Youkoso, welcome to Japan!

22 mei 2015 - Tokyo, Japan

Een onalledaags verslag van een onalledaags land.

Konnichiwaaa, een buiging, een knikje, of allebei. “Hai” betekend “ja” en als je dat eenmaal doorhebt hoor je het de hele dag. En je wil het vervolgens alleen maar nadoen. Spreek “hai” niet uit zoals je dat in thuis doet, zoals “hoi”. Nee, spreek het uit of je een karatetrap uitdeelt. Of zoals in de Macarena, het liedje: “ Heeey Macarena! Haii!” Japan doet iets met je, het is totaal anders dan je gewend bent, het is een uitdaging voor al je zintuigen!

We zijn nu ruim een week  in Japan en al ruim 200 foto’s rijker, waarschijnlijk hebben we er al net zoveel verwijderd, omdat we zo enthousiast aan het knippen zijn. Japan is een land vol tegenstellingenDSCN5095. Het ene moment zijn we in een prachtige boeddhistische tempel, maar even later kunnen we in een neonverlicht winkelcentrum lopen. Japan is geisha’s, tempels, origami en groene thee (echt o-ve-ral in verwerkt: ijs, cake, brood, koekjes, twixen), maar ook Hello Kitty, Manga, Harajuku, supersonische treinen (shinkansen) en w.c’s die automatisch doorspoelen en verwarmde brillen hebben. Vergeet ook de w.c. slippers niet. De stad waar we voor het eerst met Japan kennis maken is Kyoto.

Onze reis hierheen duurde 28 uur van deur tot deur, waarvan eventjes 10 uur vliegen. Voor de kinderen is vliegen tegenwoordig een peulenschilletje. Vooraf wordt er bepaalt wie bij het raam mag. De rest zoekt een stoel op. Alle drie kennen ze ondertussen de beeldschermpjes in de stoelen. We hoeven ze niets meer te zeggen behalve wanneer ze moeten gaan slapen, anders kijken ze de hele nacht TV!

Wij zullen 4 nachten in Kyoto verblijven, hier gaan we de Japanse cultuur op z’n best zien. Na onze vlucht van Sydney naar Tokyo hebben we de razendsnelle shinkansen (ik geloof driehonderd kilometer per uur) naar Kyoto genomen.DSCN5085 Futuristische treinen, net geklede, zakelijke Japanners, conducteurs met witte handschoenen. Treinen komen ECHT op het afgesproken tijdstip binnengereden en je weet als je een gereserveerde plaats hebt precies waar je moet staan, het perron geeft namelijk aan waar welk treinstel stopt.

Kyoto is een hele fascinerende, mooie en ook echte Japanse stad. Per fiets gaan we de stad verkennen, dit blijkt een gouden greep. Je maakt je omgeving heel anders mee per fiets dan wanneer je alles met de bus of taxi moet doen. Bovendien mogen wij met geen enkele taxi mee, we zijn namelijk met z’n vijven en meer dan vier personen nemen de chauffeurs hier niet mee. De taxi’s worden overigens bestuurd door witgehandschoende taxichauffeurs die de portieren (en achterklep) op afstand, zonder op te staan, openen.

De eerste dagen hebben we flink de vaart erin, we bezoeken uiteraard veel prachtige tempels, die ik niet allemaal bij de naam ga benoemen, ze zijn vaak te ingewikkeld om te onthouden, met uitzondering van eentje, de Fushimi shrine. DSCN5251Een tempelcomplex met een kenmerkende oranjerode kleur. Hier kan je, behalve langs de tempel en de pagodes, ook een wandeling maken door een lange weg van oranje houten ‘poorten’. Een stukje daarvan hebben we gelopen. Erg bijzonder en mooi om te zien.  

De kinderen vinden het fietsen ook heel leuk, dat is een van de dingen die ze missen van thuis. Ze moeten hier wel een helm op, Java ook, wat ze ons niet in dank afneemt. Maar wij vinden het voorkomen van hersenletsel wel belangrijker dan er fashionable uitzien. Daar over gesproken, mode, daar hebben de Japanners ook zo hun eigen opvattingen over. Ik adviseer lezers die niet geïnteresseerd zijn in dit thema, weer aan te haken bij de volgende alinea, want dit gedeelte moet besproken worden!

