El Calafate, El Chalten en Rio Gallegos (Argentinie)

El Chalten en El Calafate, Perito Moreno en Rio Gallegos(Argentinie)

Vanuit Cerro Castillo zijn we Chili uitgegaan. Je krijgt hier al exit stamps, en de papieren voor de auto worden afgestempeld omdat je deze de grens overneemt. Dan is het ongeveer 7 km rijden over een gravelweggetje voordat je bij de Argentijnse douane komt. Super vriendelijke officials. Allemaal zo gepiept. Ondertussen hebben we wel geleerd dat we de kinderen vooraan moeten zetten bij de grensovergangen. Schijnbaar zien onze kinderen er zo slecht uit dat iedereen medelijden met ze heeft als ze even moeten wachten. Het zou ook kunnen dat ze na 10 minuten wachten zo druk en lastig worden (lees op de grond gaan liggen, herrie maken, stoeien en wat al niet meer) dat ze denken: zo snel mogelijk die gasten het kantoor uit. In ieder geval zijn we zo weg. Argentina here we are again. Dit weekend is er een groot feest in El Calafate eigenlijk routewijs gezien onze volgende stop. Er is daar geen hotel meer te krijgen. Alles volgeboekt. Daardoor zijn we genoodzaakt om onze route aan te passen en eerst naar El Chalten te rijden. El Chalten is een klein dorpje dat ligt in nationaal park Los Glaciares. De bekendste plek van Argentinie voor wandelaars. Veel bergen onder andere de bekende Fitz Roy. In totaal rijden we 6 uur over totaal verlaten wegen. Rechte stukken van 10 km zijn normaal. Zover het oog reikt zien we niets anders dan de steppe van Patagonia. Je voelt je echt zeer klein op zo’n moment. We zitten lekker met z’n vijven in onze comfortabele auto, het waait zoals altijd weer enorm maar de uitzichten van dit prachtige landschap en wetende dat je helemaal op het zuidelijkste puntje wereld staat is toch wel apart.

Rond 15.00 rijden we El Chalten in. Een soort van Alpine dorpje. Gesticht pas in 1985 speciaal als toegangspoort voor het nationale park hier. Onze eerste prioriteit is een tent scoren want nu willen we toch wel eens echt kamperen. Nou dat was een stuk moeilijker dan gepland. Geen tent te krijgen. Dan maar even wachten of er iemand eentje nog terugbrengt. En ja hoor we hebben geluk om 18.00 uur kunnen we met 2 tweepersoons trekkerstentjes naar onze camping die 12km van El Chalten in het nationale park ligt aan een gravelweggetje. Aangekomen, zijn de kinderen meteen mega enthousiast, een trampoline, een riviertje en een zelfgebouwde speeltuin doen de lange reisdag van vandaag snel vergeten. De nacht zal echter niet snel vergeten worden. We hadden gedacht dat 3 kinderen makkelijk in een 2 persoonstrekkerstentje zouden passen, nou niet echt makkelijk. Toch hebben we geen andere optie. Dus om 22.00 werden de kinderen in de tent gelegd (douchen doen we morgen wel weer!!!). Nadat ze eenmaal goed lagen is er wonder boven wonder niet veel meer gebeurt en hebben ze prima geslapen, dit ondanks dat het ook nog eens zowat de hele nacht heeft geregend. Martine daarentegen wat minder. Ze heeft het enorm koud gehad. Iets wat wij geen van allen zo ervaren hadden. Bleek dat ze haar slaapzak binnenstebuiten had gehad de hele nacht!! Gelijk in de ochtend hebben we maar een tent  van de camping geboekt. Met 5 man in deze tentjes is echt geen doen voor meerdere nachten. Gelukkig ging dit nog. De kinderen hebben zich verder de hele dag vermaakt in de speeltuin en aan het water. Zeer lekker om af toe een dagje te laten gaan en even zinnen te verzetten van het reizen.  Er is hier geen electricteit en ook geen WIFI. Dus dat leeft echt heel anders. Zeker als na een paar dagen alle aparaten, lees ipod, labtop, telefoons, tablets etc leeg zijn…..

De volgende dag hebben we een wandeling van 3 uur gemaakt naar een prachtig uitzichtpunt over Mount Fitz Roy. De foto’s vertellen meer dan ik op kan schrijven. Voor onze kids is drie uur wandelen tegenwoordig ook een makkie. Zeker als het mooi weer weer is gaat dat easy, zelfs Loris heeft er geen moeite mee.

De dag daarna gaan we dan toch naar Calafatte om de beroemde Perito Moreno gletcher te zien. Mooi op tijd vertrokken na weer een nacht doorgebracht te hebben in onze tent met een wind die ongeveer orkaankracht was. De hele tent heeft de hele nacht staan te schudden. Ongelooflijk dat hij er de volgende morgen nog staat. In totaal een ritje van nog geen 3 uur. Onderweg nog even stoppen bij een wegrestaurant waar Butch Cassidy en de Sundance Kid hebben gewoond. De foto’s aan de muur vertellen het verhaal.

