Indonesie, Java.

31 juli 2015 - Kupang, Indonesië

We landen in ons 20e en tevens laatste land van deze reis: Indonesië, Yogyakarta. En dan gaat het toch echt gebeuren. IMG_1336Voor het eerst in mijn leven zal ik voet zetten op de geboortegrond van mijn vader. Geheel tegen alle verwachtingen in, doet het toch meer met me dan ik vooraf had gedacht. Oké, strikt genomen is Yogyakarta niet de stad waar mijn vader vandaan komt, dat is namelijk Bandung, maar deze stad trekt ons niet zo. Indonesië is erg groot en dan moet je soms keuzes maken, zeker omdat we nu nog maar 3 weken en een paar dagen over hebben. Natuurlijke wilden we geen van allen het eiland Java overslaan, zeker omdat we ons eigen kind naar het eiland genoemd hebben! Yogyakarta is een stad met een fijne, relaxte sfeer. We hadden gedacht hier veel meer toeristen te treffen, maar (gelukkig) is dat niet het geval.IMG_1340 De meeste mensen komen hier voor de twee ‘kaskrakers’: de tempels van Prambanan en de Borobudur. Deze gaan wij ook bekijken, maar er staat nog meer op het programma. Het halve dagje dat we hier bij aankomst over hebben, besteden we aan een beetje relaxen. We zitten in een leuke homestay, waar we beschikken over een eigen huisje met drie slaapkamers. Erg fijn om weer eens wat meer ruimte te hebben. Meteen wordt er volop gespeeld. Er staat nog een aftands peuterloopautootje waar ze thuis meteen hun neus voor op zouden halen, maar hier maken ze er zowat ruzie om. Ze zullen zich straks geen raad weten met alle spullen die ze thuis hebben! Na een beetje relaxen, gaan we onze straat toch maar verkennen. We moeten tenslotte toch eten. Ik realiseer me dat wij het best vaak over eten hebben en dat terwijl we echt niet zulke bourgondische types zijn. Reizen brengt nou eenmaal met zich mee, dat je voornamelijk met je eerste levensbehoeftes bezig bent en voedsel vergaren hoort daar bij.

De volgende dag hebben we behoorlijk wat op het programma staan. Als eerste gaan we kaartjes kopen voor de treinreis naar Surabaya. Een onlogisch en inefficiënt rondje moeten we hier maken langs verschillende loketten, wij hebben geen idee waarom, maar in een klein half uurtje hebben we dan toch de tickets in handen.

Dicht bij het station is een straat waar het huis staat waarin mijn oma tot haar 14e gewoond heeft. We vinden het heel makkelijk, het is nu een hotel/restaurant en het ziet er erg mooi uit.IMG_1346 Ze hebben het oude gedeelte intact gelaten, maar mooi gerestaureerd en er een nieuw stuk bij aangebouwd. Het is echt heel apart om hier zo te staan en mede door de oude foto’s heb je niet veel verbeeldingskracht nodig om te bedenken hoe het er hier 75 jaar geleden uit heeft gezien. We nemen flink wat foto’s, ook vooral voor oma natuurlijk, maar nog belangrijker,  slaan we alles weer op, op onze mentale harde schijf…

Vanaf hier wandelen we naar een grote overdekte markt, Pasar Beringharjo. Volgens de Lonely Planet een echte Indonesische overdekte markt, in een meerdere verdiepingen tellend gebouw. IMG_1364Hier vind je veel kruiden, specerijen, eten maar vooral veel veel Batik. Alles kan je hier vinden met Batik: kleding, tassen, etuis, mutsen, doeken….We scoren dan zelf ook nog een paar leuke items, waaronder een leuk batikblouseje voor Loris. Het plan om een mooi overhemd voor mijn vader te vinden, mislukt helaas, sorry pap ;). Verder vinden we de markt eigenlijk maar zozo. We hebben misschien al te veel van dit soort dingen gezien. Bovendien zweten we ons kapot hier, er staan hier nauwelijks ventilatoren. IMG_3771Na een wel heel “dure” lunch waar we heel “lang” op moeten wachten (60 cent per bord, binnen 5 minuten), hoeven we maar 10 meter te lopen naar het busstation. Hier nemen we de bus naar Prambanan en de bus komt er NET aan. Soms past alles wel heel mooi in elkaar.

