Puerto Natales, Torres del Paine, Parque Nacional Chili.

Puerto Natales, Torres del Paine, Parque Nacional Chili.

De tijd die we, in Bolivia en ook nog in Peru nog enigszins budgetvriendelijk doorbrachten is helaas voorbij. Overal moeten we flink in de buidel tasten. Zo ook voor de overnachting in ons hotel in Puerto Natales. Op zich een keurig hotelletje, maar niks speciaals. Tuurlijk weten we dat het salaris grotendeels in het hoofdseizoen verdiend moet worden, maar dan kan er best een gebakken ei bij het ontbijt lijkt me.

Puerto Natales is echt een klein havenstadje, met een prettige sfeer. Er zijn behoorlijk wat backpackers die vanuit hier hun tour naar de Torres del Paine maken. Wij gaan ook dit nationaal park bezoeken maar we kunnen maar niet besluiten wat we precies gaan doen. We zouden graag gaan kamperen maar het weer ziet er niet zo stabiel uit. Ook hebben we al getest of we in de auto kunnen slapen en zo ja, met hoeveel personen. Wanneer we de bank plat neerleggen kan er een volwassene inliggen, met 1, of met wat vakkundig propwerk twee kinderen. Dan hebben we natuurlijk wel heel wat bagage, die we, in een gehuurde tent zouden kunnen leggen. Dit is het: het-waait-heel-erg- scenario. Het waait hier namelijk soms ‘een beetje’. Dan hebben we nog een volwassene en 1 tot 2 kinderen over. Die willen ook graag overnachten. Dat is huurtent nummer twee. Deze overgebleven personen zullen een potentiele storm moeten trotseren in de tent, want de auto is al vol.  Ons motto om de kinderen aan zo min mogelijk risico’s bloot te stellen geldt nog steeds, dus besluiten we maar om geen tent vooraf te huren. In het park zelf zijn er op campings ook tenten te huur, dus mocht het weer mee zitten kunnen we altijd blijven slapen. Dat is in ieder geval de insteek.

Na twee overnachtingen in Puerto Natales rijden we ’s morgens, om een uur of 8 richting Torres del Paine. Het is nog ongeveer anderhalf uur rijden en dat is helemaal geen straf met zo’n mooi landschap en in een hele fijne auto. Onderweg rijden we langs mooie meren, en zien we besneeuwde bergtoppen. Het is hier nu zomer, maar we hebben ons laten vertellen dat het in deze regio op een dag zowel zomer, herfst als winter kan zijn. Tijdens onze rit is het behoorlijk bewolkt, dus maken we wanneer de eerste kans zich voordoet gauw wat foto’s van de omgeving. We hebben inmiddels veel ervaring met mist en bewolking. Peter vertelde dat je soms giga pech kan hebben, plan je een meerdaagse wandeltocht in Torres del Paine, zie je dag in dag uit niks anders dan mist. Wij zijn dit niet van plan, we hebben niet het juiste materiaal om meer dagen te gaan hiken, we gaan gewoon een mooie ronde rijden. Er zijn verschillende uitkijkpunten waar je naar toe kan wandelen. De route nemen we zo, dat we in ieder geval een camping tegen komen. Dus na de toegangskaarten bemachtigd te hebben (kinderen gratis, pfff, scheelt een hoop) stappen we weer in onze Toyota RAV en gaan op pad. De eerste stop is bij Lago Grey, we maken een wandeling naar een uitkijkpunt. Je kan hier een gletsjer zien en er ligt  nog wat ijs in het water. Het uitkijkpunt bevindt zich op een klein eilandje. Later blijkt dat je een mooie wandeling, van een uur of iets meer, had kunnen maken, helemaal het eilandje rond. Java had dit al gezien, aan het begin van het wandelpad staat namelijk een vitrine, met een maquette van de omgeving. Gek genoeg heeft ze dit voor ons verzwegen. Nou ja wel slim want zelf had ze geen zin om te lopen.

