Xin Chao, een nieuw verhaal vanuit Vietnam!

Vietnam, Saigon en de Mekong delta

Na ongeveer 20 uur treinen komen we vroeg in de ochtend aan in Ho-Chi-Min City, de moderne naam voor het vroegere Saigon. Rond 6 uur zijn we al bij het hotel en we mogen gelijk inchecken. We zitten echt midden in Saigon. Ergens achter een paar gebouwen in steegjes van een meter breed. Hier zitten dan eettentjes, koffiebarretjes en een heleboel lokale middenstand zoals de schoenmaker, de brommermaker en de lootjes verkoper. Je kunt uren dwalen door dit soort steegjes. Het is net of je tussen de rotswanden doorloopt. Soms wel 20 meter omhoog gaan die muren. En dan dat gekrioel van mensen hier. Vietnamezen hebben echt geen persoonlijke ruimte nodig. Als ze een m2  hebben om te zitten is het oké maar 8 man op 3 m2 past ook. Overal mensen, mensen en nog eens mensen. De ochtend vullen we met een bezoek aan het oorlogsmuseum. Totaal gezien vanaf het standpunt van de Vietcong natuurlijk. Geloof me de foto’s zijn schokkend. Iedere keer gingen we zelf eerst een kamer in om te kijken en dan besloten we pas of het geschikt was voor de kinderen. Met name de gevangenis buiten waar oude martelwerktuigen stonden en die lieten niet veel te raden over, vonden we niet echt geschikt voor de kids. Gelukkig is er een mooie speelkamer boven in het museum waar we ze wel even konden parkeren. Gelukkig is alles van glas dus kun je ze prima in de gaten houden. Met name de boys vonden de vliegtuigen die buiten stonden natuurlijk weer geweldig. Ondertussen weten ze alles van vliegtuigen, Boeings, airbussen, straaljagers als er iets is wat vliegt dan is het hun pakkie-an. Op de terugweg is er weer een taxi chauffeur die ons probeert te neppen met een valse meter. Die loopt veel te snel. Dan maar uitstappen en een andere zoeken. Gelukkig had ik het zeer snel in de gaten maar ik kan me voorstellen dat je anders mooi genept wordt. Dat is wel typisch van Vietnam. Je moet constant opletten voor oplichters, vaak gaat het maar om een paar dubbeltjes of een euro of zo maar het is gewoon irritant na een tijdje.

Verder bezoeken we nog de Cu Chi tunnels. Hier kun je kijken hoe de Vietnamezen vochten tegen de Amerikanen. Wel geschikt gemaakt voor toeristen want in de originele tunnels passen wij niet in. We zijn nu eenmaal een maatje groter dan de gemiddelde Vietnamees. Voor ons was het goedkoper om een auto te huren dan met een toer mee gaan. Nou dat kwam goed uit. Je hebt namelijk 2 plekken om de tunnels te bezoeken. Alle bussen gaan naar de eerste, wij naar de tweede. Zodoende vermijden we mooi de drukte. Als je er aan komt krijg je een rondleiding van een uurtje door een streng Vietnameesje in een groen pak. Soort boswachter. Eerst natuurlijk de bekende promotie film over de helden van Vietnam en de duivels van Amerikanen en dan gaan we even rond. We mogen zelf ook even door een klein luikje zo’n tunnel in. Niet geschikt voor mensen met claustrofobie of mensen van te grote omvang. Na ons bezoek hier gaan we nog even langs een soort herdenkingstempel van Ho Chi Min. Hier staan duizenden namen vermeld van gesneuvelde Vietnamezen. Toch wel indrukwekkend. Na een paar dagen hier besluiten we om morgen maar een relax dag in te lassen. Iedereen is moe, we hebben de laatste weken weer vrij snel gereisd. Het tempo moet weer wat naar beneden en ondanks dat we eigenlijk al klaar zijn in Saigon gaan we het er een dagje van nemen.  Gelukkig kunnen we dan langer genieten van het geweldig eten en dat we doen op straat. Meestal bij kleine keukentjes die zomaar ergens opduiken overdag. Ze verkopen de lekkerste noodles, rijst en zelfs penne. Volledig bord goed eten voor 1 euro. Tegenover staat een gast die allerlei shakes in elkaar flanst en ons tafeltje is weer gedekt. Schijnbaar is de weerstand zo goed ontwikkeld dat we het allemaal makkelijk kunnen verdragen. Soms moeten we wel snel aan de kant als een brommertje zich door de smalle steegjes worstelt maar dat hoort er ook bij. Ja dit is Saigon. Op sommige plekken lijkt de tijd te hebben stilgestaan.  Als afsluiting van Saigon gaan we nog eens “gezellig“ naar de overdekte markt. Martine koopt nog een flesje nep-Chanel-5 voor 5 euro, een gekopieerd T-shirt voor 2 euro, ikzelf nog een korte broek voor 7 euro (copy Tommy Hilfiger, en Java kan zich maar net inhouden bij een paar nep New Balance schoenen voor 10 euro!!!!Ze hebben hier echt alles gekopieerd wat je maar kunt bedenken en nog goed ook.

