Sucre, Bolivia

Sucre Bolivia

Aan het eind van de Salar de Uyuni trip werden we afgezet bij het busstation, nou ja de hoek waarvandaan de bus naar Potosi vertrekt. Ritje van 4 uurtjes. Eigenlijk willen we naar Sucre maar we zullen eens kijken hoe het gaat. Na een tijdje vallen de kinderen uitgeput in slaap. Mooi, dat gaat perfect. We zijn dan ook zo in Potosi. Het voordeel van veel reizen met kinderen is dat na een tijdje 4 uur in een bus niets meer voorstelt. Thuis wordt de halve auto afgebroken als we 100km moeten rijden maar hier leggen ze zich er al snel bij neer. In Potosi aangekomen besluiten we om maar gelijk door te gaan naar Sucre. Nog 2,5 uur met de taxi (Let wel kost hier 20 euro voor 5 personen!!!). Nou die 2,5 uur werden vlieguren. Wat reed die idioot hard. Op een gegeven moment maar gedaan of ik zelf moest kotsen en dat het echt langzamer moest. Met 80 tot 100 km –uur door de bergen is gekkenwerk zeker met een cocabladeren kauwende zenuwpees die zo dicht op het stuur zit dat hij opzij kan kijken door de voorruit. Na ruim 2 uur laagvliegen bereikten we Sucre.

Na zoveel gedaan te hebben de laatste week is het echt tijd voor een time-out. De 3 daarop volgende dagen hebben we met name doorgebracht met bloggen, foto’s verwerken, face timen en alles oplossen wat er nog via de mail of apps binnenkomt. Telebankieren, hardlopen en de hele rest. De kinderen hebben een paar dagen veel aan school gedaan, we zitten in een leuk hotelletje dus dat lukt hier prima. Ze zitten met taal en rekenen prima op schema dus dat proberen we zo maar te houden. Verder hebben we lekker gegeten en door Sucre gekuierd. Nog een paar uur in de speeltuin de pauze van het leren gevierd.

Op zondag zijn we naar Tambuco geweest waar ze een maal per week een markt hebben. Met name Java heeft hier lang naar uitgekeken.

Door Java: We gingen met een volgepropt busje naar de markt toe, er zaten heel veel mensen in het busje al zeg ik het zelf. Toen we eindelijk bij de markt aankwamen was iedereen heel enthousiast, we zagen veel dingen zoals: Hoeden tassen handschoenen poppen broeken truien kussens en nog veel meer, eigenlijk te veel om op te noemen. Voor veel van die dingen had papa korting gekregen. Ik vind zelf dat papa goed is in onderhandelen ook al spreekt papa hun taal niet zo goed. Ook kwamen er steeds arme omaatjes naar ons toe, die probeerde ons de hele tijd armbandjes te verkopen, wat ik heel zielig vond. Daarna gingen we voor de jongens kijken of dat we een cowboyhoed konden vinden want die wouden papa en nolan heel erg graag. Toen we wat dingentjes gekocht hadden zoals: Leuke mutsen, supercoole truien en een lief popje  gingen we weer heel tevreden  terug naar Sucre, met een fijne en comfortabele bus. Toen we er waren was iedereen heel blij met de dingen die ze gekocht hadden, en na een tien minuten zei papa dat we wat gingen eten, we gingen naar los balkones of zoiets, en daar gingen we eten De drie jongens bestelde een hamburger en mama en ik een ei, ik had helaas verkeerd gegokt want in het ei zat veel groenten. Gelukkig kreeg ik van papa een stuk hamburger. Toen we vol zaten gingen we weer naar het hotel toe. Waar we gingen leren ik moest voor de cito’s leren, en na een hoop geruzie zei mama dat we maar moesten stoppen. Vlak daarna gingen we broodjes en cruesli kopen, die we daarna in het hotel gingen opeten met wat drinkyogurt erbij. En toen gingen we slapen want iedereen was moe.  Maar wij wouden graag nog wat film kijken, dus keken we een halve film, en daarna gingen we slapen ( Die jongens eerlijk gezegt nog niet meteen maar ja zo zijn jongens ).

Op maandag gingen we starten met onze trekking. We hebben deze geboekt bij Condor Trekkers een non profit organisatie hier in Sucre. Al het geld dat ze verdienen geven ze weer terug aan de samenleving, zo hebben ze in Matarapa een bibliotheek geschonken aan de school. Ze gaan zeer goed om met het milieu, alles vegetarisch en onze gids is zeer gul naar iedereen die hij tegenkomt onderweg. De manager is een Engelsman die dit puur uit liefdadigheid doet. Hij is krijgt geen salaris net zoals de vrijwilligers die ons mede begeleiden tijdens de trekking. Hier zit een goede filosofie achter.

