Encarnacion (Paraguay), 31-12-'14 tot 3-1-'15
4 januari 2015 - Encarnación, Paraguay
Door Nolan en Loris
Nolan:
Beste lezers dit reisverhaal gaat over Paraguay ,waar we drie dagen zijn gebleven.We kwamen aan in een bus, die bus was niet zomaar een bus een bus van vier uur! Daarom was het ook een dubbeldekker (wij zaten boven YES!!!!!!!!)Toen we eindelijk in ons hotel aan kwamen (iedereen dacht: YES!!), gingen we meteen op verkenning.Hoewel er eigenlijk geen zwembad bij zat bleek er toch een zwembad te zijn (dat had pappa gezien) We bedachten ons geen moment, we deden onze zwemkleding aan en sprongen het water in. ‘s Avonds was het ook daar oud en nieuw, eerst moesten we natuurlijk wel eten. Dat ze hier later eten kon ik wel geloven maar dat een uur of tien ook zo normaal was, was moeilijk te geloven .Toen het eten eindelijk op was, waren Loris en ik doodop, dus besloten we naar onze kamers te gaan gelukkig konden we vanuit het balkon wel het vuurwerk zien.De volgende dag zijn we de ruïnes wezen bekijken. Loris: het zijn ouden huizen en er is ook een kasteel en ook een kerk .Op een paar dingen mag je klimmen maar niet ooveral. Dat vint ik jammer!!!!!
Op 1 januari zijn we overblijfselen van bouwwerken van Duitse Jezuïeten wezen bekijken, te weten, Santisima Trinidad del Parana en Jesus de Tavarangue, mocht je in de buurt zijn. Paraguay heeft namelijk de twijfelachtige eer om de minst bezochte Unesco site ter wereld te herbergen! We hadden een minibusje kunnen regelen met een chauffeur die ons naar de twee sites, ongeveer 12 kilometer uit elkaar, toe zou brengen. Dit bleek de juiste beslissing te zijn, want bussen reden er die dag nauwelijks. De ruïnes waren interessant en lagen er mooi bij. De jongens vonden het, zoals gezegd, jammer dat ze niet overal op mochten klimmen, maar hebben dat onder aanmoediging van papa toch gedaan! Ach dan wordt je eraf gestuurd…je hebt er in ieder geval bovenop gestaan.
Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik zo’n dag rondkarren in Paraguay en niet zulke bekende ruïnes bekijken eigenlijk leuker vind dan een uitstapje naar de watervallen van Iguacu. Het is allemaal wat relaxter. Een ritje met een bus of taxi zorgt er ook voor dat je iets van de omgeving en de mensen ziet.
Het straatbeeld van Paraguay wordt getekend door kleine vervallen huisjes, al dan niet in leuke kleuren geverfd, krotjes die moeten door gaan voor huizen, aftandse bussen, aftandse taxi’s. Het is best bijzonder, vooral voor onze kinderen, om dit soort landen, verstoken van massatoerisme, ook te zien. Ze hebben dit al eens meer en misschien nog wel extremer gezien toen we in de zomer Albanië bezochten. Dan blijkt maar eens te meer wat voor enorm aanpassingsvermogen kinderen hebben, die gaan gewoon mee in het nieuwe ritme en hebben minder last van een cultuurshock maar kunnen tegelijkertijd dingen ook heel nuchter constateren.
Afijn, de dag zat er zowat op en we hadden alleen nog maar ontbeten, dus had Peter het onze chauffeur zowat in de maag gesplitst dat we nog naar de Mc Donalds zouden rijden. Volgens onze kinderen hadden we dit al drie dagen beloofd dus, vooruit dan maar. En dan arriveren we met z’n allen bij de Mc Donalds in Encarnation. Hier in Paraguay kennen ze ook nieuwjaar. De Mc Donalds is dan schijnbaar een favoriete eetgelegenheid. En dat bleek ook wel uit de drukte. Onze chauffeur liet ons uitstappen en zei dat hij ons over 20 minuten weer op kwam halen, want er was geen parkeergelegenheid voor zijn busje.
Wij gingen met ons 5en in de rij staan om te bestellen. En lang-zaam dat die rij ging. Na een kwartier vroeg iemand of wij voor of achter hun stonden. We raakten aan de praat. Als snel zag ze dat wij nog geen bestelbonnetje hadden, bleken we in de verkeerde rij te staan. Dan maar weer achteraan sluiten in de andere rij. Tien minuten later konden wij bestellen.