Prambanan is eigenlijk een tempelcomplex waarbij de tempels op verschillende plekken staan. Wij bezoeken deze keer alleen de hoofdtempels, allen gewijd aan het Hindoeïsme en het is dan ook vermakelijk om te zien hoe moslimmeisjes in Hindoe poses op de foto gaan. Indonesië lijkt wel wel wat vrijer dan Maleisië, waar het om het geloof gaat. Hoofddoekjes zijn hier niet verplicht, de vrouwen en meisjes mogen zelf bepalen of ze er wel of niet een dragen. We denken dat we slim zijn geweest door wat later op de dag hier naar toe te gaan, maar hoe langer we er zijn, hoe drukker het wordt. Je kan de afzonderlijke tempels een voor een beklimmen, maar eigenlijk is het  mooier om gewoon op een muurtje te gaan zitten en de omgeving in je op te nemen. Hier nemen we dan ook ruim de tijd voor.

Dan is het tijd om terug naar onze homestay te gaan, we denken  wel even een taxi te kunnen nemen, maar die zien we niet! Dan maar terug met de bus, het lijkt nu een stuk sneller te gaan dan de heenreis en we kunnen nu ook allemaal zitten. Om de hoek hebben we een huiselijk restaurantje gevonden met goed, goedkoop en lekker eten. De Gado Gado die we daar eten is alleen niet echt kindvriendelijk, want zeer SPICEY. We leren dan ook gauw om te zeggen dat we niet pikant eten willen, want dan is het nog enigszins te doen.

De volgende ochtend hebben we onszelf maar vrijaf gegeven. ’s Middags staat Borobudur op het programma, dus de ochtend wordt ingevuld met spelen, bloggen en internetten. Ook ga ik op pad om een aardigheidje te kopen, want we gaan in Surabaya bij mensen langs die we kennen. Daarbij stuit ik op een winkel/restaurant/bakkerij met speelruimte voor kinderen. Natuurlijk willen onze kinderen hier spelen, zo vaak krijgen ze de kans niet.

Om 13.00 uur worden we opgehaald door onze auto met chauffeur, die ons in ongeveer anderhalf uur bij de Borobudur af zal zetten. We voelen ons echter niet echt topfit. ’s Avonds veel te laat naar bed gegaan en ’s morgens veel te vroeg wakker geworden (4.30u), omdat er zeker 4 moskeeën aan het oproepen waren tot gebed, door elkaar, keihard en lang niet allemaal even zuiver. Voor degene die niet weten hoe dit gaat: om 4.30, voordat het licht wordt, worden alle moslims opgeroepen voor het eerste gebed van die dag.  Dit doen ze door telkens een zelfde soort ‘mantra’ te zingen, door een soort megafoon. Geloof mij, dat het, op de juiste plek met het juiste uitzicht iets heel magisch kan hebben, maar dat was hier zeer zeker niet het geval. We besluiten dan ook de volgende keer de ramen dicht te doen en airco aan te zetten, die maakt voldoende geluid om door deze herrie (kattengejank volgens Java) heen te slapen. Maar goed, we hoeven maar te zitten in de auto. Peter is zo vriendelijk geweest zijn plaats op de bijrijdersstoel, vanwege de extra beenruimte, aan mij af te staan. Zodoende mag ik anderhalf uur met onze taxichauffeur praten!!!

De Borobudur ligt er majestueus bij, negen verdiepingen hoog, in een prachtige omgeving, een groene zee van palmbomen en rijstvelden, heel exotisch. Dit is een boeddhistische tempel en elke verdieping hoger is er eentje dichter bij het Nirvana, de hemel, zeg maar. De beelden die er uit de stenen gehakt en gebeeldhouwd zijn, zijn echt heel mooi. DSCN8379Eenmaal boven heb je een schitterend uitzicht. Sommigen twijfelen er over, maar voor mij is het duidelijk,  ik vind de Borobudur mooier dan de tempels van Prambanan. Ook hier nemen we lekker de tijd om gewoon te zitten en te kijken. Wij en dan vooral Java, zijn hier ook een soort attractie. De Indo’s maken graag stiekem of recht in ons gezicht foto’s van haar. Een aantal keer willen ze samen met ons op de foto. Ik vind het wel grappig, maar er zijn ook een aantal toeristen die er niet zo van gediend zijn. Langzaam aan wandelen we richting de uitgang, een wandeling die volgens onze chauffeur 20 minuten duurt. Nou, dat heeft hij niet overdreven.IMG_1416 De wandeling is er eentje, waarbij we echt ALLEEN maar door paadjes met kraampjes vol toeristenmeuk lopen en dat dus echt 20 minuten lang. Er is geen ontkomen aan. Gelukkig zijn de meesten hun kraam al aan het opruimen, dus is het niet meer zo dwingend.

