Thailand

Thailand.

En daar gaat ie dan. De komende 24 uur zitten we in de trein van Bangkok naar Sungai Kolok. Prima tijd dus om een stukje te schrijven voor op de blog.

We waren gebleven in Battambang, Cambodja. Vanaf hier is het een hele dag reizen naar Bangkok.  Normaal gaan alle toeristen via de grensovergang bij Poipet. Het is al om bekend dat dit een grote corrupte zooi is hier. Ze proberen je te pakken bij inreisvisums en exit-stamps. Daarbij laten ze expres de wachttijden oplopen tot 2 uur per office maar tegelijkertijd openen ze een expres rij waar je niet hoeft te wachten voor 6 euro pp. Nou de groeten met deze idiote corrupte zooi. We nemen een grensovergang wat meer naar het zuiden. De route duurt wel 2 uur langer dan de meest direct maar in ieder geval worden we zo niet besodemieterd. De groeten met die klootzakken.

Vanaf Battambang met de taxi in 1,5 uur naar de grens, daar even ontbijten. Dan na veel afdingen en onderhandelen voor 1000 bath (ongeveer 25 euro) de volgende 80 km in een taxi naar het busstation in Cantabhuri. Vanaf hier nog 5 uur met de bus naar Bangkok. Als laatste nog ongeveer een uurtje met de taxi de laatste 5 km afleggen naar ons hotel. Ja echt een uur. Heel Bangkok is 1 grote file aan het begin van de avond. Geen doorkomen aan en regelmatig staan we echt 10 minuten stil. Rond een uur of 19.00, twaalf uur na vertrek zetten we voet in onze 5 persoons kamer. Deze komt duidelijk recht uit de showroom van de IKEA. De kaartjes van de Bjorn en de Falk zijn er wel af maar er is niets Thais aan deze kamer te ontdekken, nou ja niets, de matrassen zijn harder dan de fundering onder ons huis. Voor Aziaten heerlijk, voor Europeanen laten we zeggen, even wennen…..

Tot ons enorme genoegen zit ons favoriete restaurant om de hoek. De 7/11. Na zo’n dag is het heerlijk om de suikerspiegel op pijl te brengen met taartjes, koffie, broodjes en instant noodles. Met name de kids vinden dit geweldig en wij hebben er ook geen moeite mee na zo’n dag.

De volgende dag gaan we gelijk treintickets boeken voor de trein naar Maleisie over 2 dagen. Na veel discussie hebben we besloten dat we 2e class fan gaan reizen en geen AC. Soms staat de AC hier zo hard dat je je in de vriescel van ‘van Oers’ waant. Wij hebben onze winterjassen al naar huis gestuurd dus dat laten we maar even aan ons voorbij gaan. Fan schijnt ook goed te zijn en we zijn al dusdanig gehard dat we het wel overleven. De rit gaat wel (minstens)22 uur duren dus dat beloofd wat.

Hierna even in een taxi naar het Grand Palace. De meest bezochte toeristische attractie van Bangkok. Een super groot paleis met tempels erbij en dat alles bedekt in een gouden glans. Bijna een park ipv een paleis. Vanaf een afstand zien we het al liggen het torent boven veel gebouwen uit. Als we voor de deur afgezet worden zien we een enorme mensenmassa langzaam door de poorten naar binnen schuiven. Wat een deceptie. Daarbij kost de entree ook nog eens ruim 15 euro per persoon. Laat maar zitten. In een keer besluiten we dat we genoeg tempels gezien hebben de laatste tijd. Niemand heeft trouwens ook echt zin. We besluiten om onze weg te vervolgen naar het dichtbij gelegen Koah San Road. De backpackers straat van Bangkok. Hier hebben we even alles bekeken wat we niet gaan kopen. Wel even lekker Pad-Thai op straat gegeten. Echter het meeste van de Pad Thai blijft op een toilet achter op Kao San Road!!! We zijn moe en dat is niet goed voor de weerstand…. Het evenwicht in de darmflora is tamelijk verstoord.

We besluiten om de rest van de middag op onze kamer te gaan trainen voor het wereldrecord iPod-ten. Even de druk van de ketel. Gelukkig krijgen we mee dat Gesink het goed doet vandaag in de Tour de France dus onze dag is weer gemaakt. Na 5 uur computeren zijn we te moe om naar een restaurant te gaan en is de stemming 4 tegen 1 om weer naar de 7/11 te gaan. Jammer Martine!! Instant noodles en een soort taartjes, dat kunnen we best nog even verdragen, zeker omdat we vannacht weer op onze plank moeten gaan slapen.

Door Loris:

De 7 eeleven is een goede winkel. In heel veel landen bestaat die. Wij gaan er graag naar toe. Het eten dat we daar hadden gegeten was goed. Lekkere noodels, brootjes en toetjes!!!!!!! Ik lust dat wel elke dag!!!! 

De volgende dag gaan we naar het Lumpini park met de kinderen. Hier kun je heerlijk in een waterfiets varen op een meertje. Hartstikke leuk. Er zitten allemaal grote hagedissen in het park van wel een meter lang. Hier loop en vaar je gewoon langs. Goede voorbereiding voor Komodo eiland lijkt me. De kinderen vermaken zich nog even in de speeltuin maar het is wel weer echt heet hier zo’n 35 graden.