Mannen zijn hier of netjes in pak, of hip en vernieuwend, vooral in hun haardracht (die me soms doet denken aan de haardracht van Manga personages).DSCN5339 Ze zijn niet bang voor wat verf of bleek in hun haar. De dames blijven volhouden dat het dragen van (sport)sokken in open,  soms enorm hoge hakkenschoenen, echt oke is. Verder zie je nooit een laag decolleté, of strakke bovenkleding. De rokjes zijn echter wel weer heel kort met daaronder opgetrokken sokken of lange kousen. Wel of niet voorzien van een printje. Ook kent men het fenomeen ‘teensok’. Je hebt ze in de variant ‘want’ (alleen voor je grote teen een apart vakje), maar ook in de variant ‘handschoen maar dan voor voeten’. Verder gebruiken de dames hier heel wat make up, vooral om hun gelaat lichter te laten lijken. Je hebt hier zelfs whitening cream, Michael Jackson is er heilig bij. Al met al vind ik, al lijkt het na het bovenstaande gelezen te hebben niet zo, dat de gemiddelde Japanner zich echt onberispelijk kleedt en ze gaan niet van huis voordat het haar goed zit.

Maar goed, we zijn dus in Kyoto en behalve tempels bezoeken en mensen kijken, doen we hier nog meer. Zo zijn we naar een echt Geisha optreden geweest, wat erg, hoe zal ik het zeggen, fascinerend was. Ik denk dat je Japans moet zijn om het op waarde te kunnen inschatten, maar we hebben het in ieder geval een keer meegemaakt.DSCN5284 Tevens hebben we in de geisha wijk Gion twee keer een geisha op straat gezien. Dit is schijnbaar erg bijzonder en een Taiwanese jongen die we elke avond in ons hostel spraken konden we er ook erg jaloers mee maken. Ook hebben we natuurlijk genoten van het echt heerlijke Japanse eten, al weten we niet wat we allemaal gegeten hebben, alles is namelijk in het Japans geschreven. Gelukkig zijn Japanners erg hulpvaardig van aard en hebben ze in restaurants vaak plastic imitatiemaaltijden, zodat je kan zien wat je eet, of in de menu kaart staan foto’s van de maaltijden. We komen erachter dat je niet zo snel uit zal drogen in Kyoto. Op werkelijk elke straathoek staat een automaat waar je drinken uit kan halen. Zelfs bij een tempel. Tja, je zult maar ineens een hele erge dorst hebben.DSCN5191

Vanuit  Kyoto maken we nog een dagtocht naar Nara. Hier bezoeken we onder andere een tempel waarin het grootste Boeddha beeld van Japan te zien is. Dit is wel weer erg bijzonder. Wij vinden het uiteraard erg mooi om zulke dingen te zien. Op weg er naar toe moet je door een park en het stikt hier van de loslopende herten. Men beschouwd deze herten als heilig, dus mogen ze volledig hun gang gaan. Speciale koeken kunnen worden gekocht om ze mee te voeren, dit doen wij natuurlijk ook. De koeken, en daarbij zowat onze kinderen en de blouse van Peter worden in een mum van tijd verorberd. Er staan waarschuwingsborden voor deze herten, ze kunnen namelijk nogal dwingend zijn en DSCN5383licht agressief zijn.

Na Kyoto gaan we richting Hiroshima, maar onderweg maken we een tussenstop om het grootste en mooiste kasteel van Japan te bekijken, in Himej. Het is een prachtig, parelwit bouwwerk, maar zoals meestal in Japan, is ook de weg er naar toe en alles wat je onderweg meemaakt een net zo grote belevenis.

