Flores, Indonesië

Na lang wachten en kort vliegen zetten we voet op inmiddels eiland nummer 3 in Indonesië: Flores. Amper binnen in de aankomsthal worden we zowat belaagd door fanatieke taxichauffeurs. Allemaal hebben ze de beste prijs, zelfs als ze niet eens een wagen hebben. Na wat gesteggel en geouwehoer vinden we dan toch een vriendelijke chauffeur, die ons in Moni zal afzetten. Even een tas met wat kleding thuis ophalen, want terugrijden is voor hem te ver, enkele reis is namelijk een rit van toch wel 3 uur. Onze chauffeur blijkt een enorme Westlife fan te zijn, jazeker die boyband. Drie uur en zestig Westlife nummers later komen we dan toch bij Homestay Jhon aan. Moni is in het donker afzichtelijk, onwelkom en alles behalve warm. We zitten in de bergen en dat merk je meteen.  We zijn het ook niet meer gewend, dit soort temperaturen. Graag zou ik zeggen dat we, omdat het inmiddels al 19.00u was geweest meteen hebben gegeten bij een fijn eettentje en dat we daarna hebben gerelaxed in onze leuke homestay. Realiteit is dat we, veel te dun gekleed, moesten zoeken naar een restaurant dat nog niet vol zat. Uiteindelijk een gevonden. Vervolgens ruim twee uur zitten blauwbekken op het terras voordat onze bestelling slechts gedeeltelijk gebracht werd. Na wat klagen en wachten, nog meer klagen, mopperen en heel veel ergernis maar om de rekening gevraagd. De eetlust is inmiddels verdwenen. Onze kinderen willen naar bed (op zich al een vermelding waard). Met de rekening kwam uiteindelijk ook nog de rest van de bestelling!  Vol ongeloof kijken de mensen ons aan wanneer we het volle pond betalen (wat hier natuurlijk een prikkie is) en vervolgens de borden onaangeroerd laten staan. Na tweeënhalf uur vertraging op het vliegveld, een autorit van drie uur en nog eens twee uur wachten bij het restaurant kunnen we zeggen dat de stemming inmiddels gedaald is tot het nulpunt. Dan terug naar Homestay Jhon. Niet bepaald ‘a home far away from home’. Jhon is erg vriendelijk, zijn homestay is een varkensstal. Inmiddels zijn we redelijk immuun voor totaal gebrek aan comfort en ondermaatse sanitaire voorzieningen maar dit slaat echt alles. Geen stromend water, stopcontacten die half uit de muur hangen, bruine klamboe (oorspronkelijk wit), vies beddengoed en de badkamer, tja…bekijk de foto maar eens goed en je waardeert je eigen badkamer met inloopdouche zoveel meer. Dit is Moni, beter dan dit wordt het niet, iedereen die we er over spreken, klaagt over zijn accommodatie. Maar hey, WIJ zitten in de goedkoopste…

We hebben Mesak, onze taxichauffeur nog maar een dagje gehouden. Het is niet vanzelfsprekend om een leuke, rijvaardige chauffeur zonder vliegaspiraties te hebben. ‘s Morgens vroeg vertrekken we uit Moni, we komen hier niet meer terug, nooit meer! Vandaag gaan we de Kelimutu Lakes bekijken. Dit zijn de drie kratermeren van de Kelimutu vulkaan. De meren hebben allen een andere kleur, die vooral bij sunrise erg mooi zijn. Wij geloven het wel, die sunrise. Met zulke lange, intensieve reisdagen is het ook fijn als de wekker om 6.30 gaat en niet om 3.30. Helaas hebben we hier ook weer gratis wekdienst van de naburige moskee, zodat we toch om 4.30 weer rechtop in bed zitten…

Een bochtig ritje brengt ons boven, nog een klein stukje wandelen en dan zijn we bij de meren. We hebben geluk met het weer, de meren zijn indrukwekkend goed te zien en nog leuker: na een tijdje zijn we er zelfs alleen! De enige mensen die we wat later tegen komen zijn een paar Indonesische gezinnen, waar we plichtsgetrouw weer mee op de foto gaan. Een wandeling van ongeveer twee en half uur brengt ons beneden, waar Mesak op ons wacht. Het is goed om even in beweging te zijn, van al dat zitten in bussen, vliegtuigen en taxi’s zijn we allemaal niet fitter geworden.

