Eerste week Nieuw Zeeland
31 maart 2015 - Auckland, Nieuw-Zeeland
Na twee weken uitrusten op Moorea kunnen we wel weer wat actie gebruiken!Vooral Peter lijkt zich na een dag of 10 toch echt te gaan vervelen. Normaal worden we allemaal wel wat onrustig van het lang verblijven op een plek, maar de kinderen en ik zijn ook druk geweest met schoolwerk. Zwemmen na een paar uur huiswerk in een prachtige omgeving blijft toch leuk. Maar goed, aan alles komt een eind, dus nemen we afscheid van toch wel een droomplek. Zeker voor herhaling vatbaar- met z’n tweeen dan- , alleen jammer dat het een beetje ver weg is…
Vanwege het ontbreken van bushaltes en een vast bus schema bellen de camping- en hotelhouders naar het busbedrijf om te zeggen dat er passagiers mee willen de volgende dag. Bloemen worden op de grond gelegd zodat de chauffeur niet vergeet om te stoppen. Na een leuke laatste rit over het eiland, waarbij Peter nog sjans heeft met een Polynesische big mama, drinken we nog met een rietje melk uit een kokosnoot (niet met onze billen bloot). Vanaf hier nemen we de boot naar Tahiti, waar ons vliegtuig richting kiwiland zal gaan vertrekken. Nog even een laatste busrit van de haven naar het vliegveld, tussen allemaal locals, met onze bagage in het gangpad op een onmogelijke manier gestapeld en we zijn na een aantal uren wachten op het vliegveld klaar om te vertrekken.
Op het vliegveld groeten de dames (en heren) met bloemengewaden, ons nog een laatste keer. Op naar het volgende stukje van onze wereldreis. We gaan nu de aarde rond, van 11 uur later ten opzichte van Nederland gaan we in een keer naar twaalf uur vroeger. Daarbij slaan we een hele dag over, tijdens een vlucht van zes uur. Bizar.
Na een voorspoedige vlucht landen we ’s avonds laat in Auckland. We zouden er met een shuttle bus van het hotel opgehaald moeten worden, maar na een half uur is de rij wachtende toeristen al drie keer weggewerkt en wij staan er nog. Toch maar even bellen. Gesprek van een paar minuten, meteen ruim tien euro lichter, dat zijn dingen die na een lange reisdag en na al dat wachten echt gaan irriteren. We nemen ons gelijk voor om een prepaid simkaart te kopen, zodra het mogelijk is. Gelukkig is de bus er nu toch snel, het ritje kort en weldra ligt iedereen te snurken.
De volgende dag hebben we een lijstje dat toch echt even afgewerkt moet worden, waaronder kleding kopen -erg aan slijtage onderhevig na een paar maanden reizen-, toiletspullen aanvullen, sim kaart aanschaffen en vliegtickets proberen te wijzigen. We nemen daarvoor de bus naar het centrum, een rit van een uur. Zonder een ontbijt, want dat hadden ze in het hotel niet, dus ik bereid me voor op het ergste, maar de kinderen houden zich kranig. Ontbijten doen we met muffins en koffie en sap, wat natuurlijk met veel enthousiasme wordt ontvangen.
Na het ontbijt wordt er rap het een na het ander van ons to-do lijstje afgevinkt, we zijn echt goed bezig. Zelfs de jongens lijken meer lol dan anders te hebben in het winkelen. Na al het boodschappen doen besluiten we de Citytower te bezoeken. Op deze toren kan je de stad van boven af overzien. Een razendsnelle lift zoeft je in no- time 50 verdiepingen omhoog, een belevenis op zich. We hebben de grootste lol met z’n allen. De kinderen laten nog een grappige foto van zich maken, dit kon er nog vanaf omdat Loris plotseling 5 was en daarom niet hoefde te betalen…
Na een bakkie koffie willen nog naar de Mc Donalds, maar deze is weer eens stampvol. Dan maar naar zo’n andere fastfood tent. Binnen 25 minuten staan we weer buiten, volgeladen en wel, klaar om met de bus terug te gaan naar het hotel.
