we met z’n vijven op een mega groot bed voor dit grote scherm. Typisch Cambodjaans denken we maar. Daarbij moeten we vandaag ook nog even de was doen, hardlopen en wat andere dagelijkse zaken. De kids vermaken zich prima in het zwembad waar we voor de eerste keer meerdere gezinnen met kinderen zien. Ze komen uit Australië en Schotland en hebben al vakantie. Gezellig. We moeten wel even wennen want Kampot is veel toeristischer dan we in Vietnam gezien hebben. Er zijn hier behoorlijk wat westerlingen die zich voor langere tijd gevestigd hebben. Misschien wel door de ligging, want het ligt prachtig aan een riviermonding bij de zee maar het is gek dat je hier weer gewoon pizzarestaurants langs het water ziet staan. Daarbij is in Cambodja alles geprijsd in dollars. Eigenlijk hebben ze de Riel, maar betalen doe je meestal in dollars.

Savon is de volgende dag onze tuk-tuk rijder die ons de omgeving laat zien.  Een tuk-tuk, bij de meesten wel bekend, is een scooter waar een soort overdekt karretje aan vast zit. Ook wel bekend als motor riksja. Het is de eerste keer sinds we in Zuidoost Azië zijn dat we van zo’n vervoersmiddel gebruik maken. We bezoeken als eerste de zoutvelden. Nou, dan merk je dat we toch wel wat langer onderweg zijn. We hebben natuurlijk de zoutwoestijn van Uyuni in Bolivia gezien. Daarbij is dit niet echt spectaculair meer. Hierna naar een grot met een boeddhistisch tempeltje. Met name de afdaling de grot in is spannend. Wel veel muskieten en vleermuizen hier. Gelukkig gaat er een local met ons mee die ons de weg wijst in de grot. Zonder hem hadden we dit nooit gevonden. Na deze gave, speciale plek  gaan we weer met de tuk-tuk naar een grote boeddhistische tempel die hartstikke nieuw is. Tevens staan hier onze Chinese sterrenbeelden. Java is een aap, Nolan is een hond, Loris is een rat, Martine een draak en Peter een varken!! Niks nieuws dus, eigenlijk ;) Hier blijkt van alles achter te zitten. Wie met wie kan trouwen etc. Gelukkig zit dat bij ons wel goed. Hierna brengt Savon ons nog naar de peperplantage en bezoeken we een krabmarkt waar Martine leert hoe ze een krab moet eten. De rest geloofd het wel en besteld normaal voer. We sluiten af bij het strand van Kep. De kids gaan echter liever naar het zwembad dan naar de zee vandaag. Dus allemaal weer de tuk-tuk in en terug naar Kampot. Even al het stof afspoelen dat we de hele dag verzameld hadden op deze leuke trip. Echt een aanrader om met zo’n tuk-tuk door de binnenlanden te tuffelen. Je ziet het land dan totaal anders, dat hebben we al vele malen ondervonden.

Samen met het Schotse gezin vertrekken we in de ochtend per gehuurd minibusje naar Sihanoukville. Slechts 2 uurtjes rijden. Hier moet weer onderhandeld worden. Uiteindelijk lukt het me om 3 kinderen voor de prijs van 1 volwassene te krijgen voor de boot trip naar Koh Rong Samloen. Het is een speedbootritje van 45 minuten. Je kunt binnen zitten maar ook achter op de boot buiten. Nou dat hebben we geweten. Wij zaten nagenoeg bij de uitlaat. Mega goor vol roet komen we van de boot af. Door het mulle zand moeten we nu nog, met onze bagage 30 minuten door de jungle lopen voordat we Lazy Beach bereiken, dat aan de andere kant van het eilandje ligt. We hebben een bungalowtje op het strand 10 meter van de zee. Twee tweepersoons bedden maar zo groot dat de kinderen en overdwars makkelijk alle drie inpassen. Hier zullen we even nieuwe energie opdoen voor de laatste 6 weken. Welcome to Paradise. Vijf nachten blijven we hier. Geen wifi, geen televisie, overdag zelfs geen stroom. Soms is het zeer goed om eens even niets te kunnen doen. Zodra de mogelijkheden er weer zijn ga je toch altijd weer verder kijken naar treinschema’s, vliegtickets die we nog moeten plannen of hotels of wat dan ook. Nu zitten we vijf dagen back to basic en we vinden het allemaal geweldig. Het enige minpunt is dat Java oor ontsteking heeft gekregen. Maar even niet de zee in en we wachten niet al te lang met antibiotica starten. Oorpijn is echt gemeen, zeker bij kinderen.  Ook ontmoeten we hier een leuk Amerikaans gezin. Ze reizen met 4 kinderen waarvan eentje geadopteerd. Ze wonen in China, werken daar voor Campus Cruisaiders for Christ als missinoarissen en van de man krijg ik zeer waardevolle tips over airmiles, creditcard sparen en wat al niet meer. Dingen waarvan we nog nooit gehoord hadden maar die backpacken nog veel goedkoper kunnen maken.

Na 4 dagen genieten van de koele briesjes, de golven en de mooie zonsondergangen op ons bountystrand hebben we geregeld dat we met het Amerikaans gezin weer een minibusje gaan delen. Samen met hun rijden we naar Siem Reap.

En wat blijkt, de laatste nacht dat we op Lazy Beach zijn regent het echt keihard. De sluizen staan hier open. De volgende ochtend gaat het vrolijk door. Echt een perfect moment om te vertrekken. We glibberen terug over wat eens een pad was naar de aanlegplaats van de ferry’s. De onze had gelukkig maar 1,5 uur vertraging!!! Dus, regen en vertraging de dag begint goed. Om dit voort te zetten vergeten ze ons eten in het restaurant dat we besteld hadden. Geen tijd meer om dit te corrigeren. Dus dan maar koekjes en chips als lunch. Om 14.30 vertrekken we voor wat een ritje moet zijn van 7,5 uur naar Siem Reap. Vandaag is Kimi Raikonen onze chauffeur. Geloof me hij heeft leren rally rijden. De wegen in Cambodja zijn ronduit slecht. Vol gaten, stukken wel geasfalteerd en dan ineens niet meer. Dus we butsen met z’n elven in een volgepakte minibus door het Cambodjaanse land. Een heleboel tempels passerend en de zonsondergang is ook weer geweldig. Dan begint het donker te worden en begint het echte avontuur. Kimi blijkt over een buitengewone gave te beschikken, deze chauffeur begint hoe donkerder het wordt en hoe slechter de wegen worden namelijk steeds harder te kunnen….. Hotsend en knotsend vliegen we over de zandwegen voor nog eens 300km. Na iedere paar uur rijden zeggen  we maar dat een van ons even naar de wc wil zodat hij even stopt. Bij terugkeer van de laatste stop hangt er wel een vage marihuana lucht om hem heen. Nooit geweten dat je daarvan beter ging autorijden!!

Rond half een in de nacht na deze dolle rally rit komen we allemaal heelhuids aan in Siem Reap. Slapen lukt niet want we zitten nog vol adrenaline. De komende dagen wachten de tempels van Angkor  op ons.