Nu we niet meer naar Moni terugrijden, gaan we maar alvast richting Badjawa. Oorspronkelijk was het plan om in een keer helemaal er naar toe te rijden, een rit van ongeveer negen uur. Dit werd ons echter door meerdere mensen afgeraden. Negen uur over bergwegen, die ze op verschillende plekken nog aan het verbreden zijn. Dit betekent dat de weg soms ineens een paar  uur dicht gaat. Helaas gebeurd dit bij ons ook en er zit niks anders op dan te wachten. Plan is om nu een tussenstop te maken in Ende, waar we, wanneer de weg weer open is, na een uur of 4 rijden  arriveren. We zijn hier alleen maar om te eten en te slapen. Een nieuwe dag breekt aan en we hebben Mesak toch NOG maar een dagje gehouden! Vandaag rijden we naar Badjawa. We hebben 5 uur te gaan, onderweg maken we een paar tussenstops, om te lunchen en foto’s te maken van de mooie rijstvelden, vulkanen en een vulkanisch strand bezaaid met blauwe stenen. Flores is echt een belachelijk mooi eiland en de prachtige uitzichten maken de lange reisafstanden heel wat aangenamer. Tot nu toe overtreft Indonesië al mijn verwachtingen.

In Badjawa hebben we een homestay, deze keer met WARM stromend water! Hoera! Vandaag hebben we Mesak nog om ons overal naar toe te rijden, morgen gaat hij weer terug, richting Moni, met een nieuw vrachtje toeristen die hij alvast heeft geronseld waar we bij zaten. Hij rijdt met ons nog naar twee traditionele dorpen, waar ze in houten huisjes met rieten daken wonen. Mensen houden zich hier vooral bezig met weven van doeken en kleden. Alles ziet er heel netjes en mooi uit, maar het heeft wel een erg hoog openluchtmuseum gehalte. Leuk om even te zien, maar ook niet meer dan dat. De weg er naar toe is trouwens wel weer speciaal. Er groeit hier echt heel veel bamboe, complete bossen, met hoge wuivende stengels. Echt bijzonder.  Op onze eerste avond in Badjawa zien we een jongen die gevallen is van zijn scooter, grote schaafwonden over zijn benen. Peter neemt hem mee naar onze homestay, waar hij vakkundig de knie van de jongen verzorgd. De mensen van de homestay zijn er volgens mij zo van onder de indruk, we krijgen meteen korting op het wassen van onze kleding. En wassen, dat is echt nodig! Voor het eerst laat ik de jongens hun onderbroek binnenstebuiten aan doen, omdat ze geen schone meer hebben!

De volgende dag hebben we een rustdag in Badjawa, we hebben het allemaal echt even nodig om niets te doen. Gelukkig kan dat heel goed op de plek waar we zijn.  Peter is gaan hardlopen en heeft min of meer per ongeluk nog een leuk, echt verborgen dorpje gevonden. ’s Middags willen we daar naar toe, achter op een scooter, maar de jongens die ons er naar toe rijden kunnen het niet vinden. We gaan te voet verder, een mooi tochtje door de bamboebossen, we waren toch al van plan om terug te wandelen. 

Na zo’n dagje rusten zijn we de volgende dag wel weer fit genoeg voor weer een uurtje of 10 bussen! De wekker staat op 5.30, want om 6.30 moeten we klaar staan op de hoek van de straat. Om 7.00 komt onze bus eraan, het blijkt een groot uitgevallen bemo te zijn. Dat is even schakelen als je op een grote airco bus gerekend hebt. We rijden een rondje door Badjawa en dan parkeert onze niet echt spraakzame chauffeur hem voor een warung (kofffie- en snacktentje). Enkele bekers koffie, een slof sigaretten en ruim een uur later besluit hij dan toch weer te gaan rijden. Om hem vervolgens 5 minuten later op precies dezelfde plek weer neer te zetten! Na nog een half uur wachten en vier passagiers extra zijn we dan toch echt onderweg. Beetje jammer dat we daarvoor al om 5.30 er uit moesten….

