Punta Arenas en Tierra del Fuego

Plannen zijn er om gewijzigd te worden. Dat lijkt zowaar ons motto hier in Patagonie.

De route die we hier in gedachten hadden, is meerdere keren veranderd. Van overvolle hotels in Calafate, tot gebrek aan tenten in Torres del Paine .

We vertrekken vanuit Rio Gallegos en het plan is om over de grens te gaan, terug naar Chili en de ferry te nemen in Punta Delgado. Vandaar uit willen we naar het zuiden toe rijden, onze ronde maken door Tierra del Fuego en vervolgens de ferry nemen naar Punta Arenas. Zover het plan voor de komende dagen.  De grensovergang Argentinië-Chili gaat voorspoedig. Het is er druk, maar alle formaliteiten worden op een plek geregeld. Je gaat van de ene balie naar de andere balie. Dus exit stempels Argentinië: check, auto papieren: check, entry stempels Chili: check , bagagecontrole: check!

Chili kom je niet in met graan, zuivel, noten, vlees, groenten en fruit. Ze zijn hier vrij strikt in. Uiteraard wisten we dit al, dus al deze zaken worden snel afgehandeld.

We vervolgen onze rit naar Punta Delgado, vol goede moed, vol in de wind. De auto schudt werkelijk alle kanten op. Doorgaans rijdt Peter, nu gelukkig ook. Mijn rij-uren hier zijn beperkt, dat is voor iedereen het beste. Wanneer we bij de haven aankomen kunnen we gelijk aansluitend in een file van, nou ja, veel auto’s en vrachtwagens. Dit is niet helemaal zoals we het in gedachten hadden. De ferry gaat elke twintig minuten, elke keer mogen er twintig auto’s op en 4 vrachtwagens. Rekenen is niet mijn sterkste kant, maar een ruwe schatting maken lukt wel. Dit gaat nog uren duren! In afwachting wat er gaat gebeuren zetten we de motor maar af en zakken onderuit in de wagen. We leggen ons er maar bij neer. Al schuddend in de storm vragen we ons af: gaat de ferry vandaag eigenlijk wel? Navraag bij andere automobilisten leert ons dat het vandaag wel ongewoon hard waait. Een vriendelijke man laat ons weten dat het vanavond misschien wel beter wordt. Hij haalt zijn schouders op en gaat zelf verder met wachten.

Maar goed, wij hebben natuurlijk wel tijd, maar vanwege de strikte grensovergang zitten wij zonder voedsel. We denken even en dan, hup, plan B. We draaien om en rijden maar naar Punta Arenas. We hebben onze route zo weer omgelegd! We besluiten om in Punta Arenas de overtocht te maken met de ferry, naar Porvenir. Onze route brengt ons door een verlaten spookstadje, alsof iedereen ineens hier vertrokken is. De aanblik van deze omgeving is, fascinerend, mooi eigenlijk ook wel. Peter is met de kinderen door de huizen aan het spoken, maakt ondertussen horrorfilm geluiden om ze bang te maken. Ik ben, aan de andere kant van het huis, in een half artistieke bui aan het genieten van de schoonheid van het verval.Ondertussen hoor ik Peter mijn kant op komen en denk: nu zal ik m hebben. Zodra hij de drempel overstapt jaag ik hem de stuipen op het lijf. Zo.

Buiten ligt nog een even prachtig scheepswrak, waar we nog naar kijken terwijl we gezandstraald worden door de nog altijd bulderende wind.

Onze rit naar Punta Arenas  gaat verder, we hebben nog een soort van hostel gevonden om te overnachten en concluderen nogmaals dat hostels niet echt geschikt zijn voor gezinnen. Niet dat ze zich misdragen hebben, maar ons leefritme is toch anders dan de gemiddelde backpacker. De volgende dag moeten we al vroeg weg om de boot te halen, dus we missen het ontbijt. Toevallig hadden we al boodschappen gedaan en zowaar hebben we op onze fijne, luxueuze ferry een heerlijk ontbijtje.

