Indonesie, West Timor, iets om nooit te vergeten.

Indonesie, West Timor

Toen we in Java waren konden we eigenlijk niet beslissen wat we zouden gaan doen in Indonesie. De highlights: Borobodur en Komodo draken wilden we eigenlijk zien op een reis. Daarbij wilde ik wel wat verder off the beaten track reizen. Compromis was dat we naar Ende op Flores zouden vliegen vanuit Surabaya en vandaar backtracken naar Bali. Maar wat bleek nu, tickets naar Flores waren enorm duur. Daar tegenover stond de vlucht naar Kupang voor een prikkie, terwijl dit toch echt verder vliegen is. Blijkbaar niet echt een geliefde bestemming, zeker niet voor toeristen. Eigenlijk precies wat ik zocht…. De vlucht van Surabaya naar Kupang op West Timor duurt 2,5 uur dus het is §echt nog een stevig stukje vliegen. En wat een verschil, vanaf de moderne wereld op Java worden we even 30 jaar terug in de tijd gezet. Er is tot 2006 hier stevig gevochten tussen het leger van Oost Timor en Indonesie. Die naoorlogse problematiek zie je nog overal terug. Mensen zijn allemaal wat harder, kijken wat stuurser, er wordt niets teveel gezegd. De inwoners zijn ook totaal niet gewend aan toeristen in hun land. De basis regels voor zowel fatsoen als voorzieningen voor toeristen zijn hier niet of nauwelijks aanwezig.

De taxi rit van het vliegveld naar ons hotel is imponerend. Openbaar vervoer in Kupang gaat met Bemo’s. Dit zijn een soort minibusjes (formaat Subaru) met kleine wieltjes, enorme spatlappen aan de achterwielen en vaak gevuld met tussen de 25 en 30 mensen. De radio staat vol aan met technomuziek, en ze hebben allemaal een naam, bv Mossad terrorist killer, Palestinan liberation army, Bomber, Bazooka of Killermachine. De schuifdeur staat open met in de opening een iet wat te grof gebekte puber. Hij schreeuwt zijn klanten de bus in. Ze kosten 12 cent binnen de stad en iets meer voor langere afstanden. Verder zit Kupang vol gaten. En dan niet wat verzakkingen maar gewoon een gat van een meter diep en een meter breed, plotseling midden op het trotoir. Afzetting erom heen dat kennen ze niet. In het donker is het echt levensgevaarlijk om hier door deze stad te lopen. Voor je er erg in hebt verdwijn je in een gat of greppel in de straat.

Wij slapen in Lavalon Hotel. Een soort van 4 kamer pensionnetje gerund door de enorm stugge, chagrijnige, norse gast Edwin Lerrick. Iedereen hier kent hem en wat een karakter. Eten wordt op tafel gekwakt als je iets besteld hebt maar gek genoeg is het toch wel gezellig. Nou ja veel meer dan dit is er ook niet. Alle toeristen die in Kupang zitten komen hier ’s avonds een biertje drinken of wat zeveren. Het zijn met name mensen die uit Oost Timor komen of mensen die op een boot wachten om naar een ander eiland te gaan. In totaal zien we misschien 25 toeristen in 2 dagen voorbij komen. Zelf denk ik dat er geen 100 buitenlanders op heel West Timor rondreizen dus speciaal is deze plek zeker.  Dit is ook de plek dat we Loris zijn verjaardag nog even vieren. Achter op de brommer voor een cake en versiersels. Tevens krijgt Loris hier zijn eerst knipbeurt van de hele reis. Een vriendelijke indonesier wordt via via opgetrommeld en knipt weer een beetje model in het haar van onze jongste telg. Helemaal gratis. Het lijkt soms wel hoe armer de mensen zijn hoe meer ze weg geven.

Tijdens het inlezen ben ik op iemands blog gekomen die hier een paar jaar geleden ook geweest was en hij beschreef een dorpje genaamd Boti. Hoog in de bergen in West Timor. Hier regeert de laatste koning nog. Het is een soort stam van 374 mensen. Allemaal kleine rieten huisjes op de zandgrond. De stam wordt aangevoerd door een koning, die met zijn familie tussen zijn volk leeft. Ze hebben hun eigen taal en gebruiken.

Kinderen gaan alleen maar naar de dorpsbasisschool en verder niets. Als mannen of vrouwen trouwen moeten hun partners in het dorp komen wonen of ze worden verbannen. Daarbij hebben ze een soort geloof in voorvaderen maar ook in dieren (animisme). Nou hier wilden wij wel eens gaan kijken en als het mocht een nachtje blijven slapen.