De rit terug gaat een stuk vlotter en na nog een keer bij ons huisrestaurantje gegeten te hebben gaan we snel terug naar ons eigen huisje. Alle tassen moeten nog gepakt worden, een karweitje waar niemand echt zin in heeft vandaag, er lijkt namelijk wel een bom ontploft te zijn, zo’n troep is het. Om 21.00 liggen de kids er in, omdat om 5.30 de wekker zal gaan, voor onze reis naar Surabaya. En terwijl ik dit schrijf hangen de ijspegels al zowat aan mijn kin, vanwege de 6 airco’s in 1 treinwagon op standje vrieskist. Kilometers spoor flitsen onder ons door in een prachtig landschap! Vier uur gehad, nog 1 uur voor de boeg…

IMG_3941En inderdaad, een uur later stappen we uit op het mooie station van Surabaya. We worden opgehaald door kennissen, Jan Willem en Suzie van de Bosch, patiënten bij ons uit de praktijk, die hier IMG_1466een groot gedeelte van het jaar wonen.  Het huis is prachtig, een echt Indonesisch huis in koloniale stijl: licht, hoog en heel sfeervol. We voelen ons meteen thuis, mede omdat we werkelijk overladen worden met lekkere Indonesische hapjes. “ Eten is in Indonesie een heel belangrijk” , vertelt onze gastheer en vervolgens krijgen we cake, gevulde pannenkoekjes, hartige pasteitjes, Indische kroketten, kroepoek en kleefrijst met kokos. We zijn het niet meer gewend om zo te snaaien…Vooral de kinderen zijn echt dolblij. We brengen een bezoekje aan het IMG_1471familiebedrijf, (rubberhandel) waar we natuurlijk water, koffie en meloen naar binnen werken. Daarna gaan we naar de golfbaan, onze gastvrouw heeft daar les en wij kunnen ondertussen zwemmen. De golfbaan van Surabaya  ziet er, zoals de meeste golfbanen, luxe uit, dus het zwembad, geheel passend bij de rest van het complex wordt met luid gejuich door 3 kinderen ontvangen. Het is vandaag net of we vakantie hebben, wat een feest!

Na het zwemmen krijgen we nog een bakje ijs, dat gaat er wel in, want alle snacks zijn wel weer verteerd inmiddels. Wanneer we terugkomen kunnen de kinderen nog lekker spelen en tekenen en wij kunnen nog een beetje relaxen. Stiekem mijmer ik over zo’n eigen huis in een tropisch land (met bedienden), wat heerlijk…maar aan de andere kant zijn we toch ook erg gehecht aan ons eigen land en ons eigen dorp.

Even later staat het avondeten op tafel, mihoen, nasi goreng, pikante kip, zoetzure komkommer en kroepoek. Je zou denken dat we echt niks meer lusten, maar bijna IMG_3953iedereen schept twee borden op. Als toetje nog een grote witte chocolade Magnum. Die sla ik even over, dat is echt te veel. Het is ook enorm gezellig, zo met z’n allen in een gewoon huis aan tafel zitten eten! Susie zegt de hele tijd, “lekker, toch”, en “ leuk, toch” en dat is het ook echt. We blijven hier een nachtje slapen, of nou ja een nachtje, zeg maar gerust een half nachtje. De wekker staat op 3.30 u. ('s nachts, ja), want we worden om 4.00 u opgehaald door de taxi die ons naar het vliegveld zal brengen. Onze kinderen balen stevig, weer zo’n matig nachtje, maar het kon gewoon niet anders. Natuurlijk vinden we het jammer om zo snel al weer te vertrekken, maar aan IMG_3976de andere kant zijn we heel blij met zoveel gastvrijheid en we willen er geen misbruik van maken. Na een nachtelijk ontbijt van tosti’s met echte kaas, nemen we afscheid. van Jan Willem en Suzie van de Bosch. We spreken af elkaar gauw te zien zodra we allemaal weer in Nederland zijn. Het vliegtuig zal ons brengen naar Kupang, op het veel nog volledig ondekte West-Timor, we zijn weer erg benieuwd….

Foto’s

4 Reacties

  1. Ankie:
    31 juli 2015
    Weer een mooi verhaal en leuk dat Indonesië zo veel gevoel bij je oproept, Martine! Mooie foto's!
    Loris al vast van harte gefeliciteerd met je 7de verjaardag!
    een superfijne dag gewenst!
  2. Tikva:
    1 augustus 2015
    Kan je voorstellen dat het bijzonder is om het land van je vader te zien. Weer een mooi verhaal ook!
  3. Wilco:
    2 augustus 2015
    Het ziet er prachtig uit daar! Inspiratie = opgedaan :)
    Maak er een mooie eindsprint van en tot binnenkort.
  4. Jose:
    2 augustus 2015
    Een beer op de weg?
    Klim er op en geniet van de rit.
    Deze reis zijn jullie ongetwijfeld wat beren tegengekomen, maar jullie hebben er geweldig van genoten, en wij samen met jullie.
    8 Maanden zijn omgevlogen, we kijken naar jullie thuiskomst uit.