Tour Salar de Uyuni Bolivia, kan het nog mooier!

Door: Martine

’s Morgens worden we om 8.00 u opgehaald door onze chauffeur en zijn vrouw, die voor ons de maaltijden zal gaan verzorgen tijdens deze tour. Het is natuurlijk altijd even spannend of het zal gaan klikken, je hebt  toch een aantal dagen heel intensief contact met elkaar. Al snel blijkt dat we hier geen zorgen over hoeven te hebben. Ook in de dagen die zullen volgen komen wij er achter dat Alfredo en Marleny super zijn, vooral voor onze kinderen. We rijden deze tour met drie auto’s, allemaal een Toyota Landcruiser, een robuuste auto, geschikt voor de wegen of niet wegen die we zullen gaan berijden. Voor deze tour begon waren we niet geheel zonder zorgen. We hoopten een leuke chauffeur te krijgen, vooral geduldig met kinderen. We hoopten dat niemand van ons last zou krijgen van de hoogte, en dat vier dagen niet te lang zouden zijn.  Over al deze zaken kan ik kort en bondig zijn: het was een GEWELDIGE ervaring! Eigenlijk schieten woorden tekort, we hebben zoveel prachtige landschappen gezien, aardige mensen ontmoet. Bolivia stond al jaren hoog op mijn verlanglijstje en wat ik tot nu toe heb mogen zien van dit land overtreft echt al mijn verwachtingen.

Ik zal geen verslag geven van dag tot dag en van elke prachtige lagune een omschrijving geven. Maar over de indrukwekkende woestijnlandschappen, de surrealistische Dali-achtige omgeving waar we door heen zijn gereden, de bergen, het vulkanisch gesteente, de kaktussen, de lama’s, vicuna’s en flamingo’s, de warmwater bron, de koloniale ruines, je zou er een boek over kunnen schrijven. De foto’s zullen ons verhaal vooral vertellen.

De eerste dag was vooral rijden, we moesten natuurlijk een behoorlijke afstand afleggen, het was ook vooral langzaam het mooie landschap op je in laten werken. Onze chauffeur en zijn vrouw spraken alleen maar Spaans, maar het Spaans van Peter en het enthousiasme van iedereen zorgden ervoor dat taal geen barrière was.  En het woord “lolly” kennen ze ook overal, dus Marleny en de kinderen waren al gauw dikke vrienden. Onderweg maakten we een aantal stops, Alfredo gaf uitleg over iets als het nodig was. Tussen de middag maakten we voor het eerst kennis met de kookkunsten van Marleny, die ons goede moed gaven voor de komende dagen! Aan het einde van de dag kwamen we aan op onze eerste slaapplek. We wisten dat we sobere onderkomens zouden krijgen met 3 uur elektriciteit op een dag en geen warm water, maar we kwamen niets te kort. De eerste nacht was het natuurlijk wennen aan de hoogte, we sliepen op ruim 4200 meter hoogte en we hebben wel eens beter geslapen. Na het ontbijt, met thee met cocabladeren, vertrokken we om 7.30. Op deze dag hebben we vooral mooie meren gezien,  een koloniale ruïne bezocht, een lama festival gezien, gebadderd in een warm water bron (handig, meteen schoon, hoefde je niet meer met koud water te douchen) en natuurlijke tussendoor weer genoten van Marleny’s eten. Alle auto’s hadden naast natuurlijk een chauffeur, ook een kok mee. Meestal de vrouw van de chauffeur. Alle etenswaren en toebehoren werden meegenomen in en op de auto, onderweg en op de plek van onze accommodaties werd er dan gebruik gemaakt van de keukens om de maaltijden te bereiden. Dit gaf de tour een heel huiselijke sfeer.