Over zijn rijkunsten niets dan lof. Behendig stuurt hij het busje over de kronkelige bergwegen. Wij zitten allemaal comfortabel voorin, met twee van de vijf zitplaatsen zelfs naast de bestuurder. En terwijl wij onszelf gelukkig prijzen, geeft een jongen achterin zijn ontbijt weer terug aan de natuur. De rit verloopt verder voorspoedig en na 10 uur rijden worden we zelfs bij ons hotel afgezet.

In Labuan Bajo gaan we de volgende dag een tour maken naar de Komodo varanen. Deze reusachtige reptielen, een soort draken, leven op Komodo en op Rinca. Ze kunnen wel 3,5 meter lang worden en behoren tot de alfapredators, dit betekent dat ze geen natuurlijke vijanden hebben. Later, als we eenmaal op het eiland zijn, horen nog wat horror verhalen waardoor je wel ontzag krijgt voor deze beesten. Maar eerst moeten we ’s morgens verzamelen bij onze ‘touroperator’, een klein hokje waar we snorkels en flippers gaan passen. Met ons gaat nog een Indonesisch gezin met een dochtertje van 3 jaar mee op de boot. We hebben een overnachting op de boot. Op het programma staan, behalve het bezoeken van de varanen,  ook snorkelen en zwemmen. We maken kennis met onze kapitein en zijn ‘crew’ bestaand uit zijn zoons en zijn vrouw, de kokkin. De kapitein is een markante persoonlijkheid, een echte kapitein. “I’m good captain, I don’t like boat do this”, hij maakt een kantelende beweging met zijn hand. Nou, gelukkig, wij houden daar ook niet van. Op de eerste dag hebben we prachtig weer en rustig vaarwater. We bezoeken eerst de varanen op Rinca. Op het eiland krijg je een gids toegewezen, die met je over het eiland loopt, je wat vertelt over de dieren, de omgeving, maar bovenal, varanen voor je spot. Een stok hebben ze mee om ons te beschermen. Helaas hebben wij een slome, ietwat zwaarlijvige gids, die ons rondje afraffelt en vermoedelijk uitkijkt naar zijn lunchpauze. We zien in totaal 5 varanen, zeker niet slecht. De vijfde en tevens meest actieve zie ik zelf lopen, ik wijs onze gids erop maar die neemt niet de moeite om te komen kijken. Hij was vast al aan het bedenken of hij nasi goreng of rendang zou nemen.

Na dit bezoekje zetten we ons vaartochtje voort naar Komodo Island, een paar uur varen vanaf Rinca. Lekkere lunch aan boord, heerlijk weertje, beetje zonnen op het dek. Het lijkt wel vakantie! Al wat later op de middag komen we aan op Komodo. We hebben nog ruim anderhalf uur voordat het “park” dichtgaat. Het is eigenlijk niet echt een park, de dieren worden niet gevoed, ze leven echt in het wild. Ze worden slechts gemonitord. We hebben hier bijna het rijk alleen en bovendien hebben we nu een super gids-in-opleiding. Hij wil nog liever dan wij de mooiste foto’s voor ons maken, hij knipt dan ook naar hartenlust wanneer we er eentje zien. Aan het einde van de trekking staat ons saldo op 10 varanen! We zien kunnen echt heel dicht bij de meest grote varanen komen, wat een monsters! Het is een van de hoogtepunten van Indonesië, tot nu toe.

Door Java:

Komodo. Na een paar uurtjes varen kwamen we aan op Komodo eiland. We kochten de kaartjes en we namen een gids mee, (we hadden trouwens op Rinca niet zo’n leuke gids.) Deze vertelden gelukkig wel wat meer zo was er dus ook veel meer aan, en dus ook zeker leuker voor ons. Daar liepen we dan met onze gids hij had net iets over een soort zure noten, waar ik de naam niet meer van ken, vertelt toen we ineens een baby komodovaraan zagen. Hij liep snel en behendig weg zodat wij hem maar heel eventjes konden zien. Onze gidsen probeerden nog een foto te maken maar het was te laat en toen was dus alsnog papa’s foto het best.

