Maleisië: Kota Bahru en Melaka

Maleisië.

Zodra we de grens overgaan met Maleisië merken we dat we in een ander land zijn aangekomen. Dit deel van Maleisië is met name Islamitisch en dan zien de mensen er dus ook anders uit met hun hoedjes, baarden en lange gewaden. Eigenlijk is dit pas de eerste keer dat we echt door een moslim gebied reizen. Wel goed voor de kinderen om hier ook eens kennis mee te maken.

Gelijk na de grens stappen we in een bus die ons in een half uur naar het centrum van Kota Bahru brengt. Eigenlijk zou deze reis 1,5 uur duren. We snappen er niets van, zo rustig is het op de weg. Geen auto te bekennen. Wel is het druk bij de moskeeën die we onderweg tegenkomen. Zo druk zelfs dat onze kinderen zich verwonderen over de enorme hoeveelheid slippers die er buiten op een hoop liggen. Ze snappen niet hoe de mensen straks hun eigen slippers terug kunnen vinden (iedereen heeft hier ongeveer de zelfde slippers!!). Goeie vraag waar wij ook niet zo snel een antwoord op hebben.

Wat blijkt nu, vandaag is de laatste dag van de Ramadan. Iedereen is nog stevig aan het bidden en de komende drie dagen is het hier feest. Hebben wij weer. Alles dicht, bussen en treinen overvol want iedereen gaat naar z’n familie. Kota Bahru lijkt vandaag wel een spookstad. Werkelijk niemand op straat en alles dicht. Gelukkig vinden we nog wel een guesthouse waarvan de eigenaar, mr Lee, een Chinees is en geen moslim. Iedereen is doodmoe van de lange reis dus ze mogen vandaag relaxen. Eten kunnen we op de Chinese avondmarkt. Echt heerlijk eten. Alles wat je kunt bedenken kunnen ze voor je klaarmaken. Daarbij zit iedereen aan lange tuintafels midden op markt en haal je aan de zijkant je eten. Soort oktoberfest. Echt gezellig. Ons guesthouse ligt 5 km buiten het centrum maar mr Lee werpt zich op als onze privé chauffeur. We hoeven het maar te zeggen en hij brengt ons overal heen. Nou dit is wel makkelijk en we gebruiken zijn diensten zoveel als nodig.

Vanaf Kota Bahru willen we met de Jungle railway naar Gemas en dan verder naar Melaka reizen. Liefst overdag maar dat is helaas niet mogelijk. In het regenseizoen dit jaar is een heel stuk van de rails weggespoeld. Ze zijn deze op veel plekken nog aan het repareren. Van de 5 treinen rijdt er nu nog maar eentje en die gaat ’s nachts omdat er dan niet gewerkt wordt en dit veiliger is voor de werkers. Sinds een week rijden de treinen ook weer. In totaal is de trip ongeveer 9 uur. Nu blijkt alleen dat we de eerste drie uur niet kunnen treinen omdat dit stuk van het spoor nog niet gereed is. Ze hebben een bus ingezet om dit stuk op te vangen. Zoals wel vaker loopt alles weer uit. Bus zou om 14.20 vertrekken, wordt 16.30 en geen 3 uur maar 4,5 uur duurde de busreis. Onze trein zou om 20.30 vertrekken maar dit wordt 22.30. Eigenlijk wel goed voor ons want we hebben de hele dag nog niet veel gegeten. Alleen maar ontbijt (hier heb ik bedorven boter gegeten, hopelijk blijft het goed gaan!) en wat koekjes. Nu is er wat tijd om achterop een brommertje naar de 7/11 te scheuren en 10 minuten later terug te komen met water brood en pasta. Daar overleven we het wel op.