Onze tweede slaapplek was vergelijkbaar met de eerste. ’s Nachts kan het behoorlijk fris zijn en mijn bed voelde aan als beton (was ook echt van beton, maar wel met matras natuurlijk), dus had ik mijn slaapzak als een soort dempende laag gebruikt, dit hielp maar gedeeltelijk. Maar goed, om 21.00 uur gingen we al slapen, dus dan ben je nog redelijk goed uitgerust om 06.00uur (ook al moesten alle kinderen paracetamol hebben om 3 uur in de nacht). Ons ontbijt bestond uit pannenkoeken en onze kinderen eten eigenlijk alles tijdens deze reis goed (boven verwachting) maar deze pannenkoeken waren dikker dan bij ons en smaakten wat naar citroen, dus hadden ze nauwelijks iets gegeten. Gelukkig had Marleny, zoals gewoonlijk, een “survivalpakket”  mee. Lolly’s, yoghurt, pakjes drinken, crackers met of zonder chocolade, oreo’s. Ze zouden een ochtend zonder ontbijt ook best overleven. Op deze derde dag hebben we nog meer lagunes gezien, de een nog mooier dan de ander, met als topper toch wel de Lagune Colorado, een oranje/rood meer, met flamingo’s in bijpassende kleuren. In de eerste instantie was het niet zeker of we op onze laatste slaapplek konden overnachten, vanwege het weer. Het is nu regenseizoen in Bolivia en dat betekent dat sommige wegen gevaarlijk of onbegaanbaar zijn. Gelukkig was het allemaal toch meegevallen en kon de overnachting in een echt zouthotel, - slaaphutten gemaakt van blokken zout, evenals bijna al het meubilair-, toch grote vreugde van de kinderen gewoon doorgaan! Het zou maar een kort nachtje worden, de volgende ochtend, of zeg maar gerust ’s nachts, zou de wekker om 04.00u afgaan. Om 04.30 moesten we in auto zitten. Maar juist als je moet slapen, dan gaat het niet. Na wat kleine brandjes te hebben geblust (twee broertjes in een bed gaat niet altijd goed) was het bij de kinderen rond een uur of 22.00 stil. Een half uurtje later gingen we zelf ook slapen in de kamer ernaast.

In de accommodaties waar wij verblijven hebben we soms een kamer voor vijf personen, soms voor vier met een extra matras of luchtbed, soms twee kamers naast elkaar en in het meest ideale geval twee kamers met een tussendeur. Wanneer we twee kamers naast elkaar of tegenover elkaar hebben maken we gebruik van walkie talkies, de deur van de kinderen gaat dan op slot, wij hebben de sleutel mee en ze kunnen ons altijd bereiken. Dit werkt eigenlijk heel goed.

Na een kort nachtje stonden we, min of meer wakker, klaar voor vertrek, klaar voor de kers op de taart, het onderdeel wat de finale zou worden. De zon zien opkomen in de Salar de Uyuni! In feite is het een zoutvlakte met zowat de oppervlakte van heel Nederland. Het is een zoutlaag van meters dik (het is me even ontschoten hoe dik, Nolan zegt 12 meter). In het regenseizoen ligt er op veel plaatsen een laagje water over, waardoor je een soort spiegel krijgt. Dit zorgt voor surrealistische plaatjes waarbij, door het ontbreken van enig baken of herkenningspunt, de grens tussen hemel en aarde vervaagd. Wij reden in het donker in de eerste instantie nog over zandwegen, met hier en daar een berg. Maar na een tijdje kwamen we terecht op de zoutvlakte, in het donker, alleen drie auto’s en verder werkelijk niks niks niks. Onvoorstelbaar hoe de chauffeurs ‘de weg’ konden vinden, alles zag er hetzelfde uit! Na enige tijd begon de zon langzaam op te komen en het was werkelijk magisch. Een onuitwisbare herinnering.

Onze rit werd vervolgd naar een eiland met alleen maar kaktussen, midden op de zoutvlakte, hier kon je na een klimmetje naar boven genieten van het uitzicht dat zich  tot in het oneindige uitstrekte. Na de wandeling naar beneden stond het ontbijt voor ons klaar aan de voet van het kaktuseiland! De rest van de ochtend hebben we ons goed vermaakt in  de Salar. Het is een soort traditie om de meest vreemde foto’s te maken waarbij je door het ontbreken van perspectief, hele humoristische effecten kan creëren. Vooral de kinderen hebben hier de grootste lol gehad en ook de reizigers van de andere twee auto’s leefden zich enorm uit. Onze chauffeur had al vijf jaar ervaring en had dus veel ideeën opgedaan, mede dankzij Alfredo kan iedereen genieten van een geweldige fotoshoot.