Nou vind ik al die vragen van de kassière in Nederland al lastig over wat voor drinken ik wil, welke smaak Sunday, groot of klein etc. Laat staan als die woordenvloed in een noodtempo in het Spaans op je worden afgevuurd. We konden haar alleen maar aankijken. Op een gegeven moment doorbrak de medewerkster dit hachelijke moment door nog een keer het Spaans woordenboek in noodtempo over ons heen te strooien. Wij retourneerden met een paar keer Happy Meal, Quarterpounder, Sunday en Sprite. Het een en ander werd ingetikt en we kregen ons bonnetje. Voor we weg konden lopen werden er nog wel 2 poppetjes aan ons getoond met de moeilijke vraag wil je Supermario of Luigi. Dan kun je daar vooraan in de rij ook nog eens met 3 kinderen een discussie gaan voeren over welk poppetje ze willen!!!
Daarna sluit je in Paraguay weer aan in een nog veel langere rij om je vette hap op te halen. Na 20 minuten waren we hier vooraan en werd ons bonnetje in ontvangst genomen. De medewerkster keek er verbaast naar. Het was ook bijna niet te lezen, schijnbaar moest het printlint van de kassa eens vervangen worden. Wat gebeurt er: zij begint weer verduidelijking te vragen over wat we wilden in een straf tempo Spaans/Paraguayaans dialect. Uiteindelijk stonden we daar wat schuchter ja te knikken en vonden alles best als er maar wat eten kwam. En het meeste klopte wel, zeker na een eenmalige correctie wat ze vergeten was. Schijnbaar is het normaal dat je in Paraguay gewoon een uur doet over het in bezit krijgen van een paar maaltijden in de Mc Donalds, iets wat bij ons max 5 minuten duurt. We laten het steeds makkelijker over ons heen komen, en merken dat we al aardig in het Latijns Amerikaanse tempo beginnen mee te draaien.
De volgende dag hebben de kinderen eerst nog wat aan school gewerkt (ja, echt waar alweer!) en zich daarna nog vermaakt in het zwembad. ’s Middags zijn we het centrum van Encarnacion wezen verkennen. Heel veel meer dagen heb je hier niet voor nodig, maar een middagje rondstruinen is echt wel leuk. Zo hadden we het plan om nog even wat te gaan eten. Uiteindelijk vonden we iets, soort Japans/Paraguayaans restaurant. Eenmaal binnen, werden we doorverwezen naar boven. Daar gekomen troffen we een eetzaal aan, waar reeds alle stoelen op de tafel gezet waren. We hebben gezelliger plekken meegemaakt, maar ach, het buffet zag er best oke uit en we lustten ook wel wat! Dan doe je niet zo moeilijk en vijf stoelen hebben ze in een mum van tijd van tafel gehaald. We maakten in deze eetgelegenheid iets mee wat we een keer meer, maar dan in Brazilië, meegemaakt hebben, namelijk het betalen per gewicht. Je zet je bord met eten op een weegschaal en het aantal gram of kilo dat je hebt, betaal je. Een uitstekend systeem! Je denkt nog een keertje na of je die twee loempia’s en dat gegrilde stuk kip nog echt wel op gaat eten…
We hebben ons, na de maaltijd en een paar ijsjes die bijna net zo duur waren als de vijf maaltijden bij elkaar, toch maar even met een taxi bij het hotel af laten zetten. We wisten niet waar het busstation was en de kans was groot dat we in een verkeerde bus zouden stappen.
De volgende ochtend hebben we wat rondgelummeld tot ons vertrek om 11.00u. Beetje zwemmen, wat lezen en spullen inpakken voor het vervolg van onze reis. Een busreis naar Salta, Argentinië, in verschillende etappes, die bij elkaar zeker twintig uur zal gaan duren. Dag Paraguay, weer een land om af te vinken
vond dat ik op oudejaarsdag bij de Reysende Man in Oirschot
Voor de verse oliebollen allang in de rij moest staan, wat een
ervaringen weer.
oooooo ben ik al lang flauwgevallen
Prachtig hoor jongens wat mooi.
Groetjes uit Hengelo Oma xxxxxxxxx
Moet ik ook wat worstenbroodjes op de post doen?
kusjes
in de klas hebben we anderen plekken gekregen
maar dat heb je vast al gelezen in de reactie van de klas
ik wens jullie nog veel plezier op de reis
groetjes Marieke
Het restaurant deed me even denken aan ons hapje in Eindoven op de Kleine Berg. Wist niet dat er een vestiging was in Paraguay Lol
Nog de beste wensen, van ons allemaal
Wat een leuk,verhaal heb je geschreven.
ik vind het leuk om je reis te volgen.
maar ik mis je wel in de klas!!
Groetjes Niels Verhagen
Jullie gaan vast van zwembad naar zwembad in die hitte.
Fijn om te lezen dat jullie allemaal genieten van deze reis.
Wij lezen de verslagen met genoegen.