Iruya (Argentinie)- Tupiza (Bolivia) 11-1-15 tot 15-1-2015

We vertokken om 10.45 vanuit Salta met een goeie bus naar Huamahuaca in Noord Argentinie. Ritje van 4,5 uur. Daarna gewisseld naar een andere bus die ons in ongeveer 3,5 uur naar Iruya brengt.

Door Java:

Na de bus die erg comfortabel reed zijn we in een heel ander soort bus terechtgekomen wat ik een oude roestbak noem. de oude roestbak wiebelde en zat lang niet zo comfortabel als de vorige bus. Ook de wegen waren echt zooooo slecht je kon nauwelijks slapen wij zelf zaten bij een hoop toeristen er waren veel jongeren bij de  meeste droegen van die losse flodderbroeken met printjes erop en hadden grote rugzakken bij zich (wat volgens hun in de mode is). Toen we aankwamen in Iruya regende het met bakken uit de hemel niet echt een leuke aankomst dus. Het was al laat dus we moesten zo snel mogelijk een hotel vinden gelukkig zagen we een mevrouw die kamers verhuurden we vroegen of er plaats was en gingen op pad. Jeetje wat was dat zwaar met al die koffers en rugzakken een steile en slechte weg opsjouwen. Toen we er eindelijk waren was papa nat van het zweet zo zwaar was het dus. Daarna was nog even het geruzie over wie in welk bed ging (eigelijk net zoals altijd dus) en daarna viel iedereen in een diepe diepe slaap. de volgende morgen waren papa en mama al wakker toen ik wakker werd ze hadden slecht geslapen ik zelf had behoorlijk goed geslapen wat niet raar was want ik slaap eigenlijk altijd goed. Toen iedereen wakker was gingen we ontbijten wel een goed ontbijt al zeg ik het zelf en daarna leren dan pauze en weer leren. En dat was het wel zo’n beetje.  

De volgende morgen gingen we het stadje verkennen. Het was erg  druk want al die toeristen die gister bij ons in de bus hadden gezeten waren heel toevallig ook het stadje aan het verkennen. Oke ik zal verdergaan we waren dus het stadje aan het verkennen zoals jullie al weten en we liepen en liepen zoooooo saai.

Toen we een reisbureautje tegen kwamen liep papa naar binnen en zei ik ga eventjes kijken of we een wandeltocht kunnen boeken en daar zaten we dan een uur in dat stomme reisbureautje toen kregen de jongens er genoeg van naar tien minuten te hebben geruzied stuurde papa ze eindelijk naar buiten naar nog tijdje wachten gingen we verder we gingen kijken waar we konden eten het was al half zeven dus we wisten bijna zeker dat er wel restaurantjes open waren maar we hadden het mis!!!!!!!!!!

De restaurantjes gingen helaas pas om acht uur open na een halfuur te hebben gewacht gingen we eindelijk eten het was gelukkig wel lekker daarna gingen we met een volle buik terug naar het appartement de dagen daarna waren niet echt interessant we moesten alleen maar leren, leren en nog eens leren.

En dat was Iruya wel zo’n beetje nu gaan jullie met iemand anders mee op reis door bolivia . xxxxx java

Aanvulling Martine:

Iruya ligt als het ware tegen de bergen aan gebouwd, waar een rivier door heen stroomt. Op het moment dat wij er waren stond rivier zowat droog, met hier en daar een modderstroompje. De wegen in Iruya zijn of van een bruin/rode klei, of van een soort grote kasseien. Tel er bij op dat onze slaapplek natuurlijk net helemaal boven in het dorpje ligt en je dat stuk te voet moet af leggen (met twee loodzware roltassen en de overige 6 rugzakken ) en je krijgt een aardig beeld. Het was dus inderdaad een hele tour de force, met name voor Peter! Poeh, hij is toch echt sterk…

We werden naar boven vergezeld door onze “ huisbaas” een lief Argentijns vrouwtje van middelbare leeftijd, op verrassend hippe sneakers. Het is namelijk normaal dat wanneer de toeristen, vooral jonge backpackers, uit de bus stappen in Iruya, er locals staan om ze slaapplekken aan te bieden.  Wij hadden meteen een goed gevoel onze “ ronselaar” dus we besloten met haar mee te gaan. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik, telkens als we een nieuwe accommodatie gaan bekijken om te overnachten, even in mezelf tot drie tel en een schietgebedje doe (“please laat het in ieder geval schoon zijn”). Maar gelukkig was het boven verwachting!