Na deze leuke en intensieve dag is iedereen bekaf, maar ook tevreden. Wat een nieuwe zwembroek al niet kan doen. De volgende morgen gaan we dan eindelijk onze camper halen. Het is toch wel weer een heel project. Natuurlijk hebben we nog steeds niks te ontbijten en duurt het ontzettend lang voordat alles geregeld is. In mijn tas vind ik nog wat sultana’s en iedereen krijgt warme chocomel uit de automaat, dus gaat het wonder boven wonder weer goed. We moeten nog wel even een instructie video kijken, want het LINKS rijden in Nieuw Zeeland is voor de meeste toeristen erg wennen.
Inmiddels klaar voor vertrek, nemen we plaats in onze camper. Al na een minuut of 10 rijden weet ik paar dingen zeker: 1. Ik ga weinig tot niet rijden in Nieuw Zeeland 2. Ik mag niet in slaap vallen wanneer Peter rijdt. Goh wat is dat wennen zeg! Het eerste stukje is godzijdank alleen maar naar de supermarkt, want we moeten natuurlijk de camper vol met boodschappen pakken. Op de parkeerplaats eten we dan eindelijk ons ontbijt, of zeg maar gerust brunch. Na het wegpakken van alle spullen zullen we er toch echt aan moeten geloven, we gaan de weg weer op.
Helaas zitten we nog in de stad, natuurlijk gaat het ook nog regenen en hebben we lekker veel rotondes. Maar al snel worden de wegen rustiger. Na een tijdje kunnen we ons wat ontspannen. Het plan is om eerst naar het noorden van het noordereiland te gaan. De eerste camping is er eentje aan zee. Iedereen is blij dat we de camperproef hebben doorstaan. Ik ga nog even hardlopen, dat is fijn na al dat zitten. De temperatuur is hier geschikter voor dit soort inspanning dan op Moorea. Het strand is hier waanzinnig groot en uitgestrekt. Echt prachtig. Er zijn hier bijna geen mensen en we vinden hier weer de meest aparte schelpen. Helaas mogen we ze niet meenemen, maar dat remt ons niet in het zoeken en het bij elkaar leggen van onze vondsten.
De volgende ochtend regent het en lijkt ook niet echt beter te gaan worden. Daarom besluiten we toch maar om verder noordwaarts te rijden. We hebben gelezen dat er op onze route warmwaterbronnen zijn. Die kunnen we natuurlijk wel even gaan bezoeken. Het schijnen zelfs de mooiste warmwater bronnen van het gebied te zijn. Een relatief makkelijk ritje brengt ons daar. Vooraf betalen, staat er. Wij snappen waarom, want eenmaal betaald lopen we naar de baden toe en treffen daar houten bakken aan, een soort koikarper kwekerij maar dan nogal aftands. Dit zijn de baden, met mooi klinkende namen als ‘Scotsman’ , Jubilee en ‘Tranquility’.
Wat een bak zeg. Maar goed, we zijn Hollanders, zegt Peter, we hebben betaald, dus nu gaan we er ook in. Zo gezegd zo gedaan. We vermaken ons natuurlijk best, want dat lukt meestal wel. Inmiddels is het ook al weer te laat om nog verder naar het noorden te rijden. Dus besluiten we om gebruik te maken van de kampeerplaatsen. Zonder elektriciteit, want dat is twaalf dollar duurder en ons bin natuurlijk zuunig. Voornemens om eten klaar te maken stranden, zodra we erachter komen dat de wc lekt. Alles stinkt naar plas en natuurlijk is er net een toilettasje uit de kast gevallen, recht in de viezigheid. Gatver! We komen erachter dat we geen schoonmaakspullen in de camper hebben staan, dus moet een oude handdoek en wat afwasmiddel al het werk doen. Na deze vertraging zitten we dan toch om een uur of acht aan het avondeten.