We vervolgen onze treinrit naar Hiroshima. We brengen hier twee nachten door. Hiroshima is, zoals de meeste mensen wel weten, bekend vanwege de atoombom die er tijdens WOII gevallen is. Je kan hier de restanten nog steeds van zien. Een gebouw, dat vroeger dienstdeed als een soort conferentiecentrum, heeft de klap deels doorstaan. De overblijfselen zijn nu een monument voor de vrede, evenals het hele park erom heen. Behoorlijk indrukwekkend,DSCN5552 want zonder te ontkennen wat de rol van Japan was in de oorlog, weten we inmiddels allemaal welke schade een atoombom kan aanrichten. Onnodig te zeggen dat dit soort wapens eigenlijk verboden zouden moeten worden. Het park voor de vrede herbergt ook nog een gedenkteken voor een meisje, dat door de straling na de atoombom, leukemie kreeg. Zij besloot kraanvogels te gaan vouwen, aangezien kraanvogels in Japan een lang en gezond leven symboliseren. Ze geloofde dat wanneer ze duizend (origami) kraanvogels zou vouwen, ze de ziekte zou overleven. Helaas bereikte ze haar doel niet, maar haar klasgenoten besloten haar missie te volbrengen.DSCN5523 Het meisje werd in Japan een mythe, een voorbeeld voor heel het land. Vandaag de dag komen er nog steeds busladingen vol schoolkinderen om hele kransen met kraanvogels bij het monument te hangen. Drie keer worden we benaderd door groepjes kinderen, met de vraag of een vredeswens willen opschrijven. Als dank krijgen we een origami kraanvogeltje, met een wensje eraan. Verder brandt er nog een fakkel, die pas uitgaat als er geen atoombommen op de wereld meer zijn. DSCN5513Na het onvergetelijke bezoek aan dit park, gaan we naar het Hiroshima children’s museum. De gedachte is dat onze kinderen, na alle ‘verplichte nummers’, nu wel even een half uurtje in dit gratis museum mogen spelen. We hebben geen idee wat er in het museum te doen is, het is iets met wetenschap, maar eenmaal binnen blijkt dat de kinderen zich hier met gemak uren kunnen vermaken. En echt niet alleen de kinderen! De eerste verdieping is favoriet, met op afstand bestuurbare treinen en racewagens die werken op zonne-energie. Ook is er een spel waarbij je zelf onderdeel wordt van een game, echt op z’n Japans.  

’s Avonds keren we nog een keer terug naar het park. De drukte van alle DSCN5502schoolkinderen is natuurlijk voorbij. Zoals altijd ziet de wereld er bij avondlicht anders uit, we zijn blij dat we het nog een keer bekeken hebben.

De volgende dag gaan we helaas al naar onze laatste bestemming in Japan. De week is erg intensief geweest, maar ook omgevlogen. We gaan naar Fukuoka, ook wel bekend als Hakata. Dit is een havenstad en eigenlijk zijn er maar twee echte attracties hier: het museum (bleeh saai geen zin in) of het meest grote shopping centre waar je in heel je leven geweest bent (jaaa leuk!). En als ik zeg groot, dan bedoel ik GROOT. Het is zo’n groot winkelcentrum, de plaatselijke rivier loopt er door heen. Eens in de zoveel tijd begint er een fonteinvoorstelling, met dansende fonteinstralen en muziek. Ook dit wordt weer serieus aangepakt. We hebben het hier niet over een sloom fonteintje in de eendjes vijver.

En natuurlijk is een shopping mall leuker als je ook iets koopt, maar nadat we wat pakketten naar huis hebben gestuurd, hebben we besloten om voorlopig zo licht mogelijk te reizen. Dat betekent dus: niet shoppen! Dat bewaren me maar voor het einde van de reis, dan hoeven we er maar een keer mee te slepen….

Desalniettemin is het toch enorm boeiend, verbazingwekkend en ongelooflijk om door dit Japanse winkel mekka te lopen. Het land van enorme contrasten weet ons keer op keer te verbazen. Hier denken mensen niet: less is more, hier denken ze: MORE  is more!DSCN5624 Het toppunt is toch wel een soort animatie hal, met gokautomaten, zoals wij die ook kennen en van die kermis achtige grijp automaten. Alles is in neon, alles maakt lawaai, alles draait rond, beweegt of pulseert. Hulde voor de mensen die de hele dag in deze omgeving moeten werken. Gewoon niet te doen.