Hierna was het eigenlijk het einde in zicht.  We hebben nog wat zouthotels gezien, het Dakarmonument gefotografeerd, - we kunnen ons levendig inbeelden wat voor een spektakel dat moet zijn geweest, al die wagens in de Salar!. We sloten af in Uyuni, een heel lelijke, stoffige stad. Daar konden we nog een treinenkerkhof bezoeken, maar het was natuurlijk een behoorlijke anticlimax, na al dat moois. Na de weer een fijne lunch was het tijd om afscheid te nemen van Alfredo en Marleny, met pijn in ons hart, want we waren toch alle vijf gehecht geraakt aan hen.

Op naar de volgende bestemming: Sucre!  

Door Loris. 

Het was heel erg koud in de ochtend. We zijn met een jeep aangekomen. Op een cactus eiland kwamen wij aan. Ik vond het uitzicht heel erg mooi. Het eiland zag eruit als een berg met heel veel cactussen. Ik zat het liefst in de jeep vooraan in het midden. In de ochtend kregen wij een hele grote lange chocoladereep. Ik vond het heel erg mooi maar het was alleen maar wit. Onze chauffeur en kok vond ik even lief, omdat ze de hele tijd over mijn hoofd en lijf heen aaiden. De chauffeur kon heel goed rijden door de erge mist. Achterin de jeep zaten Java en Nolan. Hun zaten de hele tijd grapjes te maken. En ik wou slapen. De weg was soms goed en soms slecht want we zaten alleen maar over stenen te rijden. De kok die maakte heel veel lekker eten. Ik wilde de hele tijd lollypop en Java en Nolan ook. Ik vond het slapen heel erg leuk, en wij zaten een keer in een zouthotel en dat is niet lang geleden. En dit was mijn verhaal. Ik denk dat nu wel wat kinderen reageren.

Door Nolan.

Vanaf het cactus eiland waar loris al over vertelt had reden we verder.Het duurde lang totdat we coole foto's gingen maken maar toen we het gingen doen was ik blij.We hebben supergave foto's gemaakt.Pappa een paar met mijn IPOD en onze chauffeur met de camera . We liepen op de chocolade reep (niet in het egt).  En we stonden op de wereldbol.Ik ben op mijn zonnebril gaan staan. En we hebben een lekker ontbijt gekregen. Dit was mijn verhaal en ik hoop dat jullie veel gaan reageren. Dooooooooooeeeeeeeeeeeeeeeeeiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Door Peter. Kinderen en hoogteziekte. 

Tijdens de voorbereiding van onze wereldreis hebben we lang getwijfeld of de trip door de Salar de Uyuni een goed idee zou zijn voor onze familie. Zelf had ik deze trip al eens gedaan van Uyuni naar San Pedro de Atacama en ik vindt dit het hoogtepunt van Zuid-Amerika. Wat je hier ziet is een landschap van ongeevenaarde schoonheid. Nergens ter wereld kun je zien wat je hier kunt zien. Echter het is niet dat je er even heen vliegt, je foto’s maakt, een tshirt koopt en verder reist. Nee om hier te komen is wel wat voorbereiding nodig, zeker als je dit ook nog eens met kinderen wilt gaan doen. Helemaal een zeldzaamheid in dit woeste landschap.