Als de trein om 22.30 vertrekt en we nog allemaal wat hebben zitten kletsen gaat iedereen naar zijn bed. De kinderen slapen al vrij snel door het geboemel van de trein. De ouders hebben er meer moeite mee. De trein schudt alle kanten op, op de smalle rails. Je wordt van links naar rechts gegooid in je bed. Uiteindelijk lukt het toch nog om een paar uur te dutten. In het donker komen we aan in Gemas rond 6 uur in de ochtend. Het blijft leuk, iedere keer weer, om zo’n stadje wakker te zien worden. De rust, het relaxte gevoel van de lege straten, mensen die niet schreeuwen maar zachtjes praten. Dit zijn de speciale momenten van reizen als je zo wat door de straten loopt, op zoek naar een bus station of een manier om in Melaka te komen. We scoren nog even wat broodjes bapao en koffie en we rijden in een oude roestbak van een bus met ongeveer 100km per uur naar Tampin waar we veilig landen en een volgende pakken naar Melaka. Vanaf hier nog even met de taxi naar het guesthouse. Onze taxi chauffeur ript me nog voor een euro. Maar deze keer geeft dat niets. Onderweg belt hij met zijn vrouwtje en we begrijpen duidelijk dat hij nog van haar houdt…. Tevens kijken we samen met hem onder het rijden wat funniest home video’s die hij (ook al onder het rijden) op zijn telefoon weet te krijgen. Rond 11.00 uur in de ochtend bereiken we tenslotte onze bestemming, 21,5 uur nadat we van ons laatste guesthouse waren vertrokken. Gelukkig blijven we hier vier dagen en kunnen we even wat bijkomen van de afgelopen dagen. De kinderen hebben zich wel echt super gehouden. Geen kwaad woord. Ze ondergaan dit soort dagen zonder gemor en weten dat er vanzelf een eind aan komt. Druk maken helpt niet.

“ So the world is your classroom”, zegt de eigenaar van de guesthouse tegen Java, wanneer ik vertel dat we al wat langer op reis zijn. Beter zou ik het niet kunnen zeggen. We zijn in Melaka, ongeveer anderhalf uur rijden vanaf Kuala Lumpur. De grote stad hebben we maar eens links laten liggen. Melaka is een smeltkroes van culturen. In vroeger tijden opgericht door een Hindu prins van Sumatra, daarna kwamen de Chinezen, vervolgens de Portugezen, de Nederlanders en daarna de Britten. Al deze groepen hebben zo hun sporen nagelaten. Er zijn verschillende Nederlandse gebouwen te zien, er is een mooie Engelse kerk op de heuvel en er zijn overblijfselen van een Portugees fort. Moslims, Hindoes, Boeddhisten en Christenen lijken hier toch redelijk gebroederlijk met elkaar te leven.

Maar even terug naar ons guesthouse hier. Onze memorabele taxichauffeur, met het zelfde haar als Waylon, brengt ons wel even naar Apa Kaba, zoals ons guesthouse heet. Hij weet de weg, verzekert hij ons met z’n minimale Engels. Als we er bijna zijn, rijden we een Chinese Kampung binnen (‘O’, zegt mijn vader later, ‘Kampungs, dat zijn achterbuurten’).Eerst passeren we een paar lelijke flats, zo te zien een moslim enclave. Een paar containers met afval puilen uit, waarschijnlijk vanwege de feestdagen hier, maar dat hindert niets. De rest van de afval gooi je er gewoon naast. En anders is het open riool misschien een goede plek. De Kampung bestaat uit oude vervallen huisjes, gemaakt van hout, golfplaat of ander afval. Opgeleukt met wat lampionnen en wat wierookaltaartjes. Vlak voordat we het open riool passeren komen we nog langs een uitgebrand karkas van een motor. De as ligt er nog en er hangt een geel lint van de politie om heen. Net over het riool stopt onze taxi, of zoals ze hier zeggen “teksi”.

 ‘We zijn er’, zegt Waylon. Wij denken dat hij ons niet goed begrepen heeft, maar dan zien we het bord: “Apa Kaba Guesthouse”. Dus toch. We betalen Waylon, inclusief die euro voor onboard entertainment en besluiten onbevooroordeeld onze entree te maken hier. Het blijkt een echt Maleis, honderd jaar oud huis te zijn. Uiteraard niet luxe, maar wel heel charmant. Inclusief vader van de eigenaar, die ’s avonds buiten zijn sigaretjes rookt en hardop nadenkt en een eigenaar met dus een wat filosofische inslag. Een goede plek om te herstellen van een lange reis, wij zijn meteen fan. Slapen dat doen we dan ook eerst nog een paar uur, terwijl de jongens, blijkt achteraf, het een beetje te bont maken met herrie en ruzie. Ontaarde ouders….wij slapen echt nooit overdag, maar schijnbaar was het nodig. ’s Avonds bezoeken we de nightmarket op Jonker Street, de bekendste straat van Melaka. Aanvankelijk hebben we niet veel zin, maar wanneer we horen dat deze markt er alleen in het weekend is, besluiten we onze luiheid aan de kant te zetten.