De overtocht duur ongeveer twee uur en gaat heel voorspoedig. De ferry is een soort massief, stevig drijvend. Op het eind van de reis gaan we buiten op het dek staan en hebben nog het geluk om dolfijnen te zien. Als een soort mini-speedbootjes vergezellen ze ferry, af en toe een mooie dolfinarium sprong makend. Echt geweldig. Het is zoveel mooier om die beesten ineens, zo in het wild, te zien!

We hebben in Porvenir nog niet een onderkomen. We kunnen als het echt niet lukt nog altijd in de auto slapen, benadrukt Peter tot Java’s ongenoegen nog maar even.

Op booking.com staat slechts een hotel, ver boven ons budget, maar inmiddels weten we dat lang niet alle hotels op booking.com staan. Dus rijden we rond, in dit door god en iedereen verlaten havenstadje aan het einde van de wereld, als een soort zigeuners zonder huis. Elke gevel afspeurend, naar de woorden ‘hospedaje’ of hostal.

En warempel, al zowat in de eerste straat zien we iets. Inderdaad, het is een soort woonhuis met kamers voor toeristen. We gaan niet verder zoeken, dit moet het worden.

Een bezoekje aan de touristoffice is van grote waarde. We krijgen hier echt de informatie die kunnen gebruiken. De man weet ons te vertellen welke wegen er goed te begaan zijn met onze auto. We weten dat er hier een goud-route gereden kan worden. In vroeger tijden werd hier goud gedolven en er zijn nog een aantal mensen hier die dat nog steeds op dezelfde manier doen. Een van die mannen biedt ook ‘tours’ aan voor toeristen, maar het enige wat onze touristofficce-guy kan vertellen is dat wanneer we de routen volgen, we ongeveer na 20 km deze persoon zouden kunnen tegen komen. Oke. Dat is te doen. We voegen die dag de daad bij het woord en gaan met onze auto op pad. Na ongeveer twintig kilometer zien we een klein hutje. Dit blijkt echter een soort huisje te zijn van een schaapsherder. Dan maar een beetje verder rijden. Een eindje verderop zien we nog een hutje staan. Inderdaad, daar staat iets op over ‘oro’, goud dus. Er is niemand. Vijftig meter verder is er nog een soort hekje, afgesloten met ijzerdraad. We kruipen er onder door en gaan op onderzoek uit.

Door: nolan

We komen na 20km rijden aan bij de goud zoeker: jorge of zijn bijnaam: toto. We komen aan bij een huisje onder het zand en gras en ineens zien we hem staan een echte goud zoeker. We mogen binnen komen en het was best wel gezellig.Hij had een TV een radio en een fornuis!!!!!Zijn kachel was gemaakt van een roestige ton met een buis.Als eerste liet hij goud zien dat je kon kopen we deden het niet maar het zag er wel leuk uit. Het ware hele piepkleine ministukjes die hij liet zien en ze zaten alllemaal in plastic mapjes. De goud zoeker vertelde alles en nog wat (hij had een beetje a-d-h-d).Hij was zo druk de tijd vloog voorbij. we kregen koffie en chocomelk.We zaten goed bij hem want hij was vroeger nogal beroemt.Hij had een hele map vol met C-D’S over hem. Hij liet ons programma’s zien. Eentje ging over dat ze hem zagen op de t.v. Hij mocht toen naar een show op tv in Santiago. Die show was heel belangrijk, omdat de vrouw van de president van Argentinië zat ook in die studio.  Na het kijken van de film was het zo’n beetje klaar met uitleggen van dingen en we gingen naar buiten met z’n allen. Hij was van plan om ons te laten zien hoe je het goud kon vinden. Hoewel dat niet echt lukte. Hij was hier al heel lang. Eerst had hij een klein riviertje en om het jaar verschuifde hij het een beetje naar links want het goud zat in het zand en waren maar hele kleine ministukjes. Hij heeft het water nodig om het goud uit het zand te kunnen halen. Hij verschuifde zijn rivier steeds meer naar links omdat het goud op de oude plaats steeds opraakte. Dat was heel veel werk, hij was er dagen mee bezig, volgens mij een paar maanden. We waren weer terug in de hut omdat we wilden gaan. We gaven hem een hand en we kregen (Loris en ik) een zakje met een soort zwart zand,  als je het in het water legde, zag je goud beter.  Toen wilden voor de zoveelste keer echt terug gaan naar het hotel, maar hij wilde de hele tijd iets nieuws uitleggen. Maar toen zijn we toch gegaan. Einde.