Nog geen tien minuten later zagen we een varaan (deze keer een best grote) door de stenen lopen toen hij uiteindelijk te dicht bij kwam dwong de gids ons om naar achteren te gaan hij stond met de stok voor zich uit klaar om aan te vallen. Maar dat was niet nodig geweest de varaan liep gewoon rustig weg. Na een tijdje lopen kwamen we een aantal draken tegen. Soms grote, soms kleine, maar  we zagen er wel veel. Misschien wel acht. De laatste die we zelf gezien hadden was bij een prachtig uitzichtpunt. dat zich op de punt van de berg bevind. En daar zat hij dan als een groot standbeeld doodstil. Papa maakte snel een foto  met ons allemaal alleen er op. Alleen die van Nolan kon net niet gemaakt worden, omdat we van de gids weer achteruit moesten gaan. Toen we klaar waren en de draak uit het zicht was verdwenen, begaven we ons op pad naar het laatste view. We gingen het paadje af, op zoek naar de hutten van de gidsen, (want daar waren er volgends hun veel, omdat je daar eten rook kwamen die beesten daar op af) we zagen er al meteen een liggen, maar na een tijdje foto’s maken en kijken naar het reusachtige dier gingen we weer verder naar de overige draken, en daar vonden we een grote die met zware stappen zich door het stof beende. Daar kwam de perfecte foto hij liet zich PLOF op de staart van twee andere vallen, en daar kwam weer een fantastische familiefoto tevoorschijn! ~

De avond valt, we zien de zon in de zee zakken. Ons aanlegpunt is in Kampung Komodo, hier wil El Capitan wat verse vis op de barbecue leggen. En in de avond eten we een lekker visje en delen we een Bintang met de jongens van de crew. Na een kort nachtje zien Peter en ik, gezeten op het dak van de boot, de zon opkomen.  Na het ontbijt varen we naar Pink Beach, een strand dat er roze uitziet door rode stukjes koraal die er aanspoelt. Hier kan je mooi snorkelen, ware het niet dat mijn snorkel de hele tijd vol water loopt. En ik ben al niet zo’n held, in het water. Uiteindelijk komt het goed en snorkelen we tussen mooie vissen en koraal. Na nog een snorkelplek, bij een zandbank, gaan we de terugtocht inzetten. Het weer is wat onstuimiger geworden, we zien verschillende bootjes de beweging maken waar onze kapitein (en wij) niet van houden. We schommelen op het water, maar de kapitein is er niet zo van onder de indruk. Ook niet wanneer het meubilair begint te schuiven naar een kant. Het zal wel normaal zijn dan, maar wij hebben toch echt wel wat angst. Onze medepassagiers zitten bang in hun hut, waarschijnlijk te bidden tot Allah, of zich te verzoenen met hun naderend lot. Wij trekken liever allemaal toch maar even een zwemvest aan. We leggen nog een keer aan bij een resort op een eilandje,  maar het liefst vaart iedereen meteen door naar Labuan Bajo. Zeker wanneer de kapitein zegt dat het water in de avond onstuimiger wordt. Na nog een uur varen -gevoelstijd drie uur-, zetten we eindelijk voet aan land.

Het was een mooie tour, maar we zijn allen blij dat we er zijn! Nog 1 nachtje terug naar hetzelfde hotel, waar we al eerder waren en dan mogen we morgen WEER varen. Deze keer varen we van Flores naar Sumbawa. Een tocht van 6 en een half uur. Peter blijft herhalen dat een grote boot veel steviger op het water ligt, we hebben de boot al gezien toen we de haven binnen kwamen. Terwijl ik dit schrijf  zitten we 6 uur op de boot, Sumbawa zien we al liggen. Het laatste half uur zullen we dus ook nog wel redden!