Na een goede nachtrust, een ontbijtje en een paar Facetime gesprekken waarbij de slechte wifi roet in het eten gooit, gaan we verder. Doel is vandaag te rijden naar het meest noordelijke punt van nieuw zeeland, Cape Reigna. Dit is wederom geen lange rit. We willen beslist niet te lange reisdagen maken en ook niet proberen om zoveel mogelijk te zien in een korte tijd. De weg er naar toe is wel beeldschoon. Slingerwegen, door bergachtig landschap, wat doet denken aan Noorwegen, of Canada zoals ik dat van foto’s ken, maar dan subtropisch, door de palmbomen. Het is dus weer een andere ansichtkaart waar we door heen rijden, het blijft mij verrassen hoe gevarieerd de natuur kan zijn. Onderweg stoppen we een aantal keren. Even een pauze bij een riviertje, lekker stenen gooien. Inmiddels zijn we in de buurt van de 90 miles beach, hier wordt jaarlijks een hardloopwedstrijd gehouden van 60 km. Het was de bedoeling dat Peter hier aan mee ging doen, totdat we er al vrij snel gedurende onze reis achter kwamen dat het met zijn knie niet ging lukken. Een beetje een domper, dat wel, maar het valt ook niet mee om onderweg te trainen voor zo iets.Volgend jaar, weet hij ons toch wel te vertellen, gaat hij terug. Zes weken de wereld over vliegen en dan elke week op een andere plek aan een wedstrijd mee doen.
Na deze kronkelige rit, waarbij Nolan meerdere keren aangeeft misselijk te zijn, maar niet hoeft over te geven,-wij verdenken hem er sterk van dat hij graag voorin wil zitten-, arriveren we eindelijk op Cape Reigna. We maken een mooi wandelingetje naar de vuurtoren, het uitzicht is natuurlijk magnifiek. Overal zee, uitgestrekt, links en rechts van ons en groene, begroeide bergen. Hier en daar steken er rotsen van vulkanisch gesteente uit het water. Na wat te hebben rondgewandeld wordt het tijd om een camping te zoeken. We hebben er onderweg al een gezien. Prachtig gelegen aan het water en omringt door de bergen. Wat hebben we het toch slecht. Avondeten is pasta bolognese, een echte vakantie topper. Maar voordat we kunnen gaan koken heeft een gezinslid verzuimd door te spoelen, of in ieder geval iets niet goed gedaan. Je raadt het al: weer alles onder de pies…! Na een milde scheldkanonnade mag gezinslid J. V.d.H, zullen we maar zeggen, zelf de schade gaan opruimen. Een blij kind minder, en een half uur later zitten we buiten te eten. Een omgevallen kop koffie en een valincident (expres) van Nolan, doet ons beseffen dat het echt bedtijd is voor de kinderen. Morgen is er weer een dag…..
Vandaag gaan we sandboarden.
Door Nolan: We gaan eindelijk sandboarden we reden vanaf het noordelijkste puntje van nieuw zeeland terug we zagen het al naar een half uurtje zoon beetje. We kwamen aan bij een vrachtauto daar moest je een board gaan halen. We deden onze schoenen uiten liepen naar de vlakte we waren eindelijk boven op de berg na wat gezeur van loris. papa was de eerste die eraf gleed (het ging niet echt zo snel). Daarna gleed ik eraf (dat ging een stuk sneller). Daarna java en daarna mama. Papa en ik wilde iets steiler we liepen een stukje door en daar was het al super steil. We gingen daar vanaf en het ging haarrddd!!!!!!!!!! Toen gingen we naar een nog steiler gebied. Papa had het alweer gehad en wou weer gaan. Maar ik niet ik ging er nog een paar keer vanaf, een keer op mijn knieën, toen gingen we echt . Nog heel even iets drinken en dan reden we weer verder. Dit was mijn verhaal en ik verzeker je, kom je nog in Nieuw Zeeland doe dit dan ook!