We vervolgen onze goud-route, hij is 115 km in totaal. De landschappen die aan ons gezichtsveld voorbijtrekken zijn weer verbluffend. Oneindige vergezichten met helemaal niets en niemand. ’s Avonds eten we in een beetje mal restaurant. Een zaaltje, zeg maar een soort Punder, voor de Liempdenaren onder ons.

 De volgende dag brengen we een bezoek aan het kerkje en aan het museum, waar we van alles leren over de pioniers die hier kwamen en hoe ze  zich van de oorspronkelijke bevolking op een niet al te vriendelijk manier wisten te ontdoen.

Vandaag staat er nog iets op het programma, namelijk het bezoeken van de koningspiguins. Er is hier in Tierra del Fuego een plek, de enige plek op de wereld, buiten de zuidpool, waar je deze beesten kan zien. Het zijn er niet zoveel, maar de aanblik er van schijnt geweldig te zijn. Deze pinguins zijn namelijk een stuk groter dan die we eerder in Patagonie hebben gezien.

Door Java:

Na ons bezoek aan de eerste pinguins besloten we naar nog een Pinguineiland te gaan. Deze pinguïns waren naarmate groter dan de vorige, hun naam is de koningspinguïns dat zijn niet de grootste pinguïns van de wereld dat zijn de keizerspinguïns maar die leven hier niet.Toen we aankwamen was ik een beetje verbaast voor ons stond een verlept caravannetje met graffiti erop gespoten, en een paar oude picknicktafels. Eigelijk had ik een groot huis verwacht met een hotel en een restaurant erbij. Maar ik was vergeten dat dit pinguïneiland totaal niet toeristisch is, na even te hebben rondgekeken in de caravan gingen we naar de pinguïns na een minuutje te hebben gelopen zagen we ze. Ze waren prachtig vergleken bij die andere pinguïns waar we waren geweest. We zagen hele schattige kleintjes die nog helemaal wollig waren en hard piepten. Onze gids had voor ons een mooie verrekijker op houder meegenomen, waardoor we de pinguïns nog beter konden zien dan dat we ze al zagen. Het was wel jammer dat ze zo ver weg waren, en dat ze niet aankwamen waggelen wat die andere kleine pinguïns bij het vorige eiland wel deden.We probeerde ook nog door de verrekijker heen een foto te maken. (wat ons niet lukte)  toen we naar de volgende en de laatste pinguïns gingen bekijken (die aan het meer stonden) was het heel grappig het leek namelijk net of dat de pinguïns aan het meer met elkaar aan het praten waren. Toen papa ze na ging doen werd het al helemaal lachwekkend.Na al die grapjes besloten we naar de caravan terug te gaan, en gingen we verder met de auto.

We vervolgen onze rit en zien een plaatsje, van bovenaf lijkt er ook wel een speeltuintje te zijn. We hebben ook wel zin in koffie. Dus rijden we er naar toe. Eenmaal daar zijn we de speeltuin gewoon kwijt. Raadselachtig. We rijden een rondje door het plaatsje, werkelijk niet meer dan

 een paar straten. Helaas is er geen restaurant, geen cafe, geen barretje.Een vriendelijke meneer zegt dat er echt ‘nada’ is hier. Wel mogen we heet water hebben van hem voor in onze thermoskan die we niet hebben.

