Taiwan

Ni hao, Taiwan!

De aardbeving, die eigenlijk meer mijn gemoederen dan ons hotel op z’n grondvesten heeft doen schudden heeft psychologisch wel wat bij mij teweeg gebracht. In de dagen er na heb ik even een reisdip. De onbevangenheid, voor zover ik die had, is er een beetje af. Ook slaat de vermoeidheid bij ons allemaal toe. Reizen in dit gedeelte van Azië is intensief, de steden zijn allemaal groot en druk, neon verlichting is favoriet en alles met handen en voeten en plaatjes duidelijk maken, dat vergt wel energie. Na Japan en Zuid Korea is Taiwan het laatste land voordat we naar Zuidoost Azië vertrekken. De huurauto die Peter heeft geregeld staat klaar op het vliegveld van Taipei, het navigatie systeem wordt door de dame van de auto verhuur ingesteld. Onze kennis van de Chinese taal is beperkt (‘hallo’ en ‘bedankt’). Een handicap in dit land, waar Engels echt geen gangbare taal is. Peter mag meteen ’s avonds gaan rijden, gelukkig is het maar een kort ritje naar het hotel. De volgende dag maken we kennis met Taiwan bij daglicht en al zou ik graag het tegenovergestelde beweren: wat we zien maakt ons niet meteen nieuwsgierig naar de rest van het land. We zien her en der wel enkele Chinese tempels, kleurig in het rood, maar de aanwezigheid van industrie is veel overheersender. Gedrochten van fabrieken met rokende schoorstenen ontsieren het landschap. Natuurlijk zijn we nog maar net buiten Taipei, dus we mogen het niet meteen opgeven.  We hebben een overnachting geboekt bij een B&B in Hualien. Net buiten Hualien is de Taroko kloof. Hier willen we gaan wandelen, een beetje groen zal ons goed doen! De weg naar Hualien blijkt erg kronkelig en bergachtig te zijn. Gelukkig zijn de landschappen onderweg hoopgevend. Na een stevige rit van zeker 5 uur bereiken we onze bestemming. Wonderwel vinden we, met behulp van de navigatie, Peters buitengewone gevoel voor richting en de app maps.me relatief simpel het adres.  

Door Java:

Nadat we heeeeeeeeeeel lang gereden hadden kwamen we aan in een klein stadje met de naam Hualien (spreken de mensen daar uit als gwalin) we zochten het hotel, gelukkig hadden we hem snel gevonden. Toen we daar geparkeerd hadden kwamen de mensen naar buiten gelopen. Waarschijnlijk hadden ze ons gezien door het raam, de mensen leken me meteen al heel aardig, de mevrouw had zo’n gezicht dat bijna altijd lacht en de meneer had een beetje het gezicht van een hele leuke meester. Ze lieten ons meteen binnen, en ze hadden al een schaal met zelfgebakken koekjes klaarstaan. Ook hadden ze al meteen matten voor de jongens klaar gezet en al Nederlandse muziek aangezet. De mevrouw van ons hotel luisterde elke dag wel tien liedjes het was allemaal Europese muziek en ze zei dat het haar lievelings-cd was. Toen papa en mama met de mevrouw en meneer van het hotel gingen praten ging wij alvast op onderzoek uit. De jongens hadden al snel een houten rails met een aantal treintjes gevonden, waar ze meteen mee aan de slag gingen. Toen we daar al meer dan drie uur hadden gezeten, gingen mama Nolan en Loris eten halen met de meneer van het hotel. Toen ze terug kwamen hadden ze vier bakken met noedelssoep mee, en twee bakjes met dumplings. (dat zijn een soort deegtasjes met vulling er in.)

Toen we gingen slapen, bekeek ik vol bewondering naar de slaap kamer (ja ik moet zeggen dat ze smaak hebben). We hadden twee tweepersoonsbedden die heel groot en mooi  waren, maar mama en papa hadden toch wel echt de topper hun bed was prachtig. Zo begonnen we aan een droomloze nacht.

