La Paz en Copacabana

La Paz en Lake Titicaca Bolivia 29-1 tot 5-2

Door Peter en Martine.

Om naar La Paz te komen vanuit Sucre moeten we met de bus. Twaalf uur in totaal. We hebben weer een bus-cama geboekt. Dat wil zeggen een bus waar je van je stoel een bed kunt maken. Echter de kwaliteit bussen in Bolivia is een stuk minder dan in Argentinië, WC kapot en geen airco dus alles beslaat binnen een paar minuten. Wij hadden de fout gemaakt om de voorste stoelen in de dubbeldekker bus te pakken. Dus eigenlijk boven de bestuurder. Binnen 15 minuten was de halve familie zo misselijk als een hond. De weg vanuit Sucre was dan ook net een achtbaan. Gelukkig werd dit na een paar uur minder en werd de weg beter. Helaas ging het slapen ook minder goed, het was best koud. Rond 1 uur in de nacht even stoppen voor bano (toilet).

De wc was super smerig. Maakt hier niets uit. Iedereen, man en vrouw, plast gewoon op straat. De Boliviaanse dames nemen niet eens de moeite een hoekje op te zoeken waar niemand ze ziet, verstopt onder drie lagen rokken hebben ze hun privé toilet! Je snapt wel wat voor een lucht er dan ook op sommige plekken in de steden hangt! Maar toch rond een uur of 8 in de ochtend bereiken we ons hotelletje (golden palace) in centraal La Paz. Gelukkig mogen we vroeg inchecken omdat onze vierpersoonskamer leeg is. Meestal boeken we vier persoonskamer, we hebben zelf een luchtbed bij waar om de beurt een van de kinderen op moet of degene die zich die dag het meest heeft misdragen….. Kamers voor 5 personen zijn er vaak niet en zo is het ook veel goedkoper.

Na even bijkomen en een broodje zijn we naar een van de oudste kerken geweest die door de Spanjaarden in Latijns Amerika gebouwd zijn. Super mooi gebouw en de inrichting zorgt echt voor een aparte sfeer. Daarna gelijk door naar de kathedraal van La Paz. Natuurlijk nog groter en indrukwekkender. Schijnbaar was Evo Morales (de herkozen president van Bolivia) ook in zijn werkpaleis dat naast de kathedraal ligt want er was veel activiteit van politie en opgedirkte soldaten. Hier lekker even gerelaxt op het pleintje om af te wachten of hij naar buiten zou komen. Echter kinderen zijn niet zo van het wachten en na 10 minuten toch maar verder gewandeld.

’s Middags zijn we met de Teleferico  (een gloednieuwe kabelbaan) over La Paz gevlogen. Sinds december vorig jaar is deze kabelbaan van Oostenrijkse makelij in bedrijf. Super om rakelings over de huizen te vliegen. Een ticket kost maar 20 cent. Ongeveer een uur vliegen we over La Paz. We eindigen bij een super gaaf uitzichtpunt waar je de hele stad kunt overzien. Nolan had het plan om naar beneden te lopen, zou wel een wandeling van 3 uur worden volgens ons, dus toch maar niet gedaan.

Door Loris:

We zijn in boolievia.

We zijn mee met de skilifjes mee geweest.

Ik vont het hil mooi.

Er waren ouden huisen,

maar er waaren ook nuuwen huisen.

En die waaren wel mooi.

En we haden een doonut op.

Die doonut van mij was roze.

En hij was heel erg lekker.

De volgende dag hebben Martine en de kinderen veel aan school gewerkt en ben ik met een tour mee gegaan om met een mountainbike een afdaling te maken over de Death Road. 18 jaar geleden heb ik deze weg eens afgelegd in een bus…. Let op het is een weg van ongeveer 2-3 meter breed uitgehakt uit de berg. Aan de linkerkant is een afgrond van 300-500 meter. Vangrail kennen ze niet en de hele weg staat vol met gedenktekens van mensen die hier hun laatste bestemming vonden. De weg is ook wel eens op TV geweest in “most dangerous roads”.  Sinds 10 jaar is er een nieuwe weg aangelegd een stukje verderop en nu wordt deze weg nog gebruikt voor mountainbikers om 3500 meter naar beneden te fietsen.  ’s Morgens wordt je met een busje naar het hoogste punt gebracht, 4600m. Daarna begin je met een gids af te dalen. De fietstocht begint in de sneeuw en eindigt in de jungle op 1100m vlak bij Coroico. Echt gaaf om eens te doen. Zolang je op de weg blijft kan er niets gebeuren. Het probleem is meer als je een foutje maakt dan ga je ook meteen goed nat. Aan het eind krijg je een T shirt dat je deze dead road overleeft hebt, wel wat overdreven maar toch een leuke dag.