Nolan weet ons te vertellen dat dit toch vermoedelijk wel het leukste is wat hij de hele reis heeft gedaan. We vervolgen onze rit richting de Bay of Islands, hier hopen we een leuke camping voor de kinderen te vinden. De mooiste campings in Nieuw Zeeland zijn eigenlijk de dock campings. Op deze campings heb je vaak minimale voorzieningen, maar ze hebben doorgaans een prachtige ligging aan het strand, aan een riviertje of met uitzicht op de bergen. Onderweg kopen we nog een vishengel, tot grote blijdschap van de jongens, die dit al enige tijd wilden. Nolan zal het Peter wel even leren, hoe vissen moet, want hij is met de opa van Luuk en Luuk zelf als eens wezen vissen. Wat hem natuurlijk de visexpert van de familie maakt. Intussen zijn we erachter gekomen dat de Bay of Islands toch wel wat langer rijden is dan verwacht. Peter heeft behoefte aan een koffiepauze, dus maken we een korte stop. Naast het koffie/supermarkt/ijswinkeltje is nog een afhaal restaurantje met Indiaas eten. Gezien het tijdstip en de afstand die we nog moeten rijden besluiten we om gelijk wat Indiase gerechten als aanvulling op onze eigen kliekjes, mee te nemen. Pas rond 18.30 komen we aan op een camperplek, erlangs stroomt een riviertje. Dus dat wordt vissen! In hun enthousiasme raken Nolan en Loris de dobber kwijt (de hengel moet je ook niet als een lasso rond slingeren), maar ze vinden hem gelukkig terug. De volgende ochtend is het plan om naar een camping met meer voorzieningen te rijden. We moeten de was doen, computers opladen en een keer een warme douche hebben. Deze camping ligt slechts 10 minuten verderop, dus, zegt Loris, gaan de mannen eerst vissen! Papa, de viskampioen, zal nu wel eens laten zien hoe vissen ECHT moet. De eerste professionele werppoging zorgt ervoor dat de dobber meteen weer losschiet, nu drijft hij echt weg. De vispogingen worden tot later opgeschort. Eerst gaan we naar de camping. Onderweg begint de camper ineens erg te stinken, wat mij meteen naar de wc doet rennen na al die toestanden. En ja hoor, op de grond ligt weer een goor laagje water. Later blijkt dat de afvalwatertank te vol heeft gezeten. Op de camping kunnen we meteen de hele camper poetsen. De was hangt al weer te wapperen aan de lijn, de computers hangen aan de oplader, nog even een beetje chillen en wat huiswerk maken en we komen we de dag hier wel door!
Nb. Bekijk onder ‘Video’s ‘ de trailer die we een tijdje terug hebben gemaakt! Het is eindelijk gelukt om hem erop te zetten.
Hier is Iris ook druk met school, dus het troost haar dat de favoriete oppaskinderen zelfs op wereldreis ook huiswerk moeten maken ;)
Geniet ook van het mooie weer, hier is het nog steeds herfst...
Jullie missen komende week wel de boeremert, maar dat wordt vast goed gemaakt door alle lokale markten die jullie hebben bezocht/kunnen bezoeken.
Heel veel plezier samen!
Geniet er nog van het is gewoon een prachtige natuur en ook het zuiderlijk eiland is prachtig.
De reisverslagen en foto,s zijn weer heel mooi wij reizen zo
toch wel weer een beetje mee in de toren in Auckland zijn wij ook geweest.
Goede reis en rij voorzichtig.
Groetjes Nelly Rini Raijmakers
aardkluit hoe gaat het daar ik was van morgen jullie verhaal aan het lezen en ja dan krijgen we wel een beetje heimwee naar nieuw zeeland.
ik had het tegen nellie gezegd geef ze maar door dat onderweg ergens, ik dacht op zuidereiland dat daar ergens op een parkeerplaats ,waar zeer veel toeristen naar toe gaan om de mooie natuur te bezichtigen. pas op daar want de rubbers van de ruiten wissers ben je dan misschien wel kwijt die halen de plaatselijke vogels er af.
de naam ben ik even kwijt maar je ziet die beesten al op de kampers die daar rond rijden.
dus familie let op je zult het zien .
nog een aanrader op het zuider eiland is het zeker de moeite waard om naar doubfull sound te gaan prachtig mooi ,ook milfordsound is mooi.
groetjes uit de beerze .
hier gaat alles zijn gangetje en wij zijn nog steeds afwachtend in de zaak marwin.
Krijgt om de verhalen te gelezen. Luuk