Wat ons overdag al opgevallen was, zien we wanneer de avond invalt des te meer, de fietsriksja’s zijn hier totaal anders dan waar ook. Een soort rijdende Disneyland attracties, versierd met knuffels, nepbloemen, knipperende lichtsnoeren en soms zelfs met muziek. Elke kar heeft z’n eigen thema: “Spiderman”, “Hello Kitty”, “Frozen”, “Minions” enzovoorts. Onze kinderen zijn meteen enthousiast en we nemen ons voor om op een van de avonden hier, zo’n kitsch tochtje te maken. De Nightmarket is eigenlijk best vermakelijk,  leuk om een uurtje over heen te lopen en gelukkig lang niet zo druk als we hadden verwacht. De volgende dag wordt nog eentje van voornamelijk lamballen.

De dagen erna zijn we weer in staat om wat te ondernemen. Zo bezoeken zien we voor het eerst een onderzeeër van binnen, doen we een toeristisch wandelingetje downtown Melaka en bekijken de jongens nog een replica van een oud Portugees schip. Terwijl de meiden even gaan shoppen (veel te heet eigenlijk) bezoeken de jongens nog een schip. Vermoedelijk zit Peter nou wel even aan z’n botentax. Verder wordt er nog wat hardgelopen door Peter en een moedige poging gedaan door Martine. Hardlopen met deze temperaturen, daar ben ik niet voor gemaakt en zeker niet de hele tijd heuvel op heuvel af. Er zal wat dat aangaat wel wat werk aan de winkel zijn als we eenmaal terug zijn.

Intussen hebben we, met behulp van onze filosofische guesthouse eigenaar, een hele fijne lokale foodcourt ontdekt. Stel je dit eens voor: een soort marktplein met een dak erboven. Op dit plein staan betonnen tafels met de inmiddels bekende rode plastic stoelen (fabrikanten van dit type stoel kunnen echt goede zaken doen in heel Zuidoost Azië). Er om heen 50 karretjes en kraampjes met allerlei soorten eten en nee, echt niet alles lijkt ons lekker, bonen porridge en visballetjes laten we met liefde aan ons voorbij gaan. De satéstokjes, sushi en noodles gaan er echter goed in en voor een leuk prijsje. Met 15 euro kom je hier al een heel eind (met z’n vijven, inclusief drankjes!). Het is echter niet alleen het geld wat ons motiveert om hier te eten, wij houden gewoon heel erg van de plekken waar de locals zelf graag eten.

Op onze laatste dag in Melaka gaan we dan toch nog ’s avonds een tochtje maken van een half uur met zo’n disco kar. De kinderen zitten in een Spiderman kar, met muziek en jonge, coole bestuurder. Wij zitten in een kar, een van de weinigen zonder echt een thema, zonder muziek (‘No money’, verontschuldigd onze bestuurder zich) maar met een zowat bejaarde fietser die, blijkt later, net zo lang als Nolan is. Sommige stukken zijn een beetje heuvelop en ik moet me inhouden om niet uit te stappen en te duwen. Kranig slaat onze bejaarde, dappere fietser zich er doorheen, wij denken dat hij zich ook niet wil laten kennen. Het rondje is, zoals verwacht, supertoeristisch, maar o zo leuk. Na dit tochtje eten we nog voor de laatste keer op ons foodcourt. Morgen vertrekken we alweer. Vier dagen Melaka is eigenlijk genoeg, zeker omdat we een beetje meer comfort nu wel weer kunnen waarderen, maar wat hebben we het hier wel naar ons zin gehad!

Volgende stop: Johor Bahru, op de grens met Singapore. Onze laatste plek in Maleisië, voordat we naar Indonesië zullen vliegen.