Op onze laatste dag in La Paz zijn we naar Tiwanaku gegaan. Een pre-Inca ruïne. Het geluk van reizen met 5 personen is dat de prijs van een taxi vaak net zo duur is als dat je een tour boekt. Dus wij met de taxi na wat onderhandelen door het mega drukke verkeer van La Paz naar Tiwanaku in 2 uurtjes. In totaal hebben we ook ongeveer 2 uur nodig gehad om de ruïne te bekijken.  Eenmaal daar bleek het allemaal nogal tegen te vallen,  de beschrijving bij alles was veel mooier dan wat je in echt zag. Gelukkig is het hier net als op veel andere plekken, de kinderen mogen voor een fooitje mee naar binnen. Dit scheelt zoveel tijdens onze reis. Eigenlijk is de rit met de taxi interessanter dan die hele ruine. Onvoorstelbaar wat je ziet onderweg. Dit is het niet opgeleukte, maar het enigszins troosteloze Bolivia. Een grote zandbak met huizen die allemaal verre van af zijn, maar toch bewoond zijn. Aan lantaarnpalen zien wij met regelmaat poppen, op ware menselijke grootte, met kleding, al dan niet voorzien van bloedvlekken, hangen. Onze chauffeur weet te vertellen dat die ‘poppen’ als waarschuwing voor dieven en andere criminelen worden opgehangen, als ze iets proberen te doen wacht hen hetzelfde lot (zegt hij).

De volgende dag vertrekken we naar Copacabana.

We hebben bus tickets gekocht en daar zit bij dat ze ons bij ons hotel op komen halen. Super makkelijk. De reis naar Copacabana duur 3,5 uur. Leuk omdat na 2,5 uur we allemaal de bus moeten verlaten. De bus gaat op een soort ponton om een oversteek van 500 meter te maken. Wij gaan op een ander bootje en varen in 5 minuten naar de overkant. Daarna iedereen weer in de bus en karren maar. Ons hotelletje heeft een super uitzicht op Lake Titicaca.

In Copabana is een geweldig feest bezig. La Virgin de Candelaria. Iedereen danst, drinkt en loopt in een grote carnavals optocht door Copacabana. Om 12.00 zijn er al aardig wat bezopen mannen in de optocht. Een raadsel hoe ze het verder vol kunnen houden. Er zijn verschillende podia met live muziek en de dames en heren dansen op hun typische Boliviaanse manier. Dit is duidelijk niet een opgezette show voor toeristen waar wij een enorme hekel aan hebben. Super gaaf om dit eens te mogen aanschouwen.

In de middag ga ik nog met Nolan en Loris op een WATERFIETSEEND een half uurtje varen op het Titicacameer. Waarschijnlijk voor hun het hoogtepunt van Lake Titicaca!!!!

De volgende dag vertrekken we, met minimale bagage naar Isla del Luna. Dit is een eilandje een paar uur varen van Copacabana. Er wonen hier 25 (!) gezinnen en er is hier alleen elektriciteit door middel van zonnepanelen, dus dat is lang niet overal.

Wanneer we aankomen worden we aangesproken door een jongen, het blijkt dat zijn ouders wel een slaapplek voor ons hebben, dus die moeten we even gaan bekijken. Reeds voorbereid op een heel spartaans onderkomen loop ik (Martine) achter Roberto onze “ huisbaas” aan. We moeten een minuut of 5 omhoog wandelen en boven op de heuvel zal dan ons onderkomen staan. De wandeling gaat langs ‘schuurtjes’, niet meer dan een paar houten planken met golfplaten er op en gaas eromheen met wat varkens erin , langs vis die te drogen ligt en kippen die rondscharrelen. Eenmaal boven hebben we een schitterend uitzicht over het Titicacameer en nog belangrijker, een paadje naar beneden wijst de weg naar een strandje, voor onszelf! De accommodatie is inderdaad erg basic. Geen stromend water, geen stopcontacten, een wc die je moet doorspoelen met een emmer water, maar het uitzicht is onbetaalbaar, dus gauw ga ik de kinderen het goede nieuws vertellen.

Natuurlijk zijn ze razend enthousiast! De eerste uren zijn ze dan ook alleen maar met water en stenen in de weer. Aangezien er geen restaurants zijn op Isla del Luna hebben we onze maaltijden bij Roberto thuis, zijn vrouw bereid voor ons het eten. Twee keer per dag een warme maaltijd, vis of ei met rijst, groenten en aardappels of frites (papas fritas, een Spaans woord dat onze kinderen vrij snel kenden, evenals hamburguesa) en ‘s morgens een ontbijt. 