We zien nog een apart kapelletje, uit een rots gehouwen. We geven het maar op. Dan maar weer terug de weg op. Natuurlijk zien we onderweg naar boven de speeltuin wel weer liggen, maar daar zijn we nu wel klaar mee. We hebben gelezen dat er nog ergens in the middle off nowhere een soort hotelletje is. Reserveringen maken ging niet, dus rijden we er op de bonnefooi naar toe. Dit zijn echter niet de plekken onze aarde waar, bij volboeking, er nog genoeg andere hotels zijn.

Ach, we kunnen altijd nog in de auto slapen.

Het is alsof je, zoals Peter zei, in Liempde tegen een toerist zegt dat er een stukje verderop nog wel hotels zijn, in Amsterdam. Onze gok pakt goed uit. Het is een hotel dat bij een houtfabriek hoort, de medewerkers slapen ook daar. De omgeving is, zoals al meer gezegd, prachtig, echt uniek. Er is een goedkoop gedeelte en een duurder, gezelliger, huiselijker gedeelte. We besluiten vandaag maar eens te kiezen voor optie twee. De kamers waar ze ons op de website mee lekker maakten en niet de buurtkamp-achtige optie. Er is gelukkig ook een restaurant, handig, die liggen hier ook niet bepaald voor het oprapen. De kok, die aan het werk is in een soort kantine waar het ruikt naar spoelkeukens in een verzorgingstehuis, zal voor ons eten maken en dat naar onze gezamenlijke huiskamer brengen. Helemaal leuk. Ik heb geen hoge verwachtingen van de maaltijd die ons te wachten staat en dit blijkt terecht te zijn. Maar de hele setting maakt alles zo goed. Bovendien hebben we nog een reuzebus pringles. Na het eten bekijken Peter en ik nog een mooie zonsondergang, kinderen vinden daar doorgaans niet zo veel aan. Na een goede nacht, beginnen we aan de laatste fase van ons bezoek in Patagonie. De reis terug naar Punta Arenas. Van daaruit zullen we naar twee dagen de zuid amerikaanse vasteland gaan verlaten.

De rit die we voor de boeg hebben is nog aanzienlijk. Eerst een autorit van een paar uur, die ons leid door plaatsjes waar we eindelijk een keer lekkere koffie drinken,-  San Sebastian, tot plaatsjes waar we hopen te kunnen lunchen, maar slechts aan oliewinning werd gedaan,- Cullen, tot plaatsjes waar wel restaurants waren, maar helaas gesloten of te duur,- Cerro Sombrero. Inmiddels was het 14.30. Wel wat laat voor middageten. Gelukkig vinden in Cerro Sombrero, waar net die dag ook een of ander paardrijdfestijn bezig is, een supermercadootje waar ze hele lekkere empanada’s verkopen.

Eindelijk zijn we in Punta Delgado, hier zullen we, zoals we een aantal dagen geleden ook al eens geprobeerd hebben, nu wel de ferry nemen. En deze keer gaat ie wel!De overtocht is zo gepiept, nu is het nog een uur of twee rijden naar Punta Arenas. Een mooie, geasfalteerde racebaan, dus nu is mijn beurt om eens te rijden. Oef, wat is die wind sterk. Twee handen aan het stuur is een must. ’s Avonds arriveren we dan eindelijk in het hotelletje waar we de eerste keer in Punta Arenas verbleven, het voelt als thuiskomen. Na wat relaxen, wat eten, filmpje kijken gaat iedereen slapen. Iedereen kan eens een keer uitslapen.

De volgende dag moeten er nog wat praktische zaken geregeld worden. Zo is mijn telefoon al enige tijd stuk. Sterretje in de voorruit. Die laten we repareren. We willen nog het museum bezoeken, maar dat is helaas dicht. Dus nog wat boodschappen doen, geld wisselen en de dag is om. Op onze laatste dag in Punta Arenas gaan we nog een poging doen om het museum te bezoeken en zullen we tot ’s nachts de tijd moeten doden. Onze vlucht gaat namelijk pas om 01.15! Hopelijk deze keer zonder bagageverlies, laten we duimen. Paaseiland, here we come!