We picknicken aan een tafeltje en vervolgen onze rit. We nemen de route waar de camping ligt die ons het leukst lijkt, met ligging aan het water. Het weer is inmiddels prachtig: een lekker zonnetje lacht ons toe en de lucht is mooi blauw. Dat ziet er goed uit zeg! We komen bij de camping aan, die is nog mooier dan waar we op gehoopt hadden! Inderdaad, aan het water, met een geweldig uitzicht op de bergen. En ze hebben nog voldoende staanplaatsen! Er is alleen een klein probleempje: de tenten zijn op. WAT BALEN zeg. 

Plan B hebben we eigenlijk niet, ja, weer terug rijden naar Puerto Natales, wat eigenlijk betekent:  terug naar beneden rijden, terwijl onze geplande route naar boven gaat (op de kaart gezien dan he). Natuurlijk vinden we dit een slecht idee, zoals dat meestal het geval is met ‘een willekeurig plan B’. We gingen er natuurlijk vanuit dat ze nog tenten zouden hebben,-  in het hoogseizoen met super mooi weer.  We pakken nog eens de kaarten erbij die we hebben en besluiten dat we naar een plaatsje, net voor de grens van Argentinië gaan rijden. Dat ligt uitstekend op de route, in onze reisgids wordt er met 4 zinnetjes over gesproken, zo van: ligt aan de grens, er is accommodaties om te overnachten en er zijn een aantal restaurants. Bovendien is het veel korter rijden dan helemaal terug naar Puerto Natales. Dus op naar Cerro Castillo.

Eenmaal daar zien we een soort Playmobil stadje, allemaal dezelfde witte houten huisjes met knalrode daken. Ook allemaal even oud. Het ziet er een beetje vreemd uit. Onbewoond ook. Later komen we erachter dat er slechts vijf families in Cerre Castillo wonen. De rest van de huizen wordt soms bewoond door mensen uit, bijvoorbeeld, Puerto Natales, die hier werken. Na een paar rondjes rijden doen we navraag bij het busstation, of er ergens hier een hospedaje is. Jazeker, luidt het antwoord, we krijgen de naam van de hostel en de weg ernaar toe wordt gewezen. Uiteraard vlak om de hoek, want heel het stadje is iets groter dan de Strijpenhof in Liempde. Weer twee rondjes rijden, maar zonder resultaat. We kunnen het niet vinden. Dan nog maar eens navragen.

Een man geeft ons eigenlijk dezelfde uitleg. Alleen nu besluiten we dan toch maar een straat verder naar rechts te gaan. Er staan hier wat bouwvoertuigen en een paar vrachtwagens. Er wordt hier aan de straat gewerkt. Ineens zie ik achter de vrachtwagen nog een huis, groot genoeg om voor een hotelletje door te gaan. En ja hoor, dat is ‘m!

We bellen aan en er blijkt nog een kamer te zijn. Eigenlijk is het een soort hostel, je betaald namelijk per bed, maar wij hebben met twee stapelbedden een eigen kamer. Luchtbedje erbij en pitten maar.

De kinderen liggen na het kijken van een filmpje alvast in bed, kunnen wij nog even in de eetzaal zitten. Daar ontmoeten we nog wat andere mensen. Een echtpaar uit Zwitserland (dat een uur heeft rondgereden eer ze dit plaatsje(!) vonden) en een Fransman, die hier op fietsvakantie is. Dit vind ik behoorlijk dapper, maar goed, ik hou dan ook niet van bergop en bergaf fietsen en al helemaal niet met zoveel wind.

We hebben het wat over onze al dan niet reiservaring, waarbij ik met mijn 50+ landen toch zwaar het onderspit delf. Maar het is gezellig, er wordt wat gepocht over wie de meeste bergen heeft gezien en wie er het vaakst in India is geweest. ‘ Ik heb de Dalai Lama ontmoet’, ‘ o, ik twee keer’, en meer van dat soort dingen. Na een paar uur ouwehoeren zoekt iedereen z’n bed op. Morgen rijden we naar El Chalten, waar we Mount Fitzroy hopelijk ook bij helder weer gaan zien….