Na Ho Chi Min City hebben we wel weer wat behoefte aan countryside. Langzaam aan reizen we richting de Cambodjaanse grens en we willen voordat we Cambodja binnen gaan nog een leuk plaatsje in de beroemde Mekong Delta bezoeken. Om in Vinh Longh te komen kan je zelf met het openbaar vervoer gaan. Je moet dan met een taxi naar de bus, de ene bus in, overstappen op de andere bus,  dan weer met een boot….Of je boekt een keertje een tour: je wordt opgehaald met de bus, die brengt je in drie en een half uur naar een toeristenboot. Een vaartochtje over de Mekong om de ‘floating market’ in Cai Be te zien, een tussenstop maken bij een coconutcandy factory, een lunch en een fietstochtje en je wordt ook nog naar je guesthouse gevaren. We besluiten deze laatste optie te kiezen. Zeker omdat het qua prijs maar 2 euro verschil maakt. Zo gezegd zo gedaan. Eerst worden uiteraard alle gasten bij het hotel opgehaald. Het stuk van Saigon naar Cai Be is ongeveer 170 km, maar we doen hier 3 en half uur over. Het uit de stad wegkomen duurt misschien al wel een uur, mede ook door al het scooter verkeer. Het blijft een sport om scooters te spotten met vreemde of enorm veel bagage. “ Kijk die heeft een kooi op wieltjes, waar een varken in zit!” “ Kijk, die heeft allemaal zakjes met goudvissen!”  Dit is Vietnam, ten voeten uit en ik hou er van .