Eigenlijk willen we hier ook gaan eten, maar het is nog te vroeg en om nog een paar uur langer hier te blijven, dat vraagt wel heel veel van onze zintuigen. In het hotel komen we dan ook even bij van alle indrukken. We zijn niet voor niets in Japan, vanavond wordt het sushi eten. Dat hebben we eigenlijk nog niet gedaan. Japan kent namelijk naast sushi, nog vele andere culinaire specialiteiten, die nog veel meer gegeten worden. Udon bijvoorbeeld, dit zijn brede noodles, meestal gegeten als soep en verkrijgbaar in allerlei variaties en in ‘fastfood’ restaurants en gewone eettentjes. Ook Okonomiyaki wordt veel gegeten. Het is een soort pannenkoek, of ei, bovenop wat noodles. Daartussen en er bovenop kan je van alles naar keus krijgen, spek, garnalen, kip, inktvis. Fastfood is hier ook letterlijk ‘snel eten’. Het zijn gerechten die gewoon heel snel klaar zijn.

Onze laatste avond in Japan wordt het in ieder geval sushi. En ook nu is het weer anders dan anders. We vinden een sta-sushi-bar. Hier eet je je sushi dus staand aan een bar. Stel je voor dat er drie Japanse sushimakers aan de andere kant staan. Jij wijst in vloeiend Japans aan welk gerecht je van de kaart wil hebben (gelukkig weer foto’s). Je steekt een aantal vingers op, dit betekent hoeveel je er wilt. Vervolgens maakt deze persoon in twee minuten je bestelling. Kannetje water erbij. Schaaltjes zelf vullen met sojasaus en stukjes gember. Zelf stokjes pakken en smikkelen maar! Deze handeling naar wens herhalen en je hebt een lekkere maaltijd gehad. Natuurlijk moesten we een foto hebben van dit fenomeen.DSCN5633 De mensen zijn hier de beroerdste nog niet, ze gaan met veel plezier in ‘Japanese style’ op de foto. We wandelen terug naar ons hotel. De kinderen mogen nog even film kijken, we hebben nl op een externe harde schijf heel wat films voor ons en de kinderen, of nou ja, hadden eigenlijk. Een val op een tegelvloer bleek desastreus te zijn voor het ding. Echt wel BALEN. Niet zo zeer zonde van het apparaat, maar vooral wat er op stond was voor ons van grote waarde. Nu moeten we weer op een andere manier aan films komen. Suggesties zijn van harte welkom! Peters humeur had inmiddels een flinke optater gehad (hij had m laten vallen en baalde natuurlijk enorm), de kinderen werden naar hun eigen kamer gestuurd met ipods en e-reader. Wat volgde was een parade met de aanwezige Japanse badjasjes en badslippers, en dat was wel het laatste waarop we nu zaten te wachten.

De laatste nacht in Japan, en we doen een wisseltruc met slapen, zoals we dat wel vaker doen. We hebben twee kamers, maar als ze wat te ver uit elkaar liggen slapen de kinderen eerst een paar uur samen op een kamer. Wij kunnen dan nog ongestoord t.v kijken en praten. Wanneer het voor ons ook bedtijd is ruilen we Loris om (die is het kleinst en dus makkelijk te tillen) en slaapt een van ons op zijn plek in de andere kamer.

Dit betekende voor het eerst op ons nieuwe luchtbed, wat we eigenlijk altijd voor nood mee hebben. Zo kunnen we een tweepersoonskamer nemen en er een luchtbed bij leggen. Het eerste luchtbed, daar hebben we in Australie afscheid van moeten nemen, die was lek. Peter ging dus op het luchtbed, wat natuurlijk net die nacht ook nog leegliep. Het kan verkeren.