De Salar de Uyuni trips kun je vanuit Uyuni en Tupiza in Bolivia starten of vanuit San Pedro de Atacama in Chili. Vanuit Tupiza zijn de tours 4 dagen eindigend in Uyuni, vanuit Uyuni 1,2 of 3 dagen evt eindigend in Chili. Als je vertrekt in San Pedro is de tour 3 dagen en eindigt in Uyuni. Op de Boliviaanse Altiplano (hoogtevlakte) is het leven hard. Er ontbreekt ieder spoor van luxe. Slapen doe je op een matras op een betonnen bed. Onze kinderen zijn wat dat betreft echt doorgewinterde reizigers en die zul je nooit horen zeuren over een goed bed of ander eten. Per gevulde jeep een kamer. Dus met 4-6 personen bij elkaar. Transport is in Land Cruisers. Reken op rijdagen van 10 of 11 uur inclusiefde stops. Dus je staat op om 6 uur, 7 uur vetrek en dan de hele dag butsend over de keien. De wegen als die al bestaan zijn karresporen of je rijdt vrijuit over de piste. De prijs van de tours is afhankelijk van de verzorging, het aantal dagen en met hoeveel personen je in een jeep zit. Vanuit Uyuni is het wat goedkoper maar we zagen jeeps met 6 toeristen erin, zonder kok. Zelfs hoorden we een verhaal over touristen die gewoon in de woestijn gedropt waren omdat ze halverwege niet bij wilden betalen. Het is dus raadzaam om met kinderen via een gerenomeerd bureautje te boeken. Wij kozen voor de beste in Tupiza, Tupiza tours.

In totaal voor 4 dagen, 3 hotel overnachtingen, landcruiser, chauffeur, kok, eten koste dit 6000 bolivianos (ongeveer 600 euro voor 5 personen!!!!!!!!!!!) Daarbij komt nog wat entree geld hier en daar maar prijstechnisch is Bolivia echt te gek.

Het grootste probleem voor een trip over de zoutvlaktes is de hoogte. Het is belangrijk om van te voren goed te acclimatiseren. Hier zijn we al 10 dagen van te voren mee begonnen. Wij hebben het als volgt gedaan:

Salta (2 dagen) 1190 m

Cafayate 2280 m

Molinos (2 dagen) 2300m

Cachi 2280 m

Salta 1190 m

Iruya  (4 dagen) 2600 m

Tupiza (3 dagen) 2975 m

Hierdoor waren wij goed geaclimatiseerd tot 3000 meter. De eerste dag ga je tot 4855 m omhoog in je jeep en slaap je op 4200 m. Dit is echt een aanslag op je lijf en de meeste mensen krijgen wel wat last van de hoogte. Bij ons had Loris wat last van de hoofdpijn maar verder viel het mee, behalve kortademigheid en wat verminderde eetlust. Met wat paracetamol kon Loris ook rustig verder slapen. De tweede dag rijdt je tot boven de 5000m en slaap je op 4360 m. Alle kinderen werden midden in de nacht wakker met lichte hoofdpijn. Paracetamol voldeed weer. Soms is het ook moeilijk te zeggen of het de hele dag de zon is geweest of de hoogte. De derde dag rijdt je weer naar beneden naar Uyuni en voel je je gewoon opknappen als je rond de 3760 m overnacht.

Als back-up hadden wij Diamox bij ons. Dit is een medicijn dat ze gebruiken in ziekenhuizen om mensen met hoogteziekte te behandelen. Eigenlijk is het een medicijnen voor nierpatienten om makkelijker vocht kwijt te raken maar het helpt ook heel goed tegen hoogteziekte. Zelf heb ik het gebruikt op de Kilimanjaro, dus ik spreek uit ervaring. Deze medicijnen preventief gebruiken bij kinderen wilden wij niet doen maar altijd makkelijk om ze bij te hebben als je ze nodig mocht hebben. Uiteindelijk hoefden wij ze niet te gebruiken, maar medereizigers waren zeer gelukkig dat ik ze kon helpen, geloof me hoogteziekte is een drama. Wat betreft gebruik, dosering en contra indicaties moet je dit van te voren natuurlijk wel met je huisarts bespreken. De meeste artsen zullen zelf ook verdere info moeten raadplegen want zovaak zal er niet om diamox gevraagd worden, zeker niet voor kinderen.

Het belangrijkste advies is wel om waakzaam te blijven, goed op iedereen letten, weten wat de eerste tekenen zijn en hier naar handelen. Zeker in het geval van kinderen die zaken soms wat minder duidelijk aangeven.

Verder is het hartstikke leuk dat we zoveel reacties van iedereen krijgen. Hopelijk blijven jullie nog lekker even met ons meereizen.