Via Edwin hebben we een auto met chauffeur geregeld. Deze gast wist waar Boti was. De eerste 3 uur was het in volle galop naar het stadje So’e 107 km verderop hoog in de bergen. Nergens 200meter recht en de ene haarspeld bocht na de andere. Wij hebben nooit geweten dat onze gestoorde taxichauffeur in Bolivia een broer van 140 kg had in West Timor die ook chauffeur was. Alleen het grootste probleem bij deze idioot was dat hij constant zat te knikkebollen op de heenweg. Nou iemand die nauwelijks zijn ogen open kan houden terwijl je met 120 km een weg vergelijkbaar met Alp d’Huez oprijdt daar zit je ook niet op te wachten. Regelmatig verzinnen we smoesjes zoals plaspauze, kinderen misselijk, water in het gezicht en tenslotte koffie pauze. Pfoe overleeft. Ja soms… Als eerst stoppen we een half uurtje bij een waterval waar we met 40 man op de foto moeten voor we beneden zijn. Schijnbaar vinden ze ons ontzettend knap allemaal en willen ze thuis laten zien dat ze buitenlandse vrienden hebben. Gedwee poseren we voor iedereen. Vanaf deze waterval pompen we onze chauffeur nog even vol koffie voor we verder gaan naar None. Het dorpje heeft een stamhoofd. Wij moeten als we arriveren in de centrale hut gaan zitten. Plechtig overhandig ik de Betel noten (verdovende middelen die je hier gewoon op staat koopt voor 2 euro per zakje, als je ze eet lijkt het wel of iemand met een staalborstel over zijn tandvlees is gegaan, zo rood wordt je tandvlees rond die 2 of 3 tanden die ze allemaal nog hebben. aan hem en we moeten onze namen in het gastenboek schrijven. Na wat heen en weer staren verkennen we het dorpje nog even daarna gaan we terug naar de auto. Achtervolgt door 50 kinderen rijden we de 2 km terug naar de verharde weg. Vanaf hier is het nog anderhalf uur naar Boti. En wat voor weg, dat wil je niet weten. Van de weg is de laag asfalt voor de helft weg gespoeld. Dus er ligt maar een dun streepje waar hij met 2 wielen over kan rijden. De andere 2 wielen gaan over de rotsblokken. Na een uur is het laatste beetje asfalt ook verdwenen en butsen en klutsen we het laatste uur verder de bergen in. Afgronden aan beide zijden van de weg, afgezet met wat houten vlechtwerk en wat boompjes. Twee uur doen we over 40 km. We zitten nu echt ver van de bewoonde wereld. Eigenlijk geen goed idee om dit met kinderen te doen. Als er iets mis gaat dan is de weg terug wel heel lang. Maar vaak geven de domste ideeën de beste herinneringen.

 Dan zien we de poort die toegang geeft tot Boti. We zaten al rond 1950 maar nu gaan we terug de 19e eeuw in. We rijden gelijk naar het huis van de koning. Bij hem moeten we zijn om toestemming te vragen om in Boti te verblijven. Helaas hij is op familie bezoek. Dus maar even een paar uur wachten! Nou ja dat hoort er ook bij. Schijnbaar vinden de mensen het wel grappig dat wij er zijn. Met name blanke kinderen hebben ze nog nooit gezien. Het is dan ook een en al gegiechel van de familie- leden van de koning die er wel zijn. Als de koning op komt dagen geef ik hem weer het zakje Betel noten zoals me is opgedragen. We mogen blijven slapen in zijn gastenverblijf en krijgen ook een soort rijst tafel aangeboden. In het gastenboek zie ik dat sinds 1998 hier ongeveer 1200 toeristen zijn geweest, waarvan 1/3 Indonesisch. Dat wil zeggen een stuk of 70 per jaar. Dit om aan te geven dat dit geen platgetreden weg is. Rond een uur of 8 gaan we naar ons kamertje waar wij slapen. Nog even een half uurtje met z’n allen van de super heldere sterrenhemel genieten en dan naar bed. Maar slapen hier valt niet mee. De matrassen zijn echt belabberd en lijken wel 100 jaar oud. Alles onder het stof en geen elektriciteit maar een colablikje met benzine en een lont. Toch komen we de nacht wel door. Rond 5 uur maar opstaan en al snel worden we geroepen voor Pisang Goreng (gebakken banaan) en een soort oliebollen. Eten is hier niets mis mee. Loris krijgt nog een super gave sjaal omdat hij vandaag echt jarig is. Ongelooflijk, iedereen is hier zo open, vrolijk, onschuldig en zeer goedlachs. We hebben allemaal zeer goed in de gaten dat we hier een hoogtepunt van onze wereldreis aan het beleven zijn. Iets wat we waarschijnlijk nooit meer mee gaan maken, en wat we goed op onze interne harde schijf moeten opslaan.

Alain Prost vliegt ons weer terug naar Kupang. Zelfs zo hard dat Java het niet meer vol kan houden, tenminste haar maaginhoud niet. Gelukkig stoppen we precies op tijd zodat deze auto niet helemaal ondergekotst wordt.

Keurig op tijd landen we met onze auto op het vliegveld van Kupang waar we nu een echt vliegtuig moeten nemen. Helaas wel 3 uur vertraging want een paar gasten die vlak bij het vliegveld wonen waren fikkie aan het stoken met autobanden. Er kwam zoveel rook vanaf dat de vliegtuigen niet meer konden landen. Brandweer blussen. Zeker voor Nolan en Loris mooi om te zien. Volgens hun leek het wel een vliegtuigcrash, zoveel rook op een vliegtuig. Vanaf hier in 45 minuten naar Flores maar dat is voor de volgende keer. West Timor was echt zeer spannend en onvergetelijk voor ons.