In Calafate gaan we gelijk naar een logeerplek op zoek. Wat blijkt nu: het feest gaat vandaag zijn laatste dag in!! Hebben wij weer. Alles zit volgeboekt. Geen bed meer te krijgen inl het hele dorp. We besluiten om maar te zien wat er straks gebeurt, nu kunnen we toch geen kant op. Even langs de supermarkt voor broodjes voor de lunch, tanken hoeft nog niet. Daarna doorgereden naar het nationale park waar Perito Moreno in ligt. Zoals gewoonlijk kinderen weer gratis, ja Argentinie is zo slecht nog niet. De Gletcher is echt fantastisch. Een berg ijs van 5 km breed, 60 meter hoog en kilometers lang. Deze gletcher is een van de weinige in de wereld die groeit ondanks de opwarming van de aarde. Doordat hij vooruitkomt (2 meter per dag) breken er ook constant enorme stukken ijs af. Dit gaat met een donderend geraas gepaard. Voor bezoekers zijn er wandelweggetjes aangelegd over een soort van plateautjes waarvandaan je van alle kanten de gletcher kunt bekijken. Echt magnifiek. De kinderen vinden het ook gaaf en zeker als er grote stukken ijs in het wat storten.

Na drie uurtjes gaan we moe maar voldaan weer terug naar de auto. Het is nog 1,5 uur terugrijden naar El Calafatte Onderweg nog even picknicken in de huilende wind en dan verder. In Calafatte moeten we nu eerst gaan tanken. Nou dat zijn er meer van plan. Ik sluit aan in de file voor het tankstation (na 50 andere auto’s). Je hebt geen keus, zonder volle tank benzine hier het dorpje verlaten is zelfmoord. Kan goed 200 of 300km duren voor je weer een tankstation tegenkomt. Zelf hebben we natuurlijk wel een reserve kan bij maar die is ook maar goed voor 200 km. In de tussentijd heeft Martine even het toetje gekocht op aanraden van drie dwingende kinderen, lekker, hotdogs. We proberen nog bij een paar hotels om onderdak te vinden maar alles is vol. Jammer maar helaas. Accommodatie is hier toch reette duur. Nou wij vinden dat alles z’n prijs heeft en we betalen echt niet alles. Wel een goede les dat we hier wat verder vooruit moeten reserveren. Onder het genot van de ons altijd vergezellende orkaan besluiten we om maar met z’n allen in onze Toyota RAV te gaan slapen.

Martine en ik voorin. De kinderen achterin. Bank plat gelegd en met de bagage op de juiste manier gestapeld past het precies. In eerste instantie hebben we op een parkeerplaats gestaan met wat andere campers maar hier was veel te veel herrie. Dan maar 5 km rijden tot buiten Calafatte en daar parkeren. In het pikdonker onder een fantastsche sterrenhemel hebben we langs de weg gestaan. En hoe raar kan het gaan, de kinderen hebben van 23.00 tot 6.30 prima geslapen. Ongelooflijk met z’n drieen naast elkaar opgerold met niet veel meer plek dan in een kofferbak. Ze worden echt steeds makkelijker. Rond 6.30 hebben we iedereen wakker gemaakt en genoten van een prachtige zonsondergang voor we Calafate uit reden.

In eerste instantie zouden we de weg 9, ongeveer 200 km naar Piedra Bueno nemen. Toch maar even aan een politieman wezen vragen of dit mogelijk was. Volgens hem was deze weg niet berijdbaar, wegwerkzaamheden en misschien maar 2 auto’s per dag. Dat risico wilden we niet nemen. Als er dan iets gebeurt ben je wel heel ver van de bewoonde wereld af. Dus reisplannen wijzigen en nu gaan we naar Rio Galegos. Weer naar het zuiden.

Onderweg heb ik mijn zangkunsten nog eens laten horen op de muziek van Celine Dion maar de uitbaatster van de herberg gaf duidelijk aan dat mijn talenten ergens anders lagen, iets wat Java me even daarvoor ook al duidelijk gemaakt had.

Als we rond de middag in Rio Gallegos aankomen begint het gezoek naar een hotel weer opnieuw. Gelukkig hebben we bij de derde plek wel kamers. Over 2 uur kunnen we inchecken dus eerst maar even langs de toerist office waar een super vriendelijke gast ons alles uitlegt over Rio Gallegos, restaurant, geld wisselen, museums etc. Daarna stevig bunkeren bij El Chico een all you can eat place. De kinderen kunnen zich lekker vol stoppen met chinees voedsel, ijs, toetjes en taart. Echt onbeschoft zitten bunkeren tot we niet meer konden eten. De volgende uren brengen we dan maar door uitbuikend op bed met computers ipods en e-readers. Na zo’ n slechte nacht zijn de kinderen ook moe en kunnen wel wat rust gebruiken. Museums doen we morgen wel weer. Even wat slaap inhalen.

De volgende dag na het ophalen van de was, weer auto voltanken en supermarkt, ja het lijkt wel of we thuis zijn!! Gaan we naar haar museum van de pioneers. Dit is een omgebouwd huisje waar een heleboel foto’s hangen en attributen ten toon worden gespreid die een inkijk geven over hoe de eerste pioniers hier kwamen rond 1885. Best raar, allemaal Europeanen. Mn Duitsers (hoe kan het ook anders) en een paar Italianen. Na deze prive rondleiding door een zeer vriendelijke dame die zelfs engels sprak, zijn we door gereden naar de haven waar we gekeken hebben naar een paar wrakken die hier voor in de zee liggen. Leuk gezicht. Zeker voor de kinderen. Vanuit hier kunnen we weer de Atlantische Oceaan zien. We hebben nog geprobeerd om een vuurtoren te bereiken maar na 20 minuten straat in en uit rijden hebben we het maar opgegeven. Iedereen heeft honger dus even langs de pizzeria. Het weer is ook niet echt meer uitnodigend. Wel ongeveer 20 graden maar langzaam begint het wat te regenen. De rest van de dag gaan we lekker luieren en morgen naar Tiera del Fuego, vuurland, terug naar Chili.