Na dit matige nachtje gaan we vandaag met de beetle naar Busan in Zuid Korea. Maar eerst moeten we bij de haven zien te komen. Dit vergt in Japan enige creativiteit, maar inmiddels weten we precies welke informatie we aan wie moeten vragen. De hotelmedewerkers kunnen gelukkig een beetje Engels. Zij printen voor ons de route uit naar de halte, schrijven het nummer van de bus erbij en schrijven de bestemming in onze leestekens EN in Japanse karakters op het printje. Zo hoeven we maar het papier te laten zien en elke Japanner weet waar we naar toe willen. De busrit verloopt zodoende vlekkeloos. Ook het vertrek met de boot is weer ronduit interessant te noemen. We maken in drie uur de oversteek naar Busan (Zuid Korea), in een soort boot die over het water lijkt te vliegen. Eenmaal aan boord, zitten we in onze veiligheidsgordels, dit voor het geval dat de boot plotseling moet remmen of uitwijken voor een walvis of dolfijn. FSCN5665Op de kade staan de medewerkers van de haven, de stewards  en stewardessen keurig in pak en de havenarbeiders in hun werkkloffie. Dan voltrekt zich een fenomeen dat we als het ultieme Japanse afscheid kunnen beschouwen. Keurig op een rij, met telkens een meter ertussen, maken de medewerkers een buiging, allemaal tegelijk. Dan beginnen ze synchroon te zwaaien, de havenarbeiders wuiven met hun pet. Eenmaal als de boot gestart en gedraaid is verplaats men zich naar de andere kant en herhaalt men dit tafereel. Zodat we het goed kunnen zien. Onze kinderen zijn de enige die terugzwaaien!

Arigato Japan! Sayonara.

(bedankt Japan! Tot ziens)

 

 

 

 

 

 

Foto’s

7 Reacties

  1. Manon Pel:
    22 mei 2015
    Wat een mooi, prachtig reisverhaal. En zo'n melancholisch beschreven einde ook, met dat terugzwaaien van de kinderen. Hulde! En natuurlijk dank voor alweer een inkijkje in een parallel universum ;-) Benieuwd hoe het in Zuid-Korea is. Heel veel plezier daar!
  2. Coen en Lissy Braken:
    23 mei 2015
    Heel erg genoten van dit prachtige verhaal, sowieso van al jullie reisbelevinissen, maar deze was echt bijzonder. Complimenten Martine, je schrijft zo pakkend. Kreeg zowat het gevoel dat ik er zelf rondliep. Noland, heel veel groetjes van Tijn.
  3. Ankie:
    25 mei 2015
    Goh wat een mooi geschreven verhaal! Heb er van genoten en kon me helemaal inleven! Vooral het deel over Hiroshima maakte veel indruk! Veel plezier in Zuid Korea, kijk al weer uit naar jullie volgend verhaal!
  4. Nelly Rini Raijmakers:
    25 mei 2015
    Hallo Allemaal een heel mooi reisverslag geweldig jullie zijn echte wereld reizigers fijn dat jullie zo genieten
    Nog weer een mooie reis naar Zuid-Korea geniet er van.
    groetjes Nelly en Rini Raijmakers
  5. Marleen de Jong:
    26 mei 2015
    Weer fantastisch om te lezen, heel veel plezier in zuid-korea!!
  6. Mieke:
    27 mei 2015
    Wow, wat een geweldig verhaal! Wat een extremen!
    De verwondering spatte er van af...
    Ben weer benieuwd naar de volgende stop!
  7. Fam. Born (Suus):
    29 mei 2015
    Geweldig verhaal wij worden er hier helemaal enthousiast van en willen het ook wel eens live mee gaan maken wie weet!!! De week zal wel omgevlogen zijn, wij kijken uit naar jullie volgende verhalen. Een ding moet gezegd worden jullie zijn niet alleen ervare wereldreizigers geworden maar ook ervare reisverhalen schrijvers. Het is een genot om iedere keer te lezen super! en vanuit Liempde zwaaien we ook even groetjes