Door Nolan:

We gaan naar het Lumphini park, een park waar een soort komodo varanen te zien zijn. Het is te heet vind ik om te wandelen maar toch moet het. Het park is erg groot zien we wanneer we er zijn. Er staat een groot beeld voor bij de ingang. We lopen en zien bij het water een kleine hagedis zwemmen en hij loopt ook nog het land op!(Mama kan zo een fantastische foto maken). Dan lopen we weer verder en troffen de bootjes. Van pappa mag het dus  wordt het varen. We nemen een klein vaartje. Lo pappa en ik zitten in een boot. We zien meer hagedissen. Dan keren terug om ze weer af te leveren. De bootjes zijn afgeleverd en we lopen naar de speeltuin om te spelen. Maar we spelen helaas niet. Het enigen  wat ik doe is een paar rondjes rennen en dan gaan we weer dit was mijn stuk over het lumphini park. Einde.

Afgelopen half jaar is Java daar wel in verandert. Ze is niet meer zo enthousiast voor speeltuinen, zandkastelen en dit soort kinderachtige dingen. Het begint meer een dametje te worden. Ze gaat liever met mama shoppen, en dan met name als ze iets mag kopen….

Na het park is ons volgende bezoek aan Mr Jones Orphanage, de meest bekende taarten zaak van Bangkok. Er stonden super commentaren op Tripadvisor en opaanraden van iemand gaan we er maar naar toe (“The kids will absolutly LOVE it!”). Nou overdreven. Veel te duur en nog eens niet leuk. We konden de stukken taart niet op maar take away was hier ook mogelijk. ’s Avonds ga ik nog terug naar Lumpini park om te hardlopen. Er is hier een rondje uitgezet van 2,5 km lang. Samen met ongeveer 5000 Thai en een paar honderd toeristen loop ik in de hitte van ruim 30 graden mijn rondjes. Ongelooflijk dat zoveel mensen met deze hitte zich hier samen met mij uitsloven.

Door java: lekkere taartjes in siam center.

Mama hield al een heel tijdje iets voor ons verborgen, ze zei dat ze een verassing had maar meer zei ze niet dus was het maar afwachten voor ons. Nadat we naar het lupini park waren geweest namen we de taxi en reden naar onze verassing toe, toen we op de laatste roltrap stonden begon mama eindelijk te vertellen wat we hier eigenlijk allemaal gingen doen. ‘nou we gaan naar een soort weeshuis voor teddy beren’  (ja ik weet het, het klinkt een beetje heel erg raar!!!!!!!) ‘mensen die hier wonen en die hun teddyberen niet meer willen dan kunnen ze die hier naar toe brengen, snappie??? En ja dat snapte we wel (we zijn ook niet gek hoor). Maar ik had wel een klein vraagje. ‘Kun je ze dan ook heeeeeel misschien adopteren???’ maar zoals ik al verwacht had kon dat niet!!! Toen kwam het vuurwerk pas echt. ZE VERKOCHTEN ER TAAAAAAAAAAAAART lekker he???!!!! Zo en daar mocht ik eindelijk sinds 8 MAANDEN weer taart. Nou het was eigenlijk niet zo’n moeilijke keuse. Ik koos gewoon een cookiemonstercupcake. En wat zag die er toch lekkerrrrrrr uit. Zo lekker dat ik er maar eventjes meteen een masterchef filmpje van gemaakt heb. Nou dat was het dan want ik denk niet dat jullie graag willen weten hoe ik die zielige cookiemonster in m’n hoofd stop. En zoals ze in thailand altijd zeggen thai thai. Ps. eigenlijk zeggen ze in thailand nooit thai thai, hihihiihihihihih

En dan komen we na 22,5 uur aan in het grensplaatsje Sungai Kolok. Aan de oostkust van Thailand, tegen de Maleisische grens aan. De treinreis was toch niet echt een makkie. Weekenden de lichten niet uit doen in de trein dus voor sommigen was slapen wel heel moeilijk. In thailand hebben ze ook andere treinen dan in bv Vietnam. Geen aparte coupes maar allemaal gezellig bij elkaar! Maar niet getreurd we zijn al weer 1000km verder. Hier zijn we weer uit de toeristische drukte. Bijna geen enkele toerist komt zo Maleisie binnen en ik snap nu wel waarom. De veiligheidssituatie is hier niet optimaal. Een maand geleden nog een bom ontploft verteld een Deen die we leren kennen op weg naar de grens. 

Voor onze familie werkt treinreizen wel veel beter dan bussen. Met name de nachttreinen bevallen prima. Scheelt je een hotelovernachting in de kosten en veel reistijd overdag. Dat zo’n rit dan wat langer duurt is niet zo erg omdat je toch de helft van de tijd ligt te slapen. In een bus is er altijd wel iemand die misselijk wordt of z’n dag niet blijkt te hebben. Daarbij moet er altijd eentje alleen zitten. Nee laat ons maar treinen.

Het is goed voor ons dat we niet teveel tijd doorbrengen in Thailand. Het reizen hier is niet meer zo geschikt voor ons. Alles gaat zo makkelijk en smooth. Wij houden toch wel wat meer van een avontuurlijkere bestemming. Het is niet zeker dat we dat in Maleisie of Indonesie de komende maand nog gaan vinden maar een beetje “off the beaten track” gaan we toch zeker proberen.