Sumbawa, Lombok, Bali en naar huis (en zieke reizigers).

Sumbawa, Lombok, Bali en naar huis (en zieke reizigers!!!!!!)

Vanuit Labuan Bajo (Flores) hebben we een boot genomen naar Sape op Sumbawa. Een tripje van 7 uurtjes op een grote ferry. Niet te vergelijken met wat we gisteren meegemaakt hebben op ons kleine toeristenbootje vanaf de Komodo eilanden. Zo’n grote boot ligt een stuk stabieler in het water. Het is raar om te ervaren, maar doordat je met kinderen reist is het soms een stuk moeilijker om te ontspannen. Wij merken dit met name als we op een boot op open water zitten of in een vliegtuig. Beide hebben we veelvuldig gedaan de laatste 8 maanden maar met alle twee hebben we het nu wel gehad. Vooral boten daar zijn we klaar mee. Als er iets zou gebeuren onderweg, met zo’n boot heb je serieus een probleem. Als ik alleen zou zijn dan lukt het wel om 3 km terug te zwemmen naar de kust. Met 3 kinderen wordt dit een stuk lastiger. Met name  kijken we dus altijd goed waar de nooduitgangen zitten, zwemvesten, brandtrap en wat al niet meer. Soort onderbewuste riedel die we altijd afwerken. Gelukkig hebben we van geen van deze plannen ooit gebruik hoeven maken, maar toch wel apart om te ervaren dat je daarmee bezig bent. Maar het geeft ook wel aan dat we over het algemeen wel overwogen keuzes hebben gemaakt en duidelijk veiligheid hebben mee laten spelen in wat we wel en niet zijn gaan doen. En dan nog kunnen er problemen optreden. Maar dat is ook wel de charme van reizen in verre bestemmingen. En alle problemen kunnen opgelost worden zolang iedereen maar heel blijft.

Even verder met de trip. Na 7 uur boten worden we in een 20 persoons busje gestopt met nog 40 anderen en een geit op het dak. De bus zat echt te vol en ik maak dankbaar gebruik van het aanbod dat ik op het dak mag zitten. Echter het blijkt levensgevaarlijk te zijn. De buschauffeur rijdt natuurlijk ook weer lomp hard, echter het gevaar zit in de takken die over de weg hangen en waar ik en mijn medereizigers soms maar net voor weten weg te duiken. Twee uur later bereiken we Bima. Vanaf hier is het nog een busreisje van 12 uur naar Mataram, de hoofdstad van Lombok. Onderweg wordt de bus nog op de ferry gezet en varen we van het ene eiland naar het andere. Wij stappen ongeveer 30 km voor Mataram uit, in de middle of now where. Echter op de kaart moet hier ergens een weg naar links gaan die naar Kuta Lombok leidt, onze eindbestemming. We zijn nog geen minuut uitgestapt of we worden aangesproken door een bemorijder. Prijs afgesproken en we rijden achter in zijn bakje de laatste 30 km naar Kuta.

Vandaag staat er maar een ding op het programma en dat is relaxen. We zijn 26 uur onderweg geweest, nu gaan we zwemmen en hamburgers eten. De kinderen zijn helemaal voor.

We zitten in Melati Resort. Voor ons al heel wat meer dan wat we gewend zijn geweest, maar resort, neeeh, zo zou ik het toch ook niet noemen. We verblijven hier 3 dagen, waarin we veel zullen gaan zwemmen. Wat staat er verder de komende dagen op het programma: helemaal niets!

Met nog een weekje te gaan, hebben we besloten om niet meer te gaan rondreizen en eens te kijken of we nog kunnen niksen. We hebben, omdat we niet twee gewone kamers naast elkaar konden krijgen, een suite en een gewone kamer gekregen. Nou, het is misschien allemaal een beetje gedateerd om te zien, maar wat dondert dat: we hebben een huiskamer met een bar en een hoekbank. Een joekel van een slaapkamer met een groot tweepersoonsbed en een groot uitgevallen eenpersoonsbed. Man! Na 8 maanden reizen zouden hier wel met 6 man kunnen slapen. De andere slaapkamer is voor de kinderen en daar staan twee bedden, maar niet getreurd, even het extra matras naar hun kamer toe brengen en ze kunnen zowaar ALLEMAAL in een eigen bed liggen! Dat is op zich al een feestje waard. We vermaken ons goed met het zwembad, beetje bloggen, fotoalbums maken en tv kijken. Dat laatste is ook al echt ont-zet-tend lang geleden en iedereen vind het stiekem wel leuk om eens gewoon dom voor dat kastje te gaan liggen. Veel meer heb ik er ook niet over te melden, we zijn nog twee keer naar Kuta Beach geweest, maar daar kwam het water niet hoger dan tot aan je knieen. Kuta Lombok is langzaam aan een toeristen bestemming aan het worden, maar nog niks als je het vergelijkt met Bali. De kinderen die hier op vakantie zijn kan je op een hand tellen, het is meer een surfers/backpackers plek. Het is niet ingericht op toerisme, maar dat is juist wat wij eigenlijk leuk vinden. Dan moet je het maar op de koop toe nemen dat je over stuivende zandwegen, langs afval en zwerfhonden je weg vind naar het strand.