’s Middags gaan we een wandeling over het eiland maken. Er is hier een oude Inca ruïne, waar alle vrouwen van het eiland (25 dus), in toerbeurten per tweetal toegangskaartjes verkopen. Ook liggen er handgemaakte spulletjes, de dames houden zich vooral bezig met het macrameeën van de wel bekende armbandjes. In Sucre hebben we onze eerste armbandjes gekocht. Ik vond die van mij meteen heel bijzonder, aangezien er hele mooie Keith Haring –achtige konijntjes in verwerkt zijn en ik kom er achter dat de dames op het eiland ook mijn enthousiasme delen. Bij de ingang van de ruïne wordt me gevraagd of ik het armbandje wil ruilen, voor een andere uit hun collectie.  Daar moet ik nog even over nadenken. Intussen hebben we voor Peter, voordat we er eigenlijk zelf erg in hebben ook een armbandje gekocht. We wandelen naar de ruine, want daar was het eigenlijk om te doen. Het is heerlijk weer en het is zo rustig, buiten ons zijn er slechts drie personen meer in de ruine, dat we lekker in het gras gaan zitten. Genieten van een mooie omgeving. Dan komt de Angelica, die het armbandje wilde ruilen, er weer aan. Het blijkt dat ze mijn armbandje graag zou willen lenen, om het patroon na te maken. Nou, dat is natuurlijk geen probleem. Dolblij rent ze bijna weg met het armbandje, ze blijkt de schoonzus van onze huisbaas te zijn en ze beloofd om ’ s avonds het armbandje terug te komen brengen. Na een uurtje luieren in de ruine zetten we onze wandeling voort. Het strand op Isla del luna bestaat uitsluitend uit keien, dus het is bij tijden een heel geploeter om vooruit te komen. De kinderen zijn er inmiddels achter dat je op het strand misschien wel fossielen kan vinden en zoals al eerder gezegd, stenen zoeken is sowieso hobby nummer 1. Zelf heb ik er eigenlijk ook wel aardigheid in, zo vinden we stenen met koeienvlekken, met gezichtjes en Nolan vind er zelfs eentje met een soort prullenbak erop (wij hebben allemaal buitengewoon veel fantasie). Uiteindelijk vind ik  een kei met een soort schelpachtige fossiele resten erin,  en natuurlijk is de kei wel vijftig keer groter dan wat we mee kunnen nemen, dus maken we maar een foto.  De wandeling valt wat langer uit dan gedacht, dus onderweg oefenen we wat Engelse woorden en zinnen en beloven we de kinderen dat ze echt een beetje cola mogen als ze nog goed mee wandelen. Eenmaal terug wordt er weer volop gespeeld in aan het water.

De avond valt en we bekijken de zonsondergang vanaf een bankje bij ons huisje. Na het avondmaal bij Roberto gaan we een kampvuur maken, boven op onze heuvel. De kinderen vinden dit natuurlijk geweldig. Het feest is compleet met wat chips en nog een beetje cola en dan is het bedtijd.

De volgende dag, bij het wel heel sobere ontbijt, besluiten we nog een nachtje extra te blijven. Het is hier zo prachtig en rustig, er is hier eigenlijk helemaal niks te doen. Heerlijk. De dochter van onze huisbaas werkt in Copacabana en zij wil wel voor ons even langs het hotel waar we nog een nachtje bij geboekt hadden voor na ons verblijf op Isla de Luna, om de overnachting op een dag later te zetten. Super!

De rest van de dag wordt er natuurlijk door de kinderen weer gespeeld bij het water, maakt Peter nog een wandeling met de jongens naar de andere kant van het eiland, en hebben we lekker geluierd en gelezen. ’ s Middags komt Angelica nog even laten zien hoe het met haar armbandje gaat, het begin is er, het is schijnbaar erg ingewikkeld. ’s Avonds zal ze hem terug komen brengen. Na nog een zonsondergang op de heuvel, een maaltijd bij Roberto en zijn vrouw en nog een kampvuur ’s avonds gaan we hier ons laatste nachtje slapen. Het armbandje van Angelica is af, dus mocht je ooit plannen hebben om naar Isla del Luna te gaan en je ziet armbandjes met een konijnenpatroontje: dat komt door mij!

Voor de volgende dag hebben we een privé bootje (niet meer dan een ouwe sloep met motor) dat ons naar Isla del Sol zal brengen. Het is de boot van de zwager van Roberto (tuurlijk). Van daaruit varen we met een andere boot terug naar Copacabana.In een opwelling zeg ik tegen Java: ‘ je bent toch niet bang he, dit is hartstikke leuk!’. Nog geen 10 minuten denk  ik daar zelf heel anders over. De jongens zitten met z’n tweeën, achter op het bootje, zonder zwemvest. In het midden ligt onze bagage. Ik kan maar niet stoppen met bedenken wat er gebeurt als er een grotere golf komt, of als een van de jongens gevaarlijk over de rand gaat hangen, of….Het meer is best groot (het grootste meer  ter wereld op deze hoogte) en die vijftig minuten lijken voorbij te kruipen. Dolblij zet ik voet aan vaste land. Onze ‘kapitein’ heeft het uitstekend gedaan, het zijn maar hersenspinsels van een bezorgde moeder.

We moeten nog een klein uurtje wachten voor onze aansluitende boot vertrekt. Een uur of twee later arriveren we in Copacabana. Douchen, want we voelen ons toch niet zo fris meer, was uitzoeken,  en straks nog even heerlijk eten in een restaurantje waar we voor ons vertrek naar Isla del Luna zijn geweest. Alleen al het eten in dit restaurant is een extra overnachting in Copacabana waard!