Verzamelen om 6.30 (altijd weer moeilijk om de hele bups rond die tijd in gang te krijgen) en dat hebben we net gehaald. We gaan met 2 groepen trekken, wij met vijven en een andere groep van 5 backpackers, 2 Fransen, 2 Oostenrijkers en 1 Zwitser. Met iedere groep gaat een gids mee en een vrijwilliger, deze kan ook gelijk vertalen als wij er met ons gebrekkig Spaans niet meer uitkomen.

Eerste uurtje met een bus de berg op. Rijden tot 3600 meter. Dan even voor een kerkje wat ontbijten en om half negen gaan we los. In totaal vandaag  7 uur lopen. Het eerste stuk is een Inca trail, aangelegd ongeveer 800 jaar geleden. In totaal 4km. De foto’s zeggen genoeg. Het is een pad met vooral veel trappen en super steil naar beneden. Soms rollen er wat keien weg maar de uitzichten over de bergen zijn echt mega spectaculair. We lopen langs enorme afgronden, gelukkig is het pad breed genoeg.

Na 45 minuten blijft Java hangen met haar voet. Languit valt ze voorover op de stenen, met als resultaat een mooie bult (of volgens Java een wond) op haar voorhoofd. Even ontsmetten en weer klaar. Een half uur later lag Nolan languit op de stenen. De toon was gezet…. Gelukkig ging het verder prima en keek iedereen voortaan wat beter uit. Na 2 uur waren we beneden op 2200 meter hoogte. Even een beetje vlak en dan weer omhoog naar Matarapa. We kozen voor de gemakkelijke weg want de andere weg was weggespoeld, nu het hier regenseizoen is komt dit regelmatig voor. Lunch was een fantastische picknick onder een boompje (wel tussen een hoop stekelplanten). In de middag ging het verder over riviertjes en door de bergen tot we rond 4 uur Matarapa bereikten. We werden ondergebracht in een leuke cabana. Voor het avondeten nam onze gids ons nog even mee naar een uitzichtpunt (ongeveer 30 minuten lopen) met een gave waterval en een spectaculair panorama over de bergen. Laatste 3 minuten deden we wedstrijdje maar tegen die berggeiten hier is geen kruid opgewassen. Totaal kansloos was ik. Nou zou je denken dat na zo’n dag de kinderen wel moe zouden zijn, ze hebben zeker 7 uur gelopen. Echter niets van dit alles, ze bleven maar doorrennen. Van een van die gidsen kregen ze een frisbee en dat vonden ze geweldig. Na een lekker in elkaar geflanst avondmaal hebben we nog een half uur naar de sterren liggen kijken. Hier zijn geen auto’s, daarbij is het hier echt donker zoals je in Nederland niet meer kunt ervaren. De sterrenhemel is dan ook geweldig om te zien. Zeker na een intensieve dag lopen is deze beloning super.

De tweede dag vertrokken we, na een stevig ontbijt van quinoa pap, om 8 uur naar Potolo. Het eerste stuk zou bergop wandelen zijn. Gelukkig was het nog niet zo laat en was de zon zodoende ook minder scherp. We konden het eerste punt waar we naar toe moesten wandelen al zien vanaf onze slaapplek, dat vond ik zeer hoopgevend. Toch, eenmaal bezig met de klim, werd de zon alsmaar scherper en was het alsnog een pittig stuk wandelen. Onderweg zagen we, evenals de eerste dag, weer de mooiste stenen. De kinderen nemen die het liefst zakken vol mee, maar ze moeten er van ons een kiezen, anders dan sjouwt iedereen zich een breuk. Na een pauze met een quinoareep met chocolade kwamen we op de plek waar we naar uit hadden gekeken, de dinosaurusvoetstappen. Hadden we in Nederland dinosaurusvoetstappen gehad, dan was er een hek om heen geplaatst en kon je tegen een flinke entree prijs de voetstappen door een glazen plaat bekijken! Hier, in Bolivia, was er een boer, die in de jaren ’90 de vondst deed. Hij had geen idee waar hij op gestuit was. Een paleontoloog uit La Paz stelde vast dat het dinosaurus voetstappen  van 60 miljoen jaar oud waren. En je mag over die voetstappen heen rennen, erin liggen, niemand die erop let. Sterker nog, er is helemaal niemand….

We vervolgden onze wandeling, omringt door de prachtige lila, blauw, groen en oranje tinten die ons landschap kleurden. Onderweg speelden de jongens nog met takjes en steentjes bij een watertje dat uitmondde in een minuscuul watervalletje. Daar hadden ze zich nog uren kunnen vermaken, maar het was zowat lunchtijd. Dus, nog even doorlopen naar de lunchplek. Onze gidsen hadden weer met minimale middelen een lekkere lunch voor elkaar getoverd, dus met name Nolan werkte een hele partij wraps naar binnen, met als toetje een stuk chocoladereep. Nog even een potje voetballen met een lekke bal en de wandeling werd voortgezet. We hadden de hele dag prachtig weer gehad, maar in de verte leek er toch een bui aan te komen. Dat werd nog even doorstappen. Natuurlijk waren we voorbereid op regen, maar een bui in de bergen valt meestal wel wat heftiger uit dan een bui in ons eigen dorp. Helaas liepen we onderweg, door een aantal akkefietjes, wat vertraging op, met als gevolg: regen. En hoe. Het begon nog rustig, maar toen de wolken lekker op dreef waren zagen we gewoon de weg voor onze neus verdwijnen. Het duurde niet lang, of we waren nat, echt tot op het bot doorweekt. Een binnendoor weggetje, dat onze gids waagde te nemen, was nog maar amper te bewandelen. Het was niet geheel zonder risico en bijna ging het ook mis, waarop besloten werd om toch maar om te lopen, dan maar wat langer onderweg. Was het echt nog maar een half uur geleden geweest dat Java had gezegd dat een regenbui niet erg was, omdat we dan er wat over konden schrijven op de blog?  De lol was er intussen wel vanaf. Iedereen had het koud en het was nog best een stuk wandelen nu we niet meer binnendoor konden lopen. De andere groep was intussen gearriveerd op de slaapplek en onze gids had maar even gebeld dat wij er ook aankwamen. Afijn, uiteindelijk bereikten wij ook onze cabana. Er was ons een warme douche belooft, die het niet deed (althans dat dachten wij). Wij besloten toch maar te douchen, dan maar lauw/koud, bovendien, natter dan wat we nu waren werden we toch niet.  Alle modderkleding en -schoenen werden buiten uitgehangen en neergezet, want het was natuurlijk inmiddels weer stralend weer geworden.  Na wat frisbeeën, buiten rondrennen (kinderen waren  weer niet moe) gingen we avondeten. Daarna zocht iedereen rond 20.00 u zijn of haar bed op. We waren allemaal behoorlijk uitgeput. De volgende ochtend werden we na ons ontbijt opgehaald door een microbusje. We hadden nog een rit van een uurtje of 3 voor de boeg, voordat we weer in Sucre aan zouden komen. Over hobbeldebobbelwegen door de bergen tuften we voort. Het was soms meer schudden dan rijden. Het laatste uur werd de weg beter. Nog even wat oponthoud omdat er een kei tussen twee wielen was terecht gekomen die met veel gedoe uiteindelijk verwijderd kon worden en we waren weer ‘thuis’, want zo voelt dat toch wel als je een week op dezelfde plek bent. In Sucre kregen we nog een lunch en daarna keerden we terug naar onze hostel. We hadden hier nog een overnachting gepland, de volgende dag zouden we de bus naar La Paz nemen. Na een matige overnachting (matras was een soort banaan, zo laag hing die in het midden) hadden we nog een hele dag te vullen, ’s avonds zou de bus pas gaan. We besloten naar een dinosaurus park te gaan. Hier stonden wat replica’s van dino’s, op ware grootte. Ook kon je in de verte voetstappen van dino’s zien op de bergwand. Na nog eventjes gespeeld te hebben in het kleuter-dino-speeltuintje en na het zien van een dino-docu waren we wel dino-moe. Het was een soort bezigheidstherapie aan het worden. De taxi zette ons op terug weg af bij DE sombrero winkel in Sucre. Eindelijk een mooie cowboy hoed gescoord voor Peter (en ook een voor Nolan, de geluksvogel) we hebben voorlopig genoeg gekocht, het moet ook allemaal nog meegesleept worden! Nu zijn we hier in Sucre, terwijl ik dit schrijf, onze laatste uurtjes aan het doorbrengen. Beetje lezen, beetje schrijven, computeren, helaas doet de wifi het niet echt goed. Misschien gaan we ons zelfs nog wel even zitten vervelen…

 Op naar La Paz!