Na een stuk rijden hebben we een tussenstop, uiteraard bij een restaurant, terwijl de meesten nog maar amper twee uur hun ontbijt achter de kiezen hebben.De boot ligt al op ons te wachten, dus hup hup even snel plassen en dan mee. Ondertussen vertelt onze tourguide honderduit, wat we gaan zien is een drijvende markt, maar dan niet zoals in Thailand, volledig gericht op toeristen. Nee, deze markt is ECHT. Ze doen alleen maar aan ‘wholesale’,  – Makro verpakkingen dus. Je kan hier dus wel bijvoorbeeld honderd kilo meloenen kopen, maar niet twee stuks. Hij waarschuwt wel dat dit de kleine floating market is. Onderweg hebben we goed moeten zoeken. Een van de jongens vraagt: ‘ wanneer zien we nou die drijvende markt mama?” - “ Dit is ‘m geloof ik al” antwoord ik, wijzend op de boot met meloenen die ons passeert. Op naar het volgende hoogtepunt: kokosnootsnoep. In nog geen tien minuten is ons het gehele proces van het maken van dit snoep, het proeven er van  en het kopen ervan uitgelegd. Je kan nog met een slang om je nek op de foto en er staan flessen met slangenlikeur (met de slangetjes  er nog  in) waar je nog niet misschien mee door customs komt. Ik vind het allemaal wel vermakelijk. Voor de lunch worden we met kleinere bootjes gevaren naar het restaurant. Je mag zo’n traditionele Vietnamese punthoed op. Hierna is het al weer snel tijd voor het laatste onderdeel: fietsen. De fietsen staan al klaar en wel vijf hele minuten fietsen we, slechts een rechte weg. Inmiddels heb ik toch wel te doen met de mensen die dit al serieuze dag tour hebben geboekt: je zult hiervoor maar 3 en half uur heen en terug moeten rijden. Terwijl de rest van de groep nog verder gaat worden wij met nog een ander stel bij onze slaapplek afgezet, in Vinh Longh. Hier was het natuurlijk allemaal om te doen en de omgeving stelt ons niet teleur. Midden in de Mekong Delta, verstopt in het groen, ligt ons guesthouse. We blijven hier twee nachten en eigenlijk doen we hier niet veel bijzonders, behalve de rust van de omgeving op ons in laten werken.  En dat lukt hier wel! Slechts een smal pad, dat deels verhard is, leidt je van ons guesthouse naar de doorgaande weg. Het landschap is, zoals meestal in een rivierdelta, vruchtbaar: palmen, bananenplanten, orchideeën en tropisch fruit in alle soorten. Op dag twee fietsen we nog een stuk, even twee keer onderweg de ketting er op leggen maar verder is het een mooi tochtje. De rest van de tijd wordt gevuld met nog wat schoolwerk, hardlopen, of nou ja hardlopen: twintig minuten rennen en de rest totaal uitgeput en oververhit wandelen. De kinderen vinden het heerlijk om weer rustig te kunnen spelen terwijl wij wat in de hangmat liggen, met een echte Vietnamese Ca phe da (koffie gezoet met gecondenseerde melk en met lekker veel ijs) voor het grijpen. Dat kan slechter, toch? 

De volgende ochtend staat toch echt de rit naar de grens met Cambodja op het programma. Peter heeft met de guesthouse eigenaar, ook een zakelijk type,  een leuk prijsje weten af te spreken voor een busje naar de grens, een rit van een uur of 5 alles bij elkaar. Een heerlijke airco mpv staat op ons te wachten, nadat we met de boot naar de overkant van de Mekong zijn gebracht. De bestuurder is zichtbaar trots en zuinig op zijn wagen, aangezien hij de eerste de beste slipper afdruk van Loris op de bank er  meteen afveegt. We delen de wagen met een Israelisch stelletje. Ze vinden onze kinderen heel lief, hebben ze bij het guesthouse al gezegd. Wij zijn uiteraard benieuwd of ze daar na 5 uur in een auto nog steeds zo over denken. De rit verloopt aanvankelijk goed, onze medepassagiers zitten met muziek in hun oren te lezen, dus merken van kleine ruzietjes niet veel. Alleen dan loopt het toch nog een beetje verkeerd. Of het nou het flesje drinken, de eierkoek, of de 10 minuten iPod-tijd is, Java kotst binnen drie tellen heel de achterbank vol. Och die arme chauffeur met z’n mooie, schone auto…! We waren net te laat met het zakje. Iedereen is in de weer met flessen water en vochtige babydoekjes. Samen weten we de wagen goed schoon te krijgen, maar we voelen ons uiteraard toch rot eronder.  Wanneer we bij de grens aankomen, geven we hem een goeie fooi. Kan hij zijn auto een keer goed reinigen. We zien in de verte de Cambodjaanse vlag al wapperen. Land nummer 14 van onze reis. Eerst moeten we ons visum regelen, voordat we door de landspoort mogen. Maar dat is weer een verhaal voor de volgende keer….