Er zijn hier heel veel kinderen die zelfgemaakte (of zelf gekochte ) armbandjes verkopen, ze verkopen allemaal dezelfde en als je aan het eten bent komt het soms voor dat 10 kinderen in toerbeurten aan je tafel staan. Wij kopen heus wel eens wat, maar kunnen het ook niet nalaten om te vragen of ze zelf hebben gemaakt, of ze naar school gaan en of ze het geld zelf mogen houden.

Onze laatste nacht hier wordt Loris ineens ziek, we kunnen de w.c nog maar ternauwernood halen. Het komt er van alle kanten uit. Een herhaling van dit tafereel vindt om 5.00 nog een keer plaats en na Loris gedoucht te hebben en de kleren uitgespoeld te hebben is de slaap over bij ons beide. We zetten de t.v. aan en terwijl de rest nog slaapt zitten Loris en ik op de bank te knikkebollen. Later, wanneer iedereen wakker is en we klaar zijn om te ontbijten, spuugt hij nog het laatste beetje maaginhoud over de tegels en de trap!

Helaas moeten we net vandaag verkassen, dit hadden we van te voren al zo geregeld. We hebben een bungalow in een klein vissersdorpje, dat 7 km verderop ligt. Hier hebben we strand voor de deur en een zwembad. Geen public transport dus moet er weer een chauffeurtje ingehuurd worden, want er rijden geen taxi’s in Kuta. Wat natuurlijk meteen weer iets duurder is, dus Peter kan het niet laten om nog wat over de prijs te onderhandelen. De weg naar Gerupuk (inderdaad kroepoek) is een weg vol kuilen en stenen, 7 km hobbelen we over de wegen, voordat we aankomen.

En eigenlijk gaat het hier verder waar we in Kuta gebleven waren. Loris is nog ziek. Al snel volgt Nolan en een dag later Martine. Overgeven, diaree, niet kunnen eten. Schijnbaar is er een virus binnengedrongen. Ze zijn allemaal ongeveer 12 uur flink ziek. Waarschijnlijk komt het doordat we nu echt kunnen ontspannen, de reis is nagenoeg voorbij en dan komt alles eruit.

Gelukkig zitten we wel op een leuke plek (Lakuen Lombok) dit verlicht de pijn aanzienlijk want we moeten er niet aan denken dat dit op sommige eerdere plekken zou zijn gebeurd.

Gerupuk is een klein dorpje (paar honderd inwoners) en totaal gericht op een paar breaks voor surfers die hier liggen. Wij vermaken ons prima in het zwembad en op het strand, beetje hardlopen en af toe met de scooter weg. Samen met Java ga ik nog 2 uurtjes paardrijden op het strand, toch helemaal haar ding.      

Vanaf Lombok vliegen we in 40 minuten met Garuda naar Bali. Niet echt ontspannend want er is gisteren weer een vliegtuig neergestort in Indonesie….. Onze laatste nacht is in een hotel 5 minuten van het vliegveld in Kuta Bali. Prima plek, natuurlijk nog even zwemmen en dan snurken. De volgende dag natuurlijk in de ochtend even naar het strand. Hebben we tenminste Kuta Beach nog even gezien. Verder geloven we het wel. Om 13.00 vertrekken we naar het vliegveld en dan rest ons alleen nog de vlucht naar huis. Om 16.00 vertrekt Cathay Pacific van Bali naar Hongkong waar we 3 uur hebben om over te stappen. Hierna nog een vlucht van 12,5 uur waarna we donderdagochtend (20 augustus) om 6.40 zullen landen op Schiphol, NEDERLAND en we weer thuis zijn!!!!!!!

EINDE!!!!!!!!!!!!