 Zoals gezegd is de ontvangst dus als een warm bad. Het lieve echtpaar kan geen woord Engels, maar met een aantal handige vertaal-apps wordt alles makkelijker. We worden ongelooflijk in de watten gelegd, echt heerlijk. Een nachtje langer is erg aantrekkelijk. Helaas is de B&B volgeboekt, maar ons besluit om in Hualien te blijven staat vast. Vanuit deze plaats kunnen we de omgeving verkennen. Twee nachten boeken we in een andere B&B, maar de dag daarna zullen we wel weer hier terugkomen. En zo gebeurt het dus dat onze Taiwan experience neerkomt op  1 nacht Tapei-4 nachten Hualien-1nacht Tapei. Het blijkt een uitstekende beslissing te zijn! Op deze manier maken we echt het land mee zoals het is, in plaats van elke dag uren te rijden. Zo komen we er bijvoorbeeld achter dat als mensen in Taiwan zeggen dat iets anderhalf uur wandelen is, je dat gerust kunt terugbrengen naar een half uur. Dat uur zullen wel besteden aan foto’s maken, want ook dat doen ze graag hier. Ook kan je in Taiwan niet voorzichtig genoeg zijn. Het dragen van veiligheidshelmen wordt zeer aanbevolen tijdens de uitstekend gemarkeerde, zeer veilige, simpele wandeling in de Taroko kloof. Ook zijn de Taiwanezen, net als de Japanners en Koreanen voorstanders van bescherming tegen de zon. Een voorbeeldoutfit tijdens onze wandeling: lange mouwen, een lange broek, een hoedje, een helm EN een paraplu. Temperatuur: 33 graden en geen wolkje aan de lucht. Knappe zon die daar doorheen komt. Na twee wandelingen van in totaal 4 uur (waar wij nog geen twee uur over doen) rijden we naar ons andere guesthouse. Hier is het verblijf ook goed, maar wanneer je van een geweldig adres afkomt, valt alles een klein beetje tegen. Wat we verder hier doen in de omgeving: we rijden nog naar het enige strand in de buurt, of nou ja strand, een stuk zand aan zee waar we over de dooie vissen tussen de vissersboten heen moeten stappen om er te komen. Maar, een paar uur plonsen is natuurlijk altijd fijn en lekker aangefikt stappen we dan ook voldaan in onze gloeiend hete auto om weer het half uur terug te rijden. Verder maken we de Taiwanese variant van ‘Nightmarket’ mee. Een straatje, met kraampjes, uiteraard mag neonverlichting niet ontbreken, 20 procent: eten, al dan niet definieerbaar en de rest: kermis spelletjes. We kopen een stuk mais dat secuur geroosterd wordt. Heel het proces neemt zeker 10 minuten in beslag. En dat terwijl het al geroosterd was. De kinderen doen nog een paar spelletjes, waarbij ze onze nieuwe reismascotte winnen en verzekeren ons dat ze morgen echt wel terug willen. ‘Tuurlijk, jongens, gaan we zeker doen. Zie je “aanhalingstekens” die ik met mijn handjes maak?’ (“maar-niet -heus” anno 2015, favoriet onder onze kinderen op het moment).

De volgende dag keren we terug naar onze eerste B&B. Het onthaal is zeker zo enthousiast als de eerste dag. Er is deze keer zelfgemaakte ijsthee (twee soorten), huisgemaakte koek (in overvloed) en er zijn symmetrisch gesneden stukken watermeloen (alle plakjes even dik). Dan krijgen we ook nog allemaal een blikje cola, we zullen er wel erg dorstig uit gezien hebben. In enkele minuten ligt er al weer een treinbaan, de jongens zijn aan het spelen alsof ze nooit zijn weggeweest…

We zijn ook nog steeds op zoek naar een nieuwe externe harde schijf, dus de man van het echtpaar heeft aan een half woord genoeg. De auto is al zowat gestart, hij rijdt wel even met Peter rond. Als we in het centrum wat willen eten zit hij alweer bijna in de wagen om ons te brengen. Pas na de route naar een restaurant op drie verschillende plattegronden te hebben uitgetekend laten ze ons gaan. Als klap op de vuurpijl nemen ze onze kinderen ook nog een uur mee om een ijsje te eten. Of nou ja, een ijsje eten, een tempel bezoeken, een uitgebreide fotosessie aan het strand en dan nog een zak koeken en vijf bekers pindasoep halen, want de gasten mag het aan niets ontbreken! Voordat we de volgende dag weg gaan zijn we ook nog een bus thee rijker (de beste van de wereld, we zijn ten slotte nu vrienden), hebben de kinderen allemaal een tekenschrift gekregen en hebben we grote tas met proviand voor de rit naar Taipei. Natuurlijk moeten er nog heel veel afscheidsfoto’s gemaakt worden: met twee telefoons, dan nog met ons fototoestel…het is echt ongelooflijk. We kunnen wel stellen dat deze mensen het bezoek aan Taiwan  voor ons onvergetelijk hebben gemaakt. Natuurlijk zijn deze mensen ook tig tekeningen van ons rijker en ik vermoed dat ze zich al op onze reisblog hebben aangemeld. Eenmaal in de auto, wat uiteindelijk toch nog is gelukt, staat terugrijden naar Tapei op de planning. Primatour tegen misselijkheid is reeds genuttigd. We maken een kleine omweg om ’s werelds grootste staande, lachende boeddha te bekijken. Een totaal NIET toeristische onderneming, sterker nog, onze nieuwe vrienden uit Hualien hebben er nog nooit van gehoord. De man heeft ‘ongeveer’ de route in de navigatie gezet (uiteraard blijkt het precies goed te zijn). Het is ieder geval niet druk bij de lachende dikkerd, helaas is het nieuwe tempelcomplex waar de boeddha staat niet open. Is niet zo erg, het beeld is prima te zien en het was een leuke omweg. Na een glaasje drinken vervolgen we onze rit. Nog een nachtje in ons eerste hotel in Tapei, lekker dicht bij de luchthaven en dan op naar Hong Kong!

Xie Xie, Taiwan…(bedankt Taiwan)