Onze woonruimte was bij uitstek geschikt om eens flink aan school te werken, we hadden een eigen appartementje, met een slaapkamer voor ons 5en een behoorlijke keuken met tafel en een badkamertje met een “douche”. Stekker in het stopcontact, dan kan de “boiler” het water verwarmen in ongeveer tien minuten en dan kun je tien minuten douchen onder een half straaltje water. Delen door 5, toch twee hele minuten per persoon! Het hoeft niet altijd lang te duren. Hoe dan ook, afgezien van de douche was ik heel erg tevreden over deze ruimte, we besloten dan ook drie tot vier nachten te blijven. Om wat uit te rusten, want onderweg zijn is best uitputtend, ook door alle indrukken die je te verwerken hebt. Dat onze kinderen eens flink aan school konden werken was ook erg gunstig. Dit doen ze trouwens behoorlijk goed. Het is wonderbaarlijk wat ze voor stickers en wat ipod tijd kunnen doen…

Voor alles wat we wilden doen, eten, boodschappen doen, geld wisselen, etc., moesten we natuurlijk over die kasseien naar beneden. Op weg naar beneden kom je natuurlijk veel lokale bevolking tegen, die je onderweg vriendelijk gedag zeggen of iets liefs zeggen tegen onze kinderen. Want opvallen, dat deden ze hier zeker. Voor zover wij weten waren ze nagenoeg de enige kinderen onder de toeristen. Ook de jonge Argentijnse backpackers, eigenlijk de enige toeristen hier, het namelijk  is zomervakantie in Argentinië, stonden vaak vertederd naar ze te kijken. Het ziet er denk ik ook best aandoenlijk uit, zeker natuurlijk de kleinste met zo’n grote rugzak op.

Verder zie je hier ook ontzettend veel honden, onduidelijk of het zwerfhonden zijn (zien ze doorgaans te goed voor uit), maar wel alleen op stap. De mensen zijn hier zowel traditioneel als hedendaags aangekleed, soms een combinatie van beide. Kleine kinderen worden meegedragen een doek op de rug. Ik vind het persoonlijk redelijk komisch als een traditioneel gekleed vrouwtje van een jaar of zestig een mobiele telefoon uit haar schort vist die zojuist afgaat.

We hebben onze tijd in Iruya niet veel ondernomen, een keer een wandeling gemaakt naar het uitzicht punt, een wandeling gemaakt door de drooggevallen rivierbedding tussen prachtige rotsformaties, rondgestruind in het dorp en gewerkt aan school zoals gezegd. Toen kwam de dag van ons vertrek, weer met zo’n oude bus, weer in de eerste instantie over dezelfde weg terug, dus Primatour in de aanslag. In deze bus werd eerst de bagage van alle passagiers opgestapeld, dan mocht je er zelf in. Nolan en Loris zaten natuurlijk net achter deze wankelende toren van tassen, maar gelukkig werd de boel goed in de gaten gehouden en zo nodig, recht gelegd. Helaas hield Java, ondanks de Primatour, het maar nauwelijks vol, dus werd het tijd om iets anders te proberen: coca bladeren. In deze regio maken ze er thee van, of ze halen van de blaadjes de takjes/puntjes en vervolgens moet je een aantal blaadjes aan de binnenkant van je wang doen. Het schijnt te helpen bij misselijkheid en hoogteziekte, dus gokten we het erop. Het was zowaar een tovermiddel, het hielp vrijwel direct.

Na deze bustocht kwamen we, na een wandeling, aan bij de grens van Bolivia en dat betekende wachten, wachten, wachten. Gelukkig was er veel te zien, mensen in allerlei kleurrijke kleding met mooie hoofddeksels enz. Na het invullen van wat formulieren kregen we eindelijk de stempels in onze paspoorten. Nu kwam deel 2 van de reis, een taxi zoeken die ons naar Tupiza zal brengen, ongeveer een uur rijden. Maar eerst: geld wisselen. Helaas een noodzakelijk kwaad, om van A naar B te kunnen, want je weet gewoon dat je waarschijnlijk een slechte wisselkoers zal hebben, zeker in zo’n grensplaats. Oké, taxi zoeken. Verschillende taxi’s staande gehouden en prijs gevraagd, we schrokken er toch wel van. Die viel toch wel een keer of 5 hoger uit dan we hadden gedacht. Navraag leerde ons dat we naar het busstation en de taxicentrale moesten wandelen, daar zouden we meer geluk moeten hebben. Dus, weer die bagage mee, drie enigszins vermoeide, ruziënde kinderen mee sleuren, dat zijn soms de mindere momenten van het reizen. We hadden de juiste plek gevonden, algauw stond er een heetgebakerd, Boliviaans  meneertje aan mijn tas te trekken, hij had voor ons een taxi. Fijn, een grote taxi, twee achterbanken, ruim voldoende plek voor de bagage achterin. Wij waren er klaar voor, de kinderen waren er helemaal klaar voor/mee, dus gaan met die banaan. Niet dus, er waren nog twee plaatsen over, die moesten natuurlijk ook gevuld worden. Dus weg was onze chauffeur en begon het roepen buiten weer “Tupiza, dos!”. Na een kwartier, of 20 minuten of misschien wel maar 5 minuten (tijd wordt een heel abstract begrip tijdens het reizen, want wachten moet je toch), was 1 van de twee zitplaatsen bezet. Met luid getoeter vertrok onze taxi. Nog wat meer toeteren, onderweg een laatste passagier oppikken en we waren weg. ‘”Best of Latin Music”, volume 28, raam wagenwijd open en de airco voluit aan en onze chauffeur was in zijn element. Ondertussen zaten onze kinderen alle drie met een muts op, handen over hun oren, donsjack dichtgeritst (want het was beslist niet warm) het laatste uur uit. Eerlijk is eerlijk, het was beslist een ‘uitdaging’, er zijn dagen waarop we minder hoeven te mopperen. Maar goed, de rit toch overleefd, nog een klein stukje wandelen en we waren bij ons hotel. Inmiddels scheelt het vijf uur met Nederland. Een matige lasagne en idem pizza eten en dan naar bed.

De volgende dag was iedereen weer boven Jan. Een zwembad, weer wifi dat doet wonderen. Dus, mail controleren, facetimen, een beetjes zwemmen en Tupiza verkennen, dat stond op het programma.

Verder boekten we een paardrijtocht voor de volgende dag, ik en de jongens 3 uur en Java en Peter  een vijf uur durende tocht. Java was uiteraard in de zevende hemel, die wilde dit al tijden.In de middag zijn we naar een uitzichtpunt gelopen boven op een berg. Een supersteile klim. Martine, Loris en Java hebben het laatste stukje maar niet meer meegedaan. Nolan en Peter konden het toch niet laten om helemaal naar de top te klimmen. De lucht trok al dicht en het weer hier kan zo veranderen dus voorzichtigheid is wel geboden. ’s Avonds nog even gegeten, in geen tijden zulk lekker eten gehad, dus iedereen stampte zich zelf helemaal vol, nog eventjes chillen en dan naar bed.

De volgende dag was het dan zover, we gingen paardrijden. Iedereen een eigen paard dus ook Loris, Nolan en Java op zo’n grote knol. Ze zijn hier niet echt ingericht op kindertoerisme in Bolivia. Bij de start krijgen we allemaal een cowboy hoed opgezet en rijden met die kip. In Nederland mag je nog niet rondrijden in de manege zonder cap maar hier is een cowboyhoed voldoende, zelfs al rijdt je omhoog en omlaag door de bergen over slechte paadjes. De omgeving waarin je rijdt is echt ongelooflijk. Door een landschap vol met cactussen, rotsen, bergen en kloven. Een ongelooflijke trip. Java heeft de dag van haar leven gehad. Hier kan echt niets tegenop. Ik denk dat de foto’s genoeg zeggen. Super cool om met die kleine kinderen door een wildwest film te rijden.

Na afloop is iedereen dan ook hartstikke moe. Gelukkig zitten we de komende 4 dagen in een Landcruiser en gaan we zuid-west Bolivia verder verkennen, hopelijk gaat het goed met de hoogte